Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ο Τσίπρας; Οπωσδήποτε, ερίδματος. Μπετόν αρμέ.
Το προχθεσινό ήταν το πρώτο πολυνομοσχέδιο στη μνημονιακή ιστορία που δεν έγινε καν πρώτη είδηση – το υποσκέλισε ένας σεισμούλης.
Ηταν, επίσης, η πρώτη μνημονιακή δοκιμασία από την οποία η κυβερνητική πλειοψηφία βγήκε ενισχυμένη, αντί λαβωμένη. Το πρώτο που το σήκωσε αρραγής μια συμπολίτευση ηλικίας ήδη τριών ετών – και το μέτρημα ακόμη δεν έχει τελειώσει. Συμπολίτευση οπωσδήποτε ερίζωος.
Οπως κι αν αξιολογεί κανείς αυτά τα δεδομένα, η πραγματικότητά τους δεν αλλάζει: Ο Τσίπρας ξεκινάει το 2018 χωρίς να τον εμποδίζει κάτι να το εξαντλήσει και να παρατείνει τον βίο της κυβέρνησής του μέχρι το ορόσημο των ευρωεκλογών – που έχουν οριστεί για το τέλος του Μαΐου του 2019. Το στοίχημα που έχει βάλει περί καθαρής εξόδου μπορεί τεχνικά να είναι ήδη χαμένο. Προπαγανδιστικά, όμως;
Προπαγανδιστικά, μπορεί και να πάρει κάτι εκμεταλλεύσιμο. Μπορεί,
δηλαδή, να καταφέρει τον Αύγουστο του 2018 να έχει φτιάξει το περιλάλητο
buffer – ένα μαξιλάρι προστασίας από τις διακυμάνσεις των αγορών που
δεν θα είναι προληπτική πιστωτική γραμμή. Προτού ο ανώνυμος
«κυβερνητικός αξιωματούχος» ανοίξει χθες τα χαρτιά του στο Reuters,
παράγοντες της αγοράς, που δεν αγάπησαν ποτέ τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμούσαν πως ο
στόχος αυτός δεν είναι ανέφικτος.
Πέρα από τις λεπτομέρειες, το σενάριό τους στηρίζεται πρωτίστως σε μια βασική πολιτική παραδοχή: Η Ευρώπη έχει ανάγκη από ένα ελληνικό success story, όσο ανάγκη το έχει και ο Τσίπρας.
Οι δανειστές, για ευνόητους λόγους, θα ήθελαν να αποφύγουν οτιδήποτε μοιάζει με νέα πίστωση προς την Ελλάδα – έστω κι αν είναι προληπτική. Αν η κυοφορούμενη γερμανική κυβέρνηση «σφραγίσει» μια διευθέτηση του χρέους, οι απόπειρες δανεισμού που έχουν προγραμματιστεί για το 2018 είναι πολύ πιθανό να καρποφορήσουν – και να αφήσουν κάποια δισ. καβάτζα. Με το ίδιο πολιτικό σκεπτικό, πιθανολογείται ότι οι δύο τελευταίες δόσεις του προγράμματος θα δοθούν όντως ενισχυμένες.
Ακόμη κι αν το μπάφερ (πιο οικείο και «ερίμπαφο» όταν το γράφει κανείς στα ελληνικά) φουσκώσει, η έξοδος, βέβαια, δεν θα είναι καθαρή. Ο ευρωπαϊκός χαλινός θα διατηρηθεί και ως μέρος της αναμενόμενης ρύθμισης για το χρέος.
Θα είναι όμως ένα «καθαροφανές» τέλος του μνημονίου, που θα προσφέρεται για συριζαϊκή καπηλεία.
Αλλάζει αυτό το σενάριο την πρόβλεψη για την πολιτική μοίρα του Τσίπρα;
Οχι δραστικά. Τα μακροοικονομικά δεν εξαργυρώνονται αμέσως στην κάλπη. Δίνουν όμως στον ΣΥΡΙΖΑ μια παρτιτούρα για να παίζει ένα εθνικολαϊκιστικό εμβατήριο.
Του δίνουν...
πολιτικό χρόνο και πολιτικό χώρο για να ανεβάσει πάλι την προεκλογική του παράσταση, όχι με βάσιμη ελπίδα να κερδίσει τις εκλογές. Αλλά με την ελπίδα να χάσει τόσο, ώστε να μην τις έχει κερδίσει ούτε ο αντίπαλός του.
Το προχθεσινό ήταν το πρώτο πολυνομοσχέδιο στη μνημονιακή ιστορία που δεν έγινε καν πρώτη είδηση – το υποσκέλισε ένας σεισμούλης.
Ηταν, επίσης, η πρώτη μνημονιακή δοκιμασία από την οποία η κυβερνητική πλειοψηφία βγήκε ενισχυμένη, αντί λαβωμένη. Το πρώτο που το σήκωσε αρραγής μια συμπολίτευση ηλικίας ήδη τριών ετών – και το μέτρημα ακόμη δεν έχει τελειώσει. Συμπολίτευση οπωσδήποτε ερίζωος.
Οπως κι αν αξιολογεί κανείς αυτά τα δεδομένα, η πραγματικότητά τους δεν αλλάζει: Ο Τσίπρας ξεκινάει το 2018 χωρίς να τον εμποδίζει κάτι να το εξαντλήσει και να παρατείνει τον βίο της κυβέρνησής του μέχρι το ορόσημο των ευρωεκλογών – που έχουν οριστεί για το τέλος του Μαΐου του 2019. Το στοίχημα που έχει βάλει περί καθαρής εξόδου μπορεί τεχνικά να είναι ήδη χαμένο. Προπαγανδιστικά, όμως;
Πέρα από τις λεπτομέρειες, το σενάριό τους στηρίζεται πρωτίστως σε μια βασική πολιτική παραδοχή: Η Ευρώπη έχει ανάγκη από ένα ελληνικό success story, όσο ανάγκη το έχει και ο Τσίπρας.
Οι δανειστές, για ευνόητους λόγους, θα ήθελαν να αποφύγουν οτιδήποτε μοιάζει με νέα πίστωση προς την Ελλάδα – έστω κι αν είναι προληπτική. Αν η κυοφορούμενη γερμανική κυβέρνηση «σφραγίσει» μια διευθέτηση του χρέους, οι απόπειρες δανεισμού που έχουν προγραμματιστεί για το 2018 είναι πολύ πιθανό να καρποφορήσουν – και να αφήσουν κάποια δισ. καβάτζα. Με το ίδιο πολιτικό σκεπτικό, πιθανολογείται ότι οι δύο τελευταίες δόσεις του προγράμματος θα δοθούν όντως ενισχυμένες.
Ακόμη κι αν το μπάφερ (πιο οικείο και «ερίμπαφο» όταν το γράφει κανείς στα ελληνικά) φουσκώσει, η έξοδος, βέβαια, δεν θα είναι καθαρή. Ο ευρωπαϊκός χαλινός θα διατηρηθεί και ως μέρος της αναμενόμενης ρύθμισης για το χρέος.
Θα είναι όμως ένα «καθαροφανές» τέλος του μνημονίου, που θα προσφέρεται για συριζαϊκή καπηλεία.
Αλλάζει αυτό το σενάριο την πρόβλεψη για την πολιτική μοίρα του Τσίπρα;
Οχι δραστικά. Τα μακροοικονομικά δεν εξαργυρώνονται αμέσως στην κάλπη. Δίνουν όμως στον ΣΥΡΙΖΑ μια παρτιτούρα για να παίζει ένα εθνικολαϊκιστικό εμβατήριο.
Του δίνουν...
πολιτικό χρόνο και πολιτικό χώρο για να ανεβάσει πάλι την προεκλογική του παράσταση, όχι με βάσιμη ελπίδα να κερδίσει τις εκλογές. Αλλά με την ελπίδα να χάσει τόσο, ώστε να μην τις έχει κερδίσει ούτε ο αντίπαλός του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου