«Ενα άγαλμα που μ’ είδε με θυμήθηκε και τον πόνο μου ν΄ακούσει δεν μ΄αρνήθηκε» – Πουλόπουλος με κλειστά τα μάτια. Δημοσιογράφοι της ΕΡΤ μ’ ανοιχτόκλειστα τα μάτια σε ρόλο αγαλμάτων.
Ακριβοπούλου-Καψώχας παλιοί!
Νέα άφιξη Κώστας Παπαχλιμίτζος.
Συνεντευξιαζόμενος ο υπουργός Υγείας Πολάκης.
Συνεντευξιαζόμενος; Μεγάλη κουβέντα. Στην ΕΡΤ ο χρόνος κυλάει αργά αργά. Τα σπουργιτάκια τσίου τσίου, στο ρυάκι τρέχει το νεράκι… Διάγγελμα Πολάκη! Πάρε υπουργέ τον χρόνο σου. Τόσο που ως θεατής τραβάς και μια αγωνία: «Η Ακριβοπούλου ζει; Ο Καψώχας υφίσταται ή είναι κέρινο;». Συνηθισμένα πράγματα, συνηθισμένες καταστάσεις. Ενα άλλο σύμπαν. Τόσο άλλο που κάποτε αποφάσισε μέχρι και να κλάψει νεκρούς που δεν υπήρξαν.
Το άτιμο το υποσυνείδητο, σοφό. Α ρε μάγκα Φρόιντ! Υπήρξαν και υπάρχουν νεκροί. Υπάρχουν και ζόμπι. Μόνο που ετούτη τη φορά σπάει το συνήθειο κάποιος Παπαχλιμίτζος. Διστακτικά αρθρώνει στον Πολάκη, ενώ έχει και την αγωνία στο μάτι μη και διαταράξει τους δίπλα του: «Του είπατε όμως θα έρθω από κει…». Μια φράση που σκάει ως στριγκλιά σε στοιχειωμένο πύργο!
Η Ακριβοπούλου ταράζεται «Να τελειώσει!» του λέει μέσα από τα δόντια της.
Αλλά εκείνος: «Συγγνώμη, μιλάει 10 λεπτά ο κ. Πολάκης».
Στον εγκέφαλο της Ακριβοπούλου χτυπάει ηλεκτρικό ρεύμα θράσους: «Οσο θέλει θα μιλάει» ξεφυσάει κοφτά και βέβαιη ότι θα μουγγαθεί ο αναιδής.
Αλλά εκείνος: «Ναι, αλλά να γίνει διάλογος»…
Πάει καλά; Το παλικάρι πάει καλά; «Θα γίνει μετά ο διάλογος». Πόσα «μακάκα!» έπνιξε μέσα της η γυναίκα!
Απορεί και ο Πολάκης, ο οποίος γέρνει κεφάλι αριστερά, στραβώνει στόμα δεξιά, αρχίζει να τα παίρνει, μαζεύει σύννεφα στα ήδη μαζεμένα του. «Ποιος είναι αυτός ο μακάκας;» αναρωτιέται κάθε κύτταρο της κορμάρας του και γίνεται βουβή παντομίμα στο πρόσωπό του, η εσωτερική ερώτηση: «Πού τον βρήκαμε αυτόν, ρε;». Και ο Παπαχλιμίτζος ξαναπετάγεται. Ε, δεν έχει τον Θεό του! Πλέον το όνομά του γίνεται χαλίκι στο στόμα του Πολάκη. Κάπου πρέπει να ξεσπάσει. Είναι τόσο φανερό ότι δεν έχει μάθει στον αντίλογο. Μαζεύει μαζεύει. Να τελειώσει η εκπομπή να τους πάρει όλους ο διάολος! Επειδή όμως οι κάμερες υφίστανται, όλοι πρέπει να κρατήσουν χαρακτήρα… Πώς όμως;
Από μηχανής Θεός, η μέθοδος «μάνες ντεμοντέ»… Τις θυμάστε εκείνες τις μάνες; Που σε ακουμπούσαν δήθεν γλυκά αλλά σβέλτα και ύπουλα σου τράβαγαν μια τσιμπιά (άραγε οι σύγχρονες μάνες τσιμπάνε;), στριφτή τσιμπιά, ενώ συγχρόνως χαμογελούσαν, ότι όλα καλά και μέσα από τα δόντια τους γρύλιζαν «Σ’ άρεσε;». (Τι σόι αγωνία είχαν σε κάθε τους βιαιότητα αν σου άρεσε;)
Λάτρεψα κάθε δευτερόλεπτο του διαγγέλματος Πολάκη χθες στην ΕΡΤ. Hταν η νίκη της ζωής ενάντια στον θάνατο. Η ΕΡΤ ΖΕΙ! Και ο Πολάκης, πιασμένος σαν αλεπού στη φάκα της εικόνας, ενώ ήθελε να πει «Πάρτε τον από τα μάτια μου αυτόν τον μακάκα, που έχει το θράσος να με ρωτάει, Ποιόν; Εμένα;»… Τι να κάνει κι αυτός; Πώς να το χειριστεί κόσμια; Άρχισε να βράζει όλο του το άχτι στο όνομα «Παπαχλιμίτζος» . Η άτιμη κατάληξη «-Τζος» και το «-χλι» μπροστά της, τον διέσωσε από εγκεφαλικό. Βρήκε δίοδο το αίμα. Και απολαύσαμε οι τηλεθεατές ένα «Παπαχλι-(με μπόλικο το ΧΛ σαν ροχάλα που μαζεύεται) και μετά το «ΤΖΟ» με το ΤΖΟ χτυπητό σαν «θα τα πούμε μετά, εμείς οι δυο»… Και...
με ένα διαρκές «Μακάκα!» να συγκρατείτε ηρωικά.
Λάτρεψα, λάτρεψα, λάτρεψα κάθε δευτερόλεπτο του διαγγέλματος Πολάκη. Τόσο ρετρό! Και παράλληλα τόσο μα τόσο καθησυχαστική. Η ΕΡΤ ζει! Ακριβοπούλου-Καψώχας εν ζωή!
Για τον ΠαπαχλχλχλχλιΜίΤΖΟΟΟΟ! δεν παίρνω όρκο, μετά τα χθεσινά. Επαιξε το κεφάλι του κορόνα γράμματα. Μα πού ζει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου