Προτού ορίσει κάποιος τον ΣΥΡΙΖΑ, καλό είναι να ακούσει πώς ο ίδιος
ορίζει αυθεντικά τον εαυτό του.
Δεν χρειάζεται να γυρίσει κανείς στο
2015. Μπορεί να ανατρέξει στον πιο πρόσφατο ορισμό που επιχείρησε ο
πρωθυπουργός στην κοινοβουλευτική του ομάδα. Πώς βλέπει ο Τσίπρας τον
εαυτό του;
Είναι εκείνος που εγγυάται καθαρή έξοδο – «δεν θα συγκυβερνά
πια με την τρόικα».
Είναι επίσης εκείνος που θα νικήσει «το αντισύριζα
μέτωπο» και θα επικρατήσει «στον πόλεμο κατά της διαφθοράς», στην οποία
συγκαταμετρά όσους τον αντιπολιτεύονται – κόμματα και media.
Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι νέο. O Τσίπρας εμφανίζεται παγίως να
αμύνεται στα μέτωπα που ο ίδιος έχει ανοίξει. Αν υπάρχει σήμερα το κλίμα
που όλοι ονομάζουν «τοξικό» είναι επειδή το έπλασε έτσι –ρητορικά,
μιντιακά και δικαστικά– ο ΣΥΡΙΖΑ. Η συσπείρωση που ο πρωθυπουργός και
ορισμένοι παρατηρητές στηλιτεύουν ως «αντισύριζα» διαμορφώθηκε
δευτερογενώς, ως αντιπολιτευτική ανάγκη. Στους δε κόλπους του Κινήματος
Αλλαγής, που υποτίθεται ότι είναι ο απαραίτητος εταίρος για να
συγκροτηθεί πραγματικά «μέτωπο», η ιδέα τέτοιας συσπείρωσης είναι
επιεικώς μειοψηφική.
Ο Τσίπρας υφίσταται το είδος της
αντιπολίτευσης που ο ίδιος εκμαιεύει. Ο αντίλογος είναι ότι τα παλαιά
κόμματα –οι φορείς της θεσμικής μνήμης– θα όφειλαν να κρατούν θεσμικά
την αναπνοή τους κάθε φορά που ο αντίπαλος τους τούς αντιμετωπίζει σαν
φυλακιστέες συμμορίες. Θα όφειλαν τουλάχιστον να μην εξαντλούνται στον
αντισυριζαϊκό λόγο. Αλλο οι ενήλικοι κι άλλο τα παιδιά.
Οποιος άκουσε τις δύο τελευταίες παρεμβάσεις του Μητσοτάκη, στο
συνέδριο των αυτοδιοικητικών και στον ΣΕΒ, άκουσε, χονδρικά, ένα τέταρτο
καταγγελία και τρία τέταρτα θετικό προγραμματικό λόγο. Στον αντίποδα, η
κυβέρνηση την πρώτη φορά που κλήθηκε να συντάξει ένα χάρτη
«αναπτυξιακών» μέτρων, τον μοιράστηκε μόνο με τους δανειστές. Δεν τον
έθεσε προς συζήτηση ούτε καν εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν έχει σημασία αυτή η σύγκριση παραγωγής (αντι)πολιτικής είναι γιατί
φωτίζει την αφετηριακή παρεξήγηση στη συμπαθητική ερμηνεία του
τσιπρικού κόμματος:
Η πιο καλοπροαίρετη προσέγγιση του ΣΥΡΙΖΑ τού
αποδίδει καλοήθεις ροπές που τον κατευθύνουν αυτομάτως. Του αποδίδει
ιδιότητες οργανισμού που εξελίσσεται όχι, βεβαίως, διά του αναστοχασμού,
αλλά διά του συμβιβασμού. Διά της τριβής: Το κόμμα λειαίνεται επειδή
τρίβεται με τους ευρωπαϊκούς και τους εγχώριους θεσμούς.
Αφετε, λένε, τον ΣΥΡΙΖΑ ελθείν προς ημάς. Και καθώς έρχεται
τριβόμενος, άφετε αυτόν να κατατρίβεται με την επώαση δικογραφιών· με
τον συγχρονισμό των ανακριτικών και πολιτικών εξελίξεων· με τα εκλογικά
συστήματα και τα νέα δημοψηφίσματα· με το προτηγάνισμα της επόμενης
προεδρικής εκλογής και την οικονομική και θεσμική ναρκοθέτηση της
επόμενης διετίας. Αφετε τον ΣΥΡΙΖΑ ελθείν προς τη σοσιαλδημοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου