Γράφει ο Δημήτρης Τσαρδάκης
Διδάκτωρ φιλοσοφίας και Ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Πατρών.
Επειδή στη χώρα του αδιανόητου που ζούμε σε λίγο θα στερέψει και ο αέρας που αναπνέουμε, χρειαζόμαστε ένα άλλο μέτρο αξιολόγησης των αξιών της ζωής. Υποθέτω ότι η 85χρονη γριούλα, η οποία πέθανε προχθές από τα γρονθοκοπήματα των ληστών για πενήντα ευρώ, θα είχε ένα όνειρο να πεθάνει, τουλάχιστον, με αξιοπρέπεια και όχι να πέσει θύμα της βαρβαρότητας των ληστών.
Επειδή ο καθένας από μας κουβαλάει το σαρκίο του, αλλά και τα όνειρά του, θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε σε ποια πράγματα οφείλουμε να επενδύσουμε στη ζωή μας. Σπρωχνόμαστε κάθε μέρα στο μετρό και στους δρόμους της Αθήνας, για λίγη ζωή, λίγη πραμάτεια και λίγη αξιοπρέπεια. Κανένας δεν γνωρίζει κανέναν και όλοι μαζί κλωθογυρίζουμε μέσα στην ίδια περιστρεφόμενη πόρτα, αγνοώντας πόσο φορτίο ψυχικού πόνου κουβαλάει μέσα του ο διπλανός μας. Ίσως και να χαιρόμαστε ενδόμυχα για τη δυστυχία του κόσμου, όταν εμείς είμαστε ένα σκαλί λίγο ψηλότερα από τον διπλανό μας.
Ο συμβολισμός της σταύρωσης και της ανάστασης, είναι ίσως μία ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε το σύστημα αξιών και κανόνων, που καθορίζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιδρούμε στην καθημερινή ζωή μας.
Πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα: Πόσοι άνθρωποι χωράνε μέσα σε ένα τετραγωνικό μέτρο και πόσοι μένουν απ’ έξω; Πόσος πόνος και πόση μοναξιά υπάρχει μέσα στο μοναχικό πλήθος και πόσο αναλογεί στον καθένα από μας;
Ποιο εξουσιαστικό απωθημένο καθορίζει τη σκέψη ενός υπουργού, που βλέπει ένα κολαστήριο ως την Μονμάρτη των Παρισίων;
Ποια, τέλος πάντων, είναι η δικιά μας συμμετοχή σ΄ αυτό που υφιστάμεθα κάθε μέρα;
Αν απαντήσουμε με ειλικρίνεια σ΄ αυτά τα ερωτήματα, ίσως θα είμαστε πολύ πιο κοντά να απαντήσουμε και στην δική μας μοναξιά και αδιαφορία για τον διπλανό μας.
Μέσα σε μία κοινωνία της γενικευμένης ανομίας και της οστεοπορωμένης αποχαύνωσης, προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα αδιανόητα. Γιατί, λόγου χάρη, είμαστε υποψήφιοι να πέσουμε θύματα μιας ληστείας, να σκοτωθούμε σε ένα τροχαίο, να πνιγούμε σε μια λακκούβα νερό, σε έναν χείμαρρο, σε μία παραλία, ή (και το χειρότερο) να πέσει ένας κεραυνός επάνω στο κεφάλι μας;
Ποιο είναι εκείνο το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα, που μπορεί να μας κάνει ήρωες ενός πρωτοσέλιδου;
Τι είναι αυτό που καθορίζει τη σχέση του ληστή με το θύμα του, του αστυνομικού με τον κουκουλοφόρο, του εξουσιαστή με τον εξουσιαζόμενο;
Πόση τηλεθέαση αναλογεί στον κάθε καταναλωτή των τηλεοπτικών προγραμμάτων και της τηλεοπτικής χειραγώγησης της σκέψης;
Πόσες δημοσκοπήσεις χρειάζεται ο καθημερινός άνθρωπος και πολίτης, προκειμένου να εκλέξει τον καλύτερο κυβερνήτη του;
Τελικά, σε μία χώρα του αδιανόητου, το ζητούμενο είναι να πεθάνουμε με αξιοπρέπεια.
Πολλοί αναγνώστες ίσως να σκεφτούν:
Δεν χρειαζόμαστε ερωτήματα, χρειαζόμαστε απαντήσεις.
Εντάξει! Γνωρίζω πολλούς αστρολόγους και μελλοντολόγους, που θα ήταν πρόθυμοι να μας δώσουν τις σωστές απαντήσεις. Στο κάτω -κάτω ο καθένας από μας κρατάει και ένα τηλεχειριστήριο στο χέρι του. Μπορεί άνετα να κλείσει το πρόγραμμα, να βρει μία καλή συντροφιά και να πάει για ένα ουζάκι, ή ένα καφεδάκι, ή ένα υπερτιμημένο σουβλάκι, προτού να τον συλλάβει το κράτος, γιατί χρωστάει πέντε ευρώ στην εφορεία. Άλλωστε, η πολύ σκοτούρα τρώει τον αφέντη και δεν είναι το καλύτερο αντιβιοτικό, ως απάντηση στην κοινωνική μας κατάθλιψη. Λίγη καλή παρέα, λίγο χιούμορ και λίγη καλή διάθεση, είναι μία καλή συνταγή για να περάσουμε ευχάριστες μέρες το Πάσχα. Ο καθένας από μας ξέρει τον τρόπο να το κάνει.
Καλό μας Πάσχα, λοιπόν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου