Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ
Είναι κακό ένας υπουργός να έχει
offshore εταιρεία, εφόσον το ξέρουμε όλοι κι υπάρχει διαφάνεια;
Αν
είναι της Ν.Δ είναι για Ειδικό Δικαστήριο.
Αν είναι από τους «άλλους»
αρκεί μία νομοθετική ρύθμιση με αναδρομική ισχύ (επί της ουσίας).
Πιστεύουν ότι θα είναι κυβέρνηση για πάντα κι ότι δεν θα δώσουν
λογαριασμό.
Αυτές οι αλαζονικές συμπεριφορές είναι σύμπτωμα της
Λουδοβίκειας νόσου!
Το έχουμε δει αυτό το έργο άπειρες
φορές. Όταν κάποιος καβαλά το καλάμι είναι περισσότερο επιρρεπής στο
λάθος. Κι ο τρόπος που η κυβέρνηση αντιμετωπίζει πολλά πράγματα δείχνει
ότι το έχουν καβαλήσει το καλάμι για τα καλά. Ας σκεφτούμε το εξής:
Ποια κυβέρνηση θα τολμούσε στο παρελθόν να κάνει μία τέτοια ρύθμιση!
Ούτε για αστείο! Δεν θα φοβότανε μόνο την αντιπολίτευση, αλλά κι αυτούς
ακόμη τους βουλευτές της. Η υπόθεση αυτή είναι από μόνη της «ζόρικη».
Πόσο μάλλον όταν αφορά ένα θέμα όπως εκείνο των offshore εταιρειών
υπουργών.
Η αναδρομικότητα είναι υπαρκτή,
ανεξάρτητα με το τι υποστηρίζουν! Όποιος έχει ανοικτή υπόθεση δεν μπορεί
να δικαστεί με έναν νόμο που ήταν πιο αυστηρός. Δικάζεται εκ των
πραγμάτων με το πιο ευνοϊκό καθεστώς. Κατά συνέπεια, υπάρχει
αναδρομικότητα για όσους πιθανότατα έχουν ανοικτές υποθέσεις με το
παρελθόν.
Εκτός κι αν με την αναδρομικότητα – έστω
με αυτή την έννοια- η κυβέρνηση επιχειρεί να καλύψει υπουργούς του
Σαμαρά! Αλλά αυτό είναι δύσκολο να το πιστέψουμε.
Δικαιούμαστε να
ρωτήσουμε αν η νομοθετική αυτή ρύθμιση αφορά κάποιον σημερινό υπουργό.
Το να παραβιάζει κανείς τον Νόμο και να έρχεται στην συνέχεια η Βουλή
και να καλύπτει την παραβατικότητα με μία τέτοια ρύθμιση, είναι εξ
ορισμού σκάνδαλο. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στον δικό μας …
νεοφιλελεύθερη αντίληψη.
Μας λένε, επίσης, ότι με την ρύθμιση
αυτή δεν έκαναν κάτι άλλο από το να ξεχωρίσουν ποιες είναι οι καλές
offshore και ποιες οι κακές.
Ποιες χώρες δηλαδή που έχουν ένα ευνοϊκό
φορολογικό καθεστώς βρίσκονται στην λευκή λίστα και ποιες στην μαύρη.
Σύμφωνοι! Αυτό μπορεί να αφορά έναν εφοπλιστή, για τον οποίο οι offshore
είναι εργαλείο δουλειάς. Αλλά υπουργούς;
Για την ενημέρωσή σας και μόνο, οι
βουλευτές και οι υπουργοί θα μπορούν πλέον να έχουν εταιρείες σε
φορολογικούς παραδείσους όπως στον Άγ. Ευστάθιο, Άγ. Μαρίνο, Ανγκουίλα,
Βερμούδες, Βρ. Παρθένοι Νήσοι, Μακάο, Μαλδίβες, Μονσεράτ, Μπελίζ,
Ναουρού, Παραγουάη, Νήσοι Κέϋμαν.
Θα θυμάστε πόσο είχαμε «περιποιηθεί» τον
κ. Βουλγαράκη για εκείνο το περίφημο νόμιμο και ηθικό. Είχαν γραφτεί
σελίδες, τόμοι ολόκληροι για το ατόπημά του. Κι ήταν πράγματι ατόπημα,
από ηθικής πλευράς. Νομιμότατο τότε, αλλά όχι πολιτικά αποδεκτό. Είχα
ασκήσει τότε έντονη κριτική. Δεν θα μπορούσα σήμερα να υποστηρίζω κάτι
διαφορετικό. Πάντως ο κ. Βουλγαράκης είχε δύο ατυχίες.
Η πρώτη ήταν ότι
ανήκε στην επάρατη Δεξιά. Δεν ήταν Αριστερός ο άνθρωπος να έχει το
«ηθικό πλεονέκτημα».
Η δεύτερη ότι είχε για αρχηγό τον Κώστα Καραμανλή.
Δεν είχε τον Αλέξη Τσίπρα να του κατεβάσει μία τοπολογία να γίνει της
offshore ο χαμός!
Να σημειώσουμε ακόμη...
την περίπτωση
Βερνίκου, ο οποίος υποχρεώθηκε σε παραίτηση από την κυβέρνηση Σαμαρά το
2012 και με την κατακραυγή τότε της αντιπολίτευσης, επειδή είχε
offshore. Τότε ο νόμος είχε αλλάξει και δεν ήταν επιτρεπτό σε βουλευτή ή
υπουργό να έχει offshore. Δεν ήταν όπως στην περίοδο Βουλγαράκη που ο
νόμος το επέτρεπε και υπήρχε μόνο ηθικό θέμα. Η διαφορά όμως ήταν ότι ο
κ. Βερνίκος ήταν εφοπλιστής και είναι λογικό ένας εφοπλιστής να έχει
offshore. Παρόλα αυτά τον «παραίτησαν». Δεν διανοήθηκε ο κ. Σαμαράς να
αλλάξει τον νόμο. Κι έτσι έχασε έναν καλό υπουργό ναυτιλίας.
Θεωρώ λάθος όλους αυτούς τους
περιορισμούς για τους πολιτικούς. Στην προσπάθειά του το σύστημα να
αποδείξει ότι δεν είναι άρρωστο δημιούργησε άρρωστες καταστάσεις. Δεν
έχω το παραμικρό πρόβλημα με το να διαθέτει κανείς offshore εταιρεία.
Αρκεί να υπάρχει διαφάνεια. Τα θέματα αυτά όμως δεν λύνονται με αυτό τον
τρόπο, εν κρυπτώ. Λύνονται με συζήτηση μεταξύ των κομμάτων και
συναίνεση. Σε κάθε άλλη περίπτωση υπάρχει μία δικαιολογημένη καχυποψία:
Ότι τα πράγματα συνέβησαν με έναν συγκεκριμένο τρόπο επειδή υπήρξε
«λόγος». Η οσμή σκανδάλου είναι το ένα θέμα και η αλαζονεία με την οποία
η κυβέρνηση αντιμετωπίζει όλα τα θέματα είναι το άλλο.
Λένε ότι η αλαζονεία είναι ένα από τα
χαρακτηριστικά της εξουσίας. Νομίζουμε ότι είναι ένα σύμπτωμα της κακής
εξουσίας. Κι αυτό είναι σήμερα το πρόβλημα της χώρας. Ότι το πολιτικό
πρόβλημα παραμένει. Ο πολιτικός κόσμος δείχνει ανίκανος να δει πέρα από
την μύτη του, πέρα από τα στενά συντεχνιακά του συμφέροντα.
Ό,τι είναι
νόμιμο είναι και ηθικό.
Είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου