ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ο Χάρι Τρούμαν κοιμόταν. Στεκόταν χρόνια τώρα
τόσο απαρατήρητος, όσο και τα αβραμοπουλικά κιγκλιδώματα στο παρκάκι που
τον περιβάλλει. Ηταν ένας μπρούντζινος όγκος που θα είχε μείνει
πολιτικά αόρατος αν δεν τον ξυπνούσε το τάγμα αποκαθηλώσεων του
Κομμουνιστικού Κόμματος. Η σκηνογραφία της αποκαθήλωσης από ειδικό
συνεργείο βανδαλισμού –γεννήτρια, μπαλαντέζα, σκάλα, τροχός– ήταν που
έδωσε ξανά στο άγαλμα πολιτική ακτινοβολία.
Χάρη στους επίδοξους πριονιστές του, ο Ελληνας Τρούμαν ξύπνησε. Ξαφνικά δημιουργήθηκε η ανάγκη να θυμηθούμε τι είχε κάνει ο 33ος Αμερικανός πρόεδρος για να αξίζει τέτοιο μένος· ποια ήταν η συμβολή του στην έκβαση του Εμφυλίου και, κυρίως, στη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Ελλάδας –διά του σχεδίου Μάρσαλ– που δικαιολογούσε την ανέγερση του ανδριάντα πριν από πενήντα πέντε χρόνια.
Ετσι, με τη διέγερση της μνήμης, ο μπρούντζος ξαναέγινε μνημείο. Ξαναέγινε αλλά φευγαλέα, από ατύχημα. Πριν από το ατύχημα, κανείς δεν εννοούσε ως μνημείο το άγαλμα. Κανείς δεν το θεωρούσε άξιο προστασίας. Ηταν στόχος εύκολος, πολιτικά ανυπεράσπιστος, πρόσφορος για άνετες επαναστατικές πράξεις. Ανίσχυρο εικόνισμα για τζάμπα εικονοκλάστες.
Γιατί λοιπόν αξίζει να ασχολείται κάποιος με μια μειοψηφία που επαναλαμβάνει σαν αγγαρεία τα ακτιβιστικά εφέ της πάνω σε ένα κουφάρι;
Το ερώτημα μάλλον πρέπει να αντιστραφεί: Γιατί αυτή και άλλες μειοψηφίες, εξίσου μικρές και εξίσου απολιθωμένες, καταφέρνουν να έχουν τόσο μεγάλο εκτόπισμα στον δημόσιο χώρο;
Η απάντηση δεν μπορεί να αγνοήσει τον άλλον «συμβολικό ακτιβισμό» των ημερών:
Τρία ενήλικα «παιδιά», αφού –όπως είπε το ένα– ήπιαν τον καφέ τους, πήγαν βαρκάδα για να σηκώσουν σημαίες στις βραχονησίδες.
Φαίνεται άσχετο, αλλά δεν είναι. Αν υπάρχει κάτι που συνδέει τα δύο περιστατικά είναι η διατάραξη της ισορροπίας μεταξύ του συμβολικού και του πραγματικού:
Το συμβολικό επιβάλλεται στην πραγματικότητα μέσω του κενού που αφήνει η πολιτική. Την ώρα που η κυβέρνηση είναι απορροφημένη αποκλειστικά στα τεχνάσματα αυτοσυντήρησής της, η πλαστική σημαία επιβάλλεται στην εξωτερική πολιτική.
Ο χουλιγκανισμός του δισκοπρίονου επιβάλλεται σαν μείζον πολιτικό γεγονός. Οτιδήποτε έχει μυθολογική αξία –αριστεροί και δεξιοί μεγαλοϊδεατισμοί, φαντάσματα του Εμφυλίου και λάβαρα της πολεμικής αρετής– γιγαντώνεται και κυριαρχεί.
Λένε ότι όταν κάτι διαλύεται βλέπεις καθαρότερα από τι είναι φτιαγμένο.
Αυτό φαίνεται να συμβαίνει και με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η άμπωτη της εθνικολαϊκιστικής εξουσίας αποκαλύπτει τη σύσταση του πυθμένα – την ιδεολογική λάσπη από την οποία η εξουσία αυτή είναι πλασμένη. Η εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τελειώνει παροξύνοντας τους μύθους που την ίδρυσαν.
Χάρη στους επίδοξους πριονιστές του, ο Ελληνας Τρούμαν ξύπνησε. Ξαφνικά δημιουργήθηκε η ανάγκη να θυμηθούμε τι είχε κάνει ο 33ος Αμερικανός πρόεδρος για να αξίζει τέτοιο μένος· ποια ήταν η συμβολή του στην έκβαση του Εμφυλίου και, κυρίως, στη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Ελλάδας –διά του σχεδίου Μάρσαλ– που δικαιολογούσε την ανέγερση του ανδριάντα πριν από πενήντα πέντε χρόνια.
Ετσι, με τη διέγερση της μνήμης, ο μπρούντζος ξαναέγινε μνημείο. Ξαναέγινε αλλά φευγαλέα, από ατύχημα. Πριν από το ατύχημα, κανείς δεν εννοούσε ως μνημείο το άγαλμα. Κανείς δεν το θεωρούσε άξιο προστασίας. Ηταν στόχος εύκολος, πολιτικά ανυπεράσπιστος, πρόσφορος για άνετες επαναστατικές πράξεις. Ανίσχυρο εικόνισμα για τζάμπα εικονοκλάστες.
Γιατί λοιπόν αξίζει να ασχολείται κάποιος με μια μειοψηφία που επαναλαμβάνει σαν αγγαρεία τα ακτιβιστικά εφέ της πάνω σε ένα κουφάρι;
Το ερώτημα μάλλον πρέπει να αντιστραφεί: Γιατί αυτή και άλλες μειοψηφίες, εξίσου μικρές και εξίσου απολιθωμένες, καταφέρνουν να έχουν τόσο μεγάλο εκτόπισμα στον δημόσιο χώρο;
Η απάντηση δεν μπορεί να αγνοήσει τον άλλον «συμβολικό ακτιβισμό» των ημερών:
Τρία ενήλικα «παιδιά», αφού –όπως είπε το ένα– ήπιαν τον καφέ τους, πήγαν βαρκάδα για να σηκώσουν σημαίες στις βραχονησίδες.
Φαίνεται άσχετο, αλλά δεν είναι. Αν υπάρχει κάτι που συνδέει τα δύο περιστατικά είναι η διατάραξη της ισορροπίας μεταξύ του συμβολικού και του πραγματικού:
Το συμβολικό επιβάλλεται στην πραγματικότητα μέσω του κενού που αφήνει η πολιτική. Την ώρα που η κυβέρνηση είναι απορροφημένη αποκλειστικά στα τεχνάσματα αυτοσυντήρησής της, η πλαστική σημαία επιβάλλεται στην εξωτερική πολιτική.
Ο χουλιγκανισμός του δισκοπρίονου επιβάλλεται σαν μείζον πολιτικό γεγονός. Οτιδήποτε έχει μυθολογική αξία –αριστεροί και δεξιοί μεγαλοϊδεατισμοί, φαντάσματα του Εμφυλίου και λάβαρα της πολεμικής αρετής– γιγαντώνεται και κυριαρχεί.
Λένε ότι όταν κάτι διαλύεται βλέπεις καθαρότερα από τι είναι φτιαγμένο.
Αυτό φαίνεται να συμβαίνει και με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Η άμπωτη της εθνικολαϊκιστικής εξουσίας αποκαλύπτει τη σύσταση του πυθμένα – την ιδεολογική λάσπη από την οποία η εξουσία αυτή είναι πλασμένη. Η εποχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τελειώνει παροξύνοντας τους μύθους που την ίδρυσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου