Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
«Πρώην υπουργός». Ο Νίκος Μπίστης αυτοσυστήνεται επικαλούμενος την εξάμηνη θητεία του ως υφυπουργού Εσωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη. Αυτό το αξίωμα ήταν όντως η κορυφαία στιγμή σε μια πολιτική σταδιοδρομία που υπήρξε τόσο εργώδης, όσο και ασύμπτωτη με τις προτιμήσεις των εκλογέων.
Η επιτυχία μιας καριέρας, πάντως, δεν μετριέται μόνο εκλογικά, ούτε μόνο από τις ώρες αέρα που έχει «γράψει» κάποιος, σαν αποψάκιας στα πρωινάδικα και, κυρίως, στα αφτεράδικα της τηλεοπτικής ζούγκλας.
Η επιτυχία θα μπορούσε να μετριέται και από τις «ζυμώσεις» – τις επιδόσεις στα πολιτικά καφενεία. Ο Μπίστης έχει χοροστατήσει σε όλους τους κεντροαριστερούς καφέδες τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ηταν διαρκώς έτοιμος να κοουτσάρει κινήσεις και πρωτοβουλίες. Ενας αυτόκλητος Τάκης Λεμονής της Κεντροαριστεράς.
Το ιστορικό αυτών των ζυμώσεων, που έμειναν όλες άψητες, προδικάζει, λένε, και τη μοίρα του «Γέφυρα» για τη ζεύξη ΣΥΡΙΖΑ - Κεντροαριστεράς.
Πρόκειται για ρηχή πρόβλεψη. Η βιογραφία των προσώπων δεν μπορεί να προεξοφλεί τον βίο των –αυτοαποκαλούμενων– πολιτικών «αστερισμών». Θα άξιζε κανείς να δει πώς αρθρώνεται ο «αστερισμός», πέρα από τα ωροσκόπια των ιδρυτών του.
Τι θέλει το «Γέφυρα»;
Θέλει, λέει, να αντιμετωπίσει τις δύο βαρβαρότητες: Τον νεοφιλελευθερισμό και τον λαϊκισμό.
Πόσος νεοφιλελευθερισμός υπάρχει σε μια χώρα όπου οι φόροι και οι εισφορές επί των οικονομικώς επιζώντων απορροφούν έως και τα 3/4 του εισοδήματός τους;
Πόσος νεοφιλελευθερισμός υπάρχει, όταν τα τελευταία τέσσερα χρόνια η μισθολογική δαπάνη του Δημοσίου αυξήθηκε κατά 1% του ΑΕΠ;
Ο λαϊκισμός μετριέται δυσκολότερα. Οι Γεφυριζαίοι προσπερνούν το πρώτο εξάμηνο του 2015 – τη μεγαλύτερη κρίση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας από τη θεμελίωσή της, το 1974. Προσπερνούν και τα τριάμισι χρόνια που ακολούθησαν – αφού ο συνεταιρισμός με τον Καμμένο σχόλασε. Λένε ότι οι Πρέσπες και η μεταναστευτική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ τον διαχωρίζουν από την «ορμπανική Δεξιά».
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σχόλασαν.
Αφησαν όμως τους πρώην ΑΝΕΛ χάρη στους οποίους ο Τσίπρας ακόμη κυβερνά.
Αφησαν απαράλλαχτη την καθεστωτική κουλτούρα τους στη ρασπουτινική διεύθυνση της Δικαιοσύνης και στον πολακικό κανιβαλισμό των ΜΜΕ.
Αφησαν τη Μόρια και τη Σάμο – τα ανθρώπινα πάρκα που μνημειώνουν τη «φιλομεταναστευτική» πολιτική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Την πολιτική που χρησιμοποίησε το προσφυγικό ως διαπραγματευτικό όπλο στο εξωτερικό και ως εργολαβική ύλη στο εσωτερικό.
Το «Γέφυρα» κατασκευάζει έναν στιγμιαίο ΣΥΡΙΖΑ:
τον ΣΥΡΙΖΑ των Πρεσπών. Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν και μετά σιδερώνεται μέχρι παρασιωπήσεως, για να προβάλει το επινοημένο κόμμα που αντιτάχθηκε στον εθνικισμό.
Σιδερώνεται έτσι το πραγματικό κόμμα που κίνησε το Μακεδονικό ακριβώς για να φτιάξει μια Ακροδεξιά στα πλευρά του αντιπάλου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου