Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά για να ανακαλύψουμε τι μας κάνει
«ιδιαίτερη περίπτωση» τα τελευταία χρόνια και γιατί δεν μπορούμε να
βγούμε από την καταραμένη κρίση. Η χώρα σέρνεται στο τέλμα της και ο
δημόσιος διάλογος περιστρέφεται γύρω από τον Μπελογιάννη. Είναι παράλογο
να ζούμε στο παρελθόν, να προσπαθούμε να λύσουμε θέματα που δεν πρέπει
να απασχολούν σύγχρονες κοινωνίες το 2017. Και όμως...
Η Αριστερά θέλει, βεβαίως, να συνεχίσει την ιδεολογική της ηγεμονία, και
στα ιστορικά σύμβολα. Ισως μάλιστα να νιώθει ότι όσο κυβερνάει, τόσο
χάνει την «καθαρότητα» που της έδωσαν οι διώξεις πριν από το 1974 και η
απουσία από τα θεσμικά κέντρα εξουσίας κατόπιν. Πιάνεται λοιπόν από
σύμβολα του παρελθόντος για να ακουμπήσει πάνω τους. Μόνο που η
κοινωνία, στην πολύ μεγάλη πλειονότητά της, δεν έχει ιδέα και δεν
ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Η γενιά που μεγαλώνει με τα iPhone δεν έχει τον
Τσε σε αφίσα στα δωμάτιά της. Καμία σχέση. Από την άλλη έχουμε ένα
Κέντρο και μια Δεξιά που σχεδόν ζητούν συγγνώμη επειδή κέρδισαν τον
εμφύλιο και δεν άφησαν την Ελλάδα να γίνει Βουλγαρία ή Αλβανία. Ηταν και
αυτό μια αρρώστια της μεταπολίτευσης που πρέπει κάποτε να τελειώσει.
Αλλά ούτε και γι’ αυτό ενδιαφέρεται σήμερα η κοινή γνώμη.
Η κρίση, η
έλλειψη παιδείας, η λατρεία προς τις θεωρίες συνωμοσίας και η ανασφάλεια
τα έχουν βάλει όλα μέσα σε ένα μεγάλο μίξερ: Γερμανούς και Αμερικανούς,
τον Τσώρτσιλ και τον Σόιμπλε.
Είναι όλοι κομμάτια ενός μεγάλου εθνικού
παραμυθιού, σύμφωνα με το οποίο όλοι μάς κυνηγούν και εμείς
αντιστεκόμαστε σθεναρά. Τώρα πώς βρεθήκαμε να ανήκουμε στα πιο κλειστά
κλαμπ του κόσμου (Ε.Ε., ΝΑΤΟ, Ευρωζώνη) και στις 50 πιο πλούσιες χώρες
στον πλανήτη κανείς δεν μας το εξηγεί.
Είμαστε η μόνη χώρα που δεν βγήκε από την κρίση γιατί ασχολούμαστε
επίμονα με το παρελθόν και κυνηγάμε αδιάκοπα την ουρά μας. Ούτε μια
στιγμή δεν σκεφθήκαμε ψυχρά, πρακτικά, πώς θα τραβήξουμε μπροστά
διορθώνοντας τα κακώς κείμενα. Αναζητούσαμε συνεχώς εχθρούς, συνωμοσίες
και δράκους για να δικαιολογήσουμε τη δική μας αδυναμία να ξαναστήσουμε
τη χώρα μας στα πόδια της.
Γύρω μας, όμως, έχουμε χώρες που ζήλευαν τη
μοίρα μας, θα ήθελαν πολύ να έχουμε ανταλλάξει θέση μαζί τους το 1945.
Βίωσαν από πρώτο χέρι τι θα πει ανελευθερία και αγνάντευαν από την άλλη
πλευρά του συρματοπλέγματος την τύχη της πατρίδας μας.
Εκείνοι τραβούν μπροστά για να μας φτάσουν.
Εμείς...
Εκείνοι πάνε με χίλια, εμείς με όπισθεν. Κάποια στιγμή θα μας
προσπεράσουν. Ισως τότε αρχίσει να λειτουργεί το ελληνικό φιλότιμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου