Ο ελληνικός πολιτισμός είναι ένα δημιούργημα ομορφιάς
και ανθρώπινης υπερπροσπάθειας για την ταξινόμηση του χάους. Η Ιστορία
μας είναι ο θρίαμβος της μορφής έναντι του αδιαμόρφωτου, του άσχημου. Το
άσχημο ετυμολογικά είναι εκείνο που δεν έχει σχήμα. Ασχημος είναι ο
παγκόσμιος χυλός, όπως εκείνος που λανσάρεται από τη Νέα Τάξη και τους
μηδενιστές ασπάλακες υπαλλήλους της, που υπονομεύουν τα θεμέλια του
έθνους κηρύττοντας το τίποτα, την αποδόμηση, τον αντιπαραδοσιακό τρόπο
ζωής.
Η Επανάσταση του 1821 ήταν η επίγεια
εκδήλωση της ομορφιάς της δράσης, της πίστης και της ελευθερίας. Από την
αρχή έως το τέλος του θαύματος της Εθνεγερσίας η μορφή ήταν
κρυστάλλινη, συγκεκριμένη, εγχάρακτη στις συνειδήσεις και τις ψυχές των
ηρώων μας, των ημίθεων δολοφόνων του Οθωμανού δράκοντα.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης,
ο αρχιστράτηγος-χορηγός της ελευθερίας μας στα απομνημονεύματά του, τα
οποία υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη, κατορθώνει να ακριβολογεί
περιγράφοντας πώς είναι δυνατό το αδύνατο: «Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς.
Ημείς, αν δεν είμεθα τρελλοί, δεν εκάναμεν την επανάστασιν, διατί
ηθέλαμεν συλλογισθεί πρώτον διά πολεμοφόδια, καβαλλαρία μας, πυροβολικό
μας, πυροτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν
την εδικήν μας, την τούρκικη δύναμη. Τώρα οπού ενικήσαμεν, οπού
ετελειώσαμεν με καλό τον πόλεμόν μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν
ευτυχούσαμεν, ηθέλαμεν τρώγει κατάρες, αναθέματα».
Σε αυτή
την παράγραφο ανέλυσε με χειρουργική ακρίβεια ένα από τα βασικά
προβλήματα του αμήχανου ανθρώπου, που πελαγοδρομεί στην ασχήμια των
αδιαμόρφωτων πόθων, των μισοτελειωμένων σκέψεων και των άπειρων
δικαιολογιών και προφάσεων που ανακαλύπτει για να μη ρισκάρει τη ζωή του
για να σταματήσει τον αργό του θάνατο στο έλος της ανελευθερίας. Τα
«μαγαζιά μας», τα «πολεμοφόδιά μας», οι λοιπές υλικές προδιαγραφές και η
«ψυχραιμία» (δηλαδή η δειλία του ριψάσπιδος) ήταν οι καλύτεροι σύμμαχοι
των σουλτάνων και όλων όσοι κερδοσκοπούσαν συνεργαζόμενοι με τους
κατακτητές.
Οταν υπάρχει ένας ιερός σκοπός,
καθαγιασμένος από το αίμα αναρίθμητων Ελλήνων ηρώων και μαρτύρων, οι
«ενστάσεις» περί του «ωρίμου» της περιστάσεως είναι παράσιτα που
αλλοιώνουν τη μορφή της ανάγκης: για του Χριστού την πίστη την αγία και
της πατρίδας την ελευθερία το μόνο σύνθημα που ταιριάζει είναι
«Ελευθερία ή Θάνατος» και οι πράξεις όσων το ασπάζονται πρέπει να είναι
ισοβαρείς των λόγων.
Οι Ελληνες δεν
αναμετρήθηκαν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία για χρήματα και κτήματα.
Ούτε ικέτεψαν τα δίκαιά τους με κλάψες και επικλήσεις του οίκτου των
δυναστών.
Αδραξαν τα ξίφη και τα καριοφίλια, ορκίστηκαν στο Ευαγγέλιο,
έκαναν τον σταυρό τους και...
Τόσο απλό, τόσο όμορφο, τόσο μεγάλο το 1821.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου