Ο Γιάννης Τσαρούχης ήταν χορτοφάγος. Τουλάχιστον όταν τον γνώρισα στο Παρίσι το 1980. Του είχα προτείνει, αντί για συνέντευξη, να πάμε στο Λούβρο και να μου μιλήσει για τη ζωγραφική που αγαπάει. Η εμπειρία ήταν αποκαλυπτική. Και το ενδιαφέρον εστιαζόταν στη ματιά ενός ανθρώπου που όχι μόνον γνωρίζει την ιστορία της τέχνης του, πολλοί μπορούν, αλλά έχει τη δυνατότητα να συνομιλεί με τους προγόνους του ως ίσος προς ίσον. Μοιραζόταν τα μυστικά με τους ζωγράφους των Φαγιούμ –«οι Ελληνες μετανάστες του καιρού εκείνου δεν ήσαν λαντζέρηδες, ήσαν καλλιτέχνες»– ή με τον Ρούμπενς – «το Χόλιγουντ της εποχής του». Μετά πηγαίναμε σ’ ένα εστιατόριο χορτοφαγίας στην περιοχή του Μονπαρνάς, όπου μασουλώντας κάτι άνοστες σόγιες μού υπαγόρευε ό,τι ήθελε να μου πει. Δεν ήθελε μαγνητόφωνο. Ο Τσαρούχης έλεγε ότι «εμείς οι Ελληνες τρώμε τόσο κρέας για να χορτάσουμε την πείνα που μας έτρωγε στην Τουρκοκρατία».
Δεν ξέρω με ποιο ευφυολόγημα θα χαρακτήριζε το «αντισπισιστικό» κίνημα. Τον θυμήθηκα διαβάζοντας την προκήρυξη των παιδιών που έσπασαν το κρεοπωλείο «Γιάννης» στα Εξάρχεια – εξαιρετικό, ειρήσθω εν παρόδω. Είχα δει βέβαια διάφορες εγγραφές σε τοίχους, όπως «Θάνατος στη βιομηχανία κρέατος» ή, καλύτερα ακόμη, «Θάνατος στον πολιτισμό», όμως αγνοούσα την ύπαρξη του «αντισπισιστικού», εκ του species, κινήματος. Παιδιά έτοιμα να πολεμήσουν «κάθε έκφανση του εξουσιαστικού πολιτισμού», που όπου κι αν κοιτάξουν γύρω τους «βλέπουν μισητά και εχθρικά υποκείμενα» και τέλος αγωνίζονται για «την ολική απελευθέρωση ζώων και γης».
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι ότι ζούμε ανάμεσα σε ανθρώπους που ψάχνουν όποιο πρόσχημα τους έρθει πρόχειρο για να τα σπάσουν.
Μετά, προσπαθώντας να μπω στη λογική τους, σκέφτηκα ότι δεν πρέπει να περιορίσουν τη δράση τους στα κρεοπωλεία και στα pet shop.
Πρέπει να στραφούν και εναντίον της γάτας μου, που μια μέρα μού έφερε για δώρο ένα ταλαίπωρο σπουργιτάκι. Γενικώς εναντίον των αίλουρων, όπως τίγρεις και λιοντάρια, που καταπιέζουν με την εξουσία τους τη φύση. Και μην ανοίξω το στόμα μου και μιλήσω για τα αρπακτικά. Αλλιώς παραβιάζουν τις αρχές της ισότητας, αφού ξεχωρίζουν ένα είδος, τον άνθρωπο. Οχι στις διακρίσεις.
Κύριο χαρακτηριστικό της μετανεωτερικότητας:
Ομάδες αναγορεύουν τα ήθη τους ή τις επιθυμίες τους σε ιδεολογία και βάσει αυτής στρέφονται εναντίον όλων όσοι δεν τη συμμερίζονται.
Αν και εντέλει μάλλον η αρχική υπόθεση ισχύει. Πρόσχημα να τα σπάσουν ψάχνουν τα παιδιά.
Τους χρειάζεται πρόσχημα;
Εμ, τι θα συζητούν μετά πίνοντας μπίρες με το Λιζάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου