Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Εχει γούστο πως, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η Ελλάδα είχε
την ψευδαίσθηση της ισχύος επειδή ζούσε πάνω από τις δυνάμεις της με
δανεικά, καθιερώθηκε ο όρος «Νοτιοανατολική Ευρώπη» για την περιοχή της
Ευρώπης όπου βρισκόμαστε.
Ο όρος «Βαλκάνια» ήταν υποτιμητικός, τον
είχαμε πια ξεπεράσει με τις ευρωπαϊκές επιδόσεις μας. Κατανοητό αυτό,
νομίζω, διότι και η μαντάμ Σουσού του Ψαθά στον Μπύθουλα έμενε, αλλά
προτιμούσε να λέει ότι μένει στην «Ακαδημία Πλάτανος» (εννοούσε,
Πλάτωνος).
Οτι τη μετονομασία της περιοχής επί το ευρωπαϊκότερον υπαγορεύει
(και) η ξιπασιά μας το αποδεικνύει η διακριτική χρήση του γεωγραφικού
όρου. Λέμε, δηλαδή, για τη χώρα μας ότι είναι μέρος της Νοτιοανατολικής
Ευρώπης. Οταν όμως αναφερόμαστε στο Μαυροβούνιο, τη Βοσνία ή τη Σερβία,
χρησιμοποιούμε τον όρο «Δυτικά Βαλκάνια»· προφανώς επειδή τους θεωρούμε
υποδεέστερους. Οι καημένοι δεν έχουν αναχθεί ακόμη σε Ευρώπη,
νοτιοανατολική έστω.
Το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό, αλλά σε εμάς ταιριάζει
πολύ. Δεν μπορούμε να κάνουμε πράξη την επιθυμία μας, γι’ αυτό την
κάνουμε λόγο, στον οποίο δίνουμε την ισχύ της πράξης.
Λέμε
Νοτιοανατολική Ευρώπη; Ε, αφού το λέμε, είμαστε κιόλας.
Πρόκειται,
δηλαδή, για την πλήρη απελευθέρωση του λόγου από την υλική
πραγματικότητα.
Είναι σαν το περίφημο πτυχίο του Τσίπρα, που επειδή
κάπως το πήρε, νομίζει ότι είναι και μηχανικός. (Γι’ αυτό και μας το
θυμίζει με κάθε ευκαιρία, όπως στον Πανάγιο Τάφο.)
Κατά κάποιον
τρόπο, αυτός ο τρόπος επιβολής του λόγου επί της πραγματικότητας είναι,
επίσης, η επιστροφή σε ένα πολύ μακρινό παρελθόν της ανθρώπινης
εξέλιξης, όταν η γλώσσα είχε μαγική δύναμη, τότε που έλεγες, π.χ.,
«άμπρα καντάμπρα» και άνοιγε το σουσάμι (ή κάτι σχετικό – δεν τα ξέρω
αυτά, λυπάμαι). Ετσι και τώρα, λέμε ότι οι Ελληνες δεν είμαστε ρατσιστές
και η δήλωση αποκτά αμέσως ισχύ πραγματικότητας. Δεν είναι τυχαίο,
λοιπόν, ότι μας κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.
Για όσους ενδεχομένως απορούν με την τελευταία πρόταση παραπάνω,
επισημαίνω ότι...
το φαινόμενο της απελευθέρωσης του λόγου από το
αντίκρισμά του στην πραγματικότητα είναι μια πτυχή της ελληνικής
ηλιθιότητας που αξίζει να μελετηθεί και ιδίως από τους παρατηρητές της
πολιτικής, καθώς η ηλιθιότητα είναι πολλές φορές ο καθοριστικός παράγων
στην ελληνική πολιτική.
Για εμάς είναι δύσκολο να το δούμε αυτό, καθώς
είμαστε διαρκώς βυθισμένοι στο περιβάλλον όπου η βλακεία θεωρείται
κανονικότητα, λεβεντιά, ιδεολογική συνέπεια κ.λπ.
Οι έξω το βλέπουν
πεντακάθαρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου