Από τον Ραφαήλ Καλυβιώτη
rkaliviotis@gmail.com
Ο μέγας Γάλλος οικονομολόγος και κοινωνιολόγος Frédéric Bastiat έλεγε ότι, όταν ο νόμος και η ηθική συγκρούονται μεταξύ τους, ο πολίτης έχει τη σκληρή επιλογή είτε να χάσει την αντίληψή του περί ηθικής είτε να χάσει τον σεβασμό του προς τους νόμους.
Στην Ελλάδα ο πολίτης έχει χάσει και τα δύο.
Ποιον αξιακό κώδικα ηθικής να υπηρετήσει, τη στιγμή που οι εκπρόσωποι του Κοινοβουλίου του τον γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, ανταλλάσσουν βουλευτές και επανακαθορίζουν ή διαλύουν Κοινοβουλευτικές Ομάδες;
Γιατί κάποιος πολίτης να δώσει βάση στην ηθική, τη στιγμή που επιλέγει έναν βουλευτή να τον εκπροσωπήσει για να κρατήσει τα μπόσικα εν αναφορά του ζητήματος του ονόματος της Μακεδονίας και εκείνος αντ’ αυτού ψηφίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών;
Τι χαρακτήρα να διαμορφώσει ένας νέος, όταν βλέπει πως το επίπεδο σπουδών του είναι ανώτερο από πολλών πολιτικών παραγόντων, αλλά στους τελευταίους, εξαιτίας του ονόματός τους, τα αξιώματα κληροδοτούνται;
Και από την άλλη, σε ποιον νόμο να υπακούσει, όταν κατεβαίνει με την οικογένειά του να διαδηλώσει ειρηνικά κατά της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας και καταλήγει να εισπνέει χημικά;
Σε ποιον νόμο να υπακούσει ένας ελεύθερος επαγγελματίας, όταν το κράτος, μέσω των φόρων, του κλέβει πάνω από το ήμισυ του εισοδήματός του;
Ποιο κοινωνικό συμβόλαιο είναι πλέον ενεργό, τη στιγμή που το κράτος μέσω του ΕΝΦΙΑ οδηγεί τον πολίτη να απωλέσει την ιδιοκτησία του;
Και γιατί πρέπει κάποιος να πληρώνει δημοτικά τέλη, τη στιγμή που κάθε δύο μέτρα οι δρόμοι έχουν λακκούβες, στα πεζοδρόμια δεν μπορεί να περπατήσει ούτε κατά διάνοια και κινδυνεύει κυριολεκτικά η ζωή του από πυρκαγιά ή νεροποντή, ενώ κανένας από τους αρμοδίους δεν έχει αντιμετωπίσει τις ποινικές ευθύνες που του αναλογούν;
Το ομολογουμένως σκληρό «μετεμφυλιακό» κράτος των κοινωνικών φρονημάτων υποτίθεται ότι παρέδωσε τη σκυτάλη σε ένα νέο μεταπολιτευτικό το 1974. Το αρχικό consensus του 1974 υπέπεσε σε μία πολιτική δομή τριτοκοσμικής φαυλοκρατίας, το αποκορύφωμα της οποίας βλέπουμε σήμερα.
Οι φήμες δίνουν και παίρνουν για εξαγορές βουλευτών από αλλότρια συμφέροντα, ολιγάρχες ελέγχουν τον Τύπο και τα ΜΜΕ, υποτάσσοντας τα κόμματα στη βούλησή τους, «αντιρατσιστικοί» νόμοι σχεδόν απαγορεύουν την ελευθερία της συνείδησης, το Δημόσιο συνεχίζει να λειτουργεί σαν σύστημα εκλογικής πελατείας σε βάρος των κορόιδων που ανήκουν στα μικρομεσαία στρώματα. Πόσο διαφέρει, άραγε, η Ελλάδα από τις χώρες εκείνες που χαρακτηρίστηκαν στην Κεντρική Αμερική ως «μπανανίες» επειδή διάφορα συμφέροντα έσπρωχναν τις κυβερνήσεις πέρα δώθε;
Βέβαια, όποιος ονειρεύεται την κάθαρση του 1909 στου Γουδή δεν πρέπει να έχει αυταπάτες. Η εκδίωξη της παρασιτικής ολιγαρχίας μέσω της ψήφου δεν μπορεί να γίνει από γέροντες που έχουν συνηθίσει να ζουν αλλιώς ή από ανθρώπους που στην απελπισία τους δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Τις ριζοσπαστικές αλλαγές σε μία κοινωνία κατά το πλείστον τις φέρνουν τα νιάτα. Το 1909 η ελληνική κοινωνία έσφυζε από νιάτα. Το 2019, 110 χρόνια μετά, η ελληνική κοινωνία είναι δημογραφικά γερασμένη. Περίπου 600.000 νέοι βρίσκονται στο εξωτερικό, οι περισσότεροι εκ των οποίων με επιθυμία να επιστρέψουν στην πατρίδα. Σε ποια πατρίδα όμως;
Σε αυτήν όπου ακόμα και οι θέσεις στον ιδιωτικό τομέα καταλαμβάνονται παρασιτικά από τους συνομηλίκους τους που διαθέτουν κονέ;
Ή στην πατρίδα όπου οι εναπομείναντες γενναίοι είτε είναι άνεργοι είτε ζουν με μισθούς πείνας κάτω από τη σκέπη των γονιών τους; Ποιος νέος από όλους αυτούς θα δημιουργήσει οικογένεια;
Σε αυτήν την τριτοκοσμική φαυλοκρατική μπανανία όλοι ελπίζουν στον...
Θεό της Ελλάδας.
Διότι, κατά τα άλλα, έχουμε περιπέσει στην κατάντια ο Ράμα να τολμά να λέει πως «συζητάμε με την Ελλάδα τα σύνορα», τη στιγμή που καταφεύγει σε απαλλοτριώσεις περιουσιών Ελλήνων Βορειοηπειρωτών, το υπουργείο Προστασίας του Αλήτη (Πολίτη, εννοούσα) «ανακοίνωσε 302 προσλήψεις στην ΕΥΠ και ένα από τα κριτήρια είναι η γνώση της (σλαβο)μακεδονικής γλώσσας» και οι εκπρόσωποί μας δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων.
Ευτυχώς όμως συμφωνούν στα πιο σημαντικά που ταλανίζουν τη χώρα, στο σύμφωνο συμβίωσης, στην ανέγερση τεμένους και στο ότι η Αριστερά πρέπει να τιμηθεί μαζί με τους αγώνες της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου