ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Γιάννη Σιδέρη
Η Ελλάδα βρίσκεται μάλλον σε… προεπαναστατική περίοδο.
Ο Ρουβίκωνας εγκολπώνεται εξουσία που δεν έχει και απειλεί έναν γιατρό γιατί… του είπαν (ούτε καν κρυφή κάμερα δηλαδή να το αποδεικνύει), ότι ο γιατρός πήρε φακελάκι! Αλλά το πλέον εντυπωσιακό είναι «το μη μιλάς» που του απευθύνουν! Στην εξουσιαστική του ενδυνάμωση η οργάνωση, δεν δίνει καν το δικαίωμα της απολογίας! Κάπως έτσι έγιναν και πολλά λαϊκά δικαστήρια στον καιρό του εμφυλίου, και δημιούργησαν πάθη γιατί στοίχισαν αίμα, και το αίμα δεν αφήνει χώρο στη λήθη…
Το πρόβλημα δεν είναι ο Ρουβίκωνας.
Μάλιστα πολλές από τις ακτιβιστικές του ενέργειες δεν προκαλούσαν στον γράφοντα την αγανάκτηση που δημιουργούσαν στο κοινωνικό σύνολο. Τις θεωρούσαμε αναποτελεσματικές και αφελείς ενέργειες, που αν συνεχιστούν μόνο την συντηρητικοποίηση της κοινωνίας θα επιφέρουν, και όχι τον ριζοσπαστισμό των μαζών, όπως επιδιώκει η Οργάνωση. Κι σαφώς επειδή το φακελάκι είναι ελληνικός… θεσμός, επειδή πολλοί έχουν βρεθεί σε δυσχερή οικονομική θέση, προκειμένου να ικανοποιήσουν τα αιτήματα επίορκων ιατρών, θα αποφανθούν ελαφρά την καρδία «καλά του έκαναν, και καλά θα του κάνουν αν συνεχίσει».
Ίσως είναι η πιο συμβολική ενέργεια της Οργάνωσης που ενδεχομένως να της φέρει οπαδούς, ασχέτως αν αποδείχτηκε για τον συγκεκριμένο γιατρό ή όχι! Αρκεί που κάποιοι τους το είπαν!
Το πρόβλημα είναι της Πολιτείας, η οποία διοικείτο από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, με ένδοξο αποκορύφωμα την σημερινή.
Όταν επί χρόνια κάθε προβατική πράξη ενεδύετο το χαρακτήρα του ιδεολογικού ριζοσπαστισμού, χωρίς ο φορέας της πράξης να έχει κόστος, δηλαδή να αναλαμβάνει εμπράκτως την ευθύνη των πράξεών του (και έμπρακτη ευθύνη σημαίνει αποδοχή των ποινών που επιβάλει η Δικαιοσύνη του αστικού κράτους), λογικό είναι οι πράξεις να αναβαθμιστούν ποιοτικά.
Όταν ο Πρόεδρος της Βουλής όχι μόνο δεν διώκει τα παιδιά του Ρουβίκωνα (γιατί ασχέτως ηλικίας, περί παιδιών πρόκειται), και τους παρέχει τα περιπολικά ως ταξί, όταν η προηγούμενη Πρόεδρος ερωτάται αν θα εκδώσει κάποια ανακοίνωση για την πρώτη εισβολή στη Βουλή, και ειρωνικά απαντάει «ανησυχήσατε που μπήκε ο λαός στη Βουλή;» (την ρώτησαν δημοσιογράφοι, αλλά οι δημοσιογράφοι είναι ταξικός εχθρός για τον ΣΥΡΙΖΑ), όταν εισβάλουν σε ξένο έδαφος (γιατί οι πρεσβείες είναι ξένο έδαφος), για να υποστηρίξουν εθνικιστικά αιτήματα (γιατί βλακώδης μεν η αστυνομική βία του Rajoy, απέναντι στα Καταλανικά εθνίκια, δε), λογικό είναι να αναπτύσσεται μια αίσθηση παντοδυναμίας. Παντοδυναμία που τροφοδοτεί η σιγουριά του ακαταδίωκτου.
Λογικό είναι να θεωρηθεί φυσικό ότι το Δίκαιο δεν το απονέμουν τα εντεταλμένα από την Πολιτεία όργανα, αλλά εκουσίως οι αυτόκλητοι Ρομπέν των Πόλεων, κάθε φορά που κάποιοι κάτι τους είπαν! Λογικό είναι να λένε στον κατηγορούμενο «Μη μιλάς» - μια πρακτική «Δικαίου» που είχε εξαφανιστεί από την εποχή που η Δύση αποτίναξε τον φεουδαρχισμό, και έκτοτε έθαλλε μόνο σε δικτατορίες. Ακόμη και στη ζοφερή εποχή των ανατριχιαστικών Δικών της Μόσχας, οι κατηγορούμενοι «μιλούσαν»!
Αλλά για να γίνουν κατανοητά από την κυβέρνηση αυτά, ότι το Δίκαιο πρέπει να απονέμεται μόνο από τη Δικαιοσύνη χρειάζεται μια στοιχειώδης καλλιέργεια. Όταν σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ επικρίνει την Δικαιοσύνη, όταν ο Πρωθυπουργός επιτρέπει – αν δεν παροτρύνει – τον Πολάκη να την κανιβαλίσει, λογικό είναι να δημιουργηθεί η άποψη ότι Δικαιοσύνη δεν υπάρχει, άρα ο καθένας παίρνει το Δίκαιο μόνος του.
Το πρόβλημα είναι ότι...
Το πρόβλημα επίσης είναι ότι μια τέτοια τακτική μπορεί να ωθήσει να δημιουργηθούν αντίρροπες δυνάμεις. Άλλες ομάδες αφενός να διεκδικήσουν από τον Ρουβίκωνα την πρωτοκαθεδρία, αφού ευκολάκι είναι, κανείς δεν διώκεται, και άλλες, του άκρως αντιθέτου φάσματος, να θελήσουν να επιβάλουν το δικό τους «Δίκαιο».
Έγινε στην Ιταλία πριν σαράντα τόσα χρόνια, κατά τη διάρκεια της «Στρατηγικής της Έντασης». Κόκκινοι και Μαύροι σκόρπισαν θάνατο, εκδικούμενοι όσους νόμισαν εχθρούς, ενίοτε και αθώους: Εκείνους δηλαδή που λόγω επαγγελματικής θέσης, κάποιοι τους είπαν ότι «κάτι αντιλαϊκό έκαναν» ή, ακόμη χειρότερα, τους εντελώς ανύποπτους και αθώους πολίτες που τους κατακρεούργησαν τα θραύσματα των βομβών τους.
Αλλά η Ιταλία είχε θεσμούς και σοβαρό κράτος και ανταπεξήλθε. Η Δημοκρατία πληγώθηκε αλλά δεν κατακρεουργήθηκε όπως τα θύματα των βομβών.
Εδώ απλώς θα μεταβληθούμε σε μια Βαλκανική γωνιά όπου θα επικρατήσει ο νόμος της Άγριας Δύσης. Και δεν είναι καθόλου υπερβολικά αυτά. Η αρχή έγινε: «Μη μιλάς»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου