Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Η φράση είναι προϊόν υποκλοπής από ξένη γλώσσα.
Την έκλεψε ο Καμμένος από το οπλοστάσιο του οπαδικού Τύπου που, όποτε έβρισκε χλωμή τη μοίρα ενός προπονητή –υποτελούς, συνήθως, στις ορέξεις προπονητοφάγου προέδρου– έβγαζε αυτομάτως την ετυμηγορία: «Ο κόουτς δεν θα κάνει παρέλαση».
Ο Καμμένος απείλησε γηπεδικώς και κατακούτελα τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «δεν θα κάνει παρέλαση» στην εξουσία.
Το σκηνικό φαίνεται κάπως ανισόρροπο. Από τη μία έχουμε μια κυβέρνηση με νωπή ψήφο εμπιστοσύνης. Από την άλλη έχουμε έναν αρχηγό χωρίς κόμμα και χωρίς μέλλον. Από πού αντλεί ο Καμμένος το σθένος να κάνει bullying στην κυβέρνηση; Και πώς δικαιολογείται ότι το bullying πιάνει τόσο εύκολα;
Δεν χρειάζεται να καταφύγει κανείς σε εικασίες για την προνομιακή γνώση που έχει ο πρώην εταίρος σχετικά με τα τεφτέρια του συνεταιρισμού. Την απάντηση έδωσε έμμεσα ο ίδιος ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με τον συγκαταβατικό, σχεδόν απολογητικό τρόπο με τον οποίο υποδέχθηκε τις βολές του προέδρου των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Ο Καμμένος έχει ζωστεί τα εκρηκτικά και ορμάει. Ο ΣΥΡΙΖΑ του ανοίγει την αγκαλιά του για να τον κατευνάσει.
Ο Τζανακόπουλος, ούτε λίγο ούτε πολύ, προανήγγειλε ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να πειράξει μέχρι και τον Κανονισμό της Βουλής προκειμένου να μείνει όρθιο το κοινοβουλευτικό λείψανο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
Το ξεβίδωμα του ορισμού της κοινοβουλευτικής ομάδας συνιστά νομοτελειακή κλιμάκωση των μεθόδων με τις οποίες ανασυναρμολογήθηκε η κυβερνητική παραπλειοψηφία. Η κοινοβουλευτική χειρουργική που επιστρατεύτηκε για να συλλεγούν οι 151 τέμνει τώρα και το γράμμα του Κανονισμού.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτές οι διευθετήσεις σκανδαλίζουν μόνο τα τζάνκι της πολιτικής – τους πολύ μυημένους. Το μεγάλο κοινό δεν συγκινείται από τη χαλάρωση κάποιων τύπων.
Πρόκειται, δηλαδή, για μανούβρες χωρίς σοβαρό πολιτικό κόστος. Γι αυτό και οι ενστάσεις της αντιπολίτευσης σε αυτές τις μεθοδεύσεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από αυτό που η επίσημη συριζαϊκή εφημερίδα καταδίκαζε χθες σαν «ηλίθιες διαδικαστικές παγίδες». Γιατί τι είναι, άλλωστε, οι θεσμοί; Σκέτη διαδικασία.
Ανεξάρτητα από το θεσμικό της αποτύπωμα, η υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του Καμμένου αποκαλύπτει ένα αδιέξοδο:
Το Μαξίμου δείχνει ότι δεν έχει το περιθώριο να αψηφήσει έναν δημόσιο εκβιασμό. Δεν έχει άλλη επιλογή από το να ενδώσει.
Ο άγραφος νόμος της νύχτας λέει ότι ο εκβιαστής δεν αποσύρεται ποτέ όταν τον ικανοποιείς. Το αντίθετο. Αποχαλινώνεται. Ζητάει κι άλλο. Κι άλλα.
Ενδίδοντας, η κυβέρνηση δεν έλυσε κανένα πρόβλημα. Εγκαινίασε απλώς την ομηρία της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου