Πολύ ενδιαφέρουσες επισημάνεις με αρκετές αναθεωρητικές πτυχές για
την επταετία 1967-1974, οι οποίες σε έναν βαθμό συνιστούν μια
διαφορετική ανάγνωση εκείνης της ταραγμένης περιόδου, που εκπλήσσουν και
θα συζητηθούν, συμπεριλαμβάνονται σε ανακοίνωση της Κεντρικής Επιτροπής
του ΚΚΕ, που δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη».
Καταρχάς, το ΚΚΕ προχωρά,
εμμέσως βέβαια, στην παραδοχή ότι κατά τη διάρκεια της επταετίας
ωφελήθηκαν μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης και της αγροτιάς από τη
φιλολαϊκή πολιτική που ασκήθηκε, βλέποντας τους μισθούς να αυξάνονται
και χρέη από δάνεια να παραγράφονται.
Yποστηρίζει ακόμη ότι το
στρατιωτικό καθεστώς, αν και επιβλήθηκε από τους Αμερικανούς, εντούτοις
δεν δίστασε να προχωρήσει σε ρήξεις με την αμερικανική διπλωματία,
αναφέροντας ως παράδειγμα τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973, όταν η
Ελλάδα αρνήθηκε να παραχωρήσει τη Σούδα και να αναγνωρίσει το Ισραήλ.
Στο
ιστορικό αφήγημα της Κ.Ε. του κόμματος γίνεται και μια άλλη,
ενδιαφέρουσα αναφορά στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδοπούλου, για την οποία
υποστηρίζει ότι δεν είχε σκοπό να παραμείνει εσαεί στην εξουσία, αλλά
μέχρις ότου διαμορφωθεί ένα πολιτικό σύστημα καταπώς ήθελαν οι
συνταγματάρχες με σαφή αντικομμουνιστικά χαρακτηριστικά και
«αναμορφωμένα αστικά κόμματα», στα οποία εν τέλει θα παρέδιδε στη
συνέχεια την εξουσία.
Παράλληλα,
το ΚΚΕ προσπαθεί, χωρίς να πείθει πάντως κανέναν, να δικαιολογήσει τη
στάση της Σοβιετικής Ενωσης το 1967, καθώς και των άλλων σοσιαλιστικών
χωρών που δεν προχώρησαν στη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με τη νέα
κυβέρνηση των Αθηνών, ενώ αναφέρεται με αρκετή διάθεση αυτοκριτικής στην
ανεπάρκεια του ΚΚΕ στο γεγονός ότι ο λαός δεν αντιστάθηκε και σε
γενικές γραμμές κράτησε παθητική στάση απέναντι στο καθεστώς.
Ειδικότερα, όσον αφορά την οικονομική πολιτική της επταετίας, για την
οποία ακόμη γίνεται λόγος στη χώρα, ο Περισσός παραδέχεται με... τον
τρόπο του ότι ωφέλησε τα λαϊκά στρώματα, σημειώνοντας τα εξής:
«Η χούντα
επιδίωξε επιλεκτικά να προσεταιριστεί τμήματα της εργατικής τάξης με
ορισμένα στεγαστικά προγράμματα, καθώς και λαϊκών στρωμάτων, όπως της
αγροτιάς, με την παραγραφή χρεών της. Στόχος της δικτατορίας ήταν η
αποτροπή της εργατικής, λαϊκής πάλης και η καλλιέργεια κλίματος αποδοχής
της χουντικής διακυβέρνησης.
Με βάση τα στοιχεία της Τραπέζης
της Ελλάδος, το 1971 οι μισθοί και τα μεροκάματα αποτελούσαν το 40,5%
του ιδιωτικού εγχώριου εισοδήματος, έναντι του 34,5% που ήταν το 1961.
Την ίδια περίοδο, τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 186%».
Για τις ελληνοαμερικανικές
σχέσεις, αφού τονίζει ότι η επταετία επιδίωξε ομαλές σχέσεις με τις ΗΠΑ
και το ΝΑΤΟ, δίχως να αμφισβητεί τη νατοϊκή στρατηγική, επισημαίνει ότι
έκανε και ορισμένες επιλογές που διαφοροποιούνταν από την πολιτική των
ΗΠΑ ή κάποιες φορές έρχονταν σε αντίθεση με αυτήν. «Συνέχισε τη γραμμή
των προηγούμενων αστικών κυβερνήσεων ως προς τη μη αναγνώριση του
κράτους του Ισραήλ. Κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1967 είχε δεχτεί
να χρησιμοποιηθούν από τις ΗΠΑ οι βάσεις τους στην Ελλάδα, ενώ κατά τον
αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973, επισήμως τουλάχιστον, τις αρνήθηκε».
Να
σημειωθεί ότι η άρνηση του Γεωργίου Παπαδοπούλου να πάρει θέση υπέρ του
Ισραήλ το 1973 από πολλούς θεωρείται η αρχή του τέλους, καθώς διάφορες
ιστορικές πηγές συνδέουν το πραξικόπημα με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη
Ιωαννίδη, που οδήγησε στην αποσταθεροποίηση, με τη ρήξη των σχέσεων
Αθήνας - Τελ Αβίβ.
Το ΚΚΕ χαρακτηρίζει «αποπροσανατολιστική» την
προσπάθεια απενοχοποίησης των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, που, όπως σημειώνει,
«επιχειρείται από αστούς πολιτικούς, ιστορικούς και παράγοντες της
αμερικανικής πολιτικής μετά το 1974 ως σήμερα, με τον ισχυρισμό ότι το
Πεντάγωνο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η CIA αιφνιδιάστηκαν, ότι δεν είχαν
ιδέα για το ενδεχόμενο δικτατορίας στην Ελλάδα» .
Κατά το ΚΚΕ, το
πραξικόπημα όχι μόνο ήταν σε γνώση των ΗΠΑ , αλλά είχε την ανοχή, αν όχι
και τη στήριξη, των αμερικανικών μηχανισμών.
Αμηχανία για τη στάση της ΕΣΣΔ:
Η αμηχανία του ΚΚΕ, πάντως, είναι εμφανής για τη στάση της ΕΣΣΔ και
των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, σημειώνοντας ότι η Μόσχα καθόρισε τη
θέση της έναντι των Ελλήνων συνταγματαρχών με βάση την αρχή «διατήρησης
σχέσεων με όλα τα καπιταλιστικά κράτη, ανεξάρτητα από την εσωτερική
πολιτική κατάσταση».
Ασκεί δε σφοδρή κριτική στις άλλες αριστερές
δυνάμεις, ειδικά στο τότε ΚΚΕ Εσωτερικού, ότι προσπάθησε να
εκμεταλλευτεί την κατάσταση για δικούς του λόγους, με τις κατηγορίες που
εκτόξευαν τα στελέχη του για τη Σοβιετική Ενωση. «Η μη διακοπή από την
ΕΣΣΔ των διπλωματικών και οικονομικών σχέσεων με την Ελλάδα αξιοποιήθηκε
από τα αστικά κόμματα και από το αυτοαποκαλούμενο ΚΚΕ Εσωτερικού, την
οπορτουνιστική ομάδα που αποσπάστηκε από το Κόμμα, ως προκάλυμμα για να
ξεδιπλώσουν την αντισοσιαλιστική τους προπαγάνδα, να συκοφαντήσουν το
ΚΚΕ».
«Στήριξη στο καθεστώς από την αστική τάξη»
Κάνει, ακόμη, διεξοδική αναφορά στον ρόλο που διαδραμάτισαν οι
οικονομικές ελίτ της χώρας στο στρατιωτικό πραξικόπημα. «Στηρίχτηκε από
ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης, με πιο φανερή τη στήριξη που παρείχε
στη χούντα το εφοπλιστικό κεφάλαιο, ενώ σε ορισμένα άλλα υπήρξε αρχικά
μια επιφύλαξη, από τον φόβο μήπως αποθαρρυνθεί η πραγματοποίηση
επενδύσεων. Η δικτατορία στηρίχτηκε τελικά απ’ όλα εκείνα τα τμήματα του
κεφαλαίου που αναγνώριζαν τον ρόλο και τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην
Ελλάδα, όμως ήταν ταυτόχρονα υπέρ της σύνδεσης με την ΕΟΚ, θέση που
υιοθέτησε από την πρώτη στιγμή η στρατιωτική χούντα, τονίζοντας ότι ήταν
αδιανόητη η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας χωρίς την ένταξη στην
Ευρωπαϊκή Κοινότητα».
Οσον αφορά την αντιδικτατορική δράση, το
ΚΚΕ παραδέχεται ότι δεν είχε αφετηρία τους κομμουνιστές, αλλά ήταν
«πολύμορφη» και συμμετείχαν πολιτικοί και απλός κόσμος από όλα τα
κόμματα, αναγνωρίζοντας ότι όλες οι οργανώσεις συνέβαλαν στην ενίσχυση
της παλλαϊκής αντίθεσης με τη δικτατορία, στη διεθνή ενημέρωση και την
άσκηση πίεσης για διεθνή καταδίκη του καθεστώτος.
«Αντιδικτατορικές
οργανώσεις συγκροτήθηκαν από δυνάμεις που ανήκαν στον πολιτικό χώρο της
Ενωσης Κεντρώων, με πιο οργανωμένη και μακροβιότερη τη Δημοκρατική
Αμυνα (Δ.Α.), με θέσεις σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης και με επίδραση,
μέσω πυρήνα της, και στο Πολεμικό Ναυτικό» αναφέρει η Κ.Ε. του ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου