ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΠΟΛΙΤΙΚΗ στο ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Παρά μία εκατό

Γράφει ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

Όσα συμβαίνουν δεν εκπλήσσουν πλέον κανένα. Όσοι κάνουν λόγο για "ενοχικά σύνδρομα", καλό θα ήταν να επανεξετάσουν πολύ προσεκτικά τον τρόπο με τον οποίο η ελληνική κοινωνία αντιδρά στα αποκαλυπτήρια της ηθικής, πνευματικής, αξιακής της πτώχευσης. 

Όλη αυτή η παθητικότητα που εκδηλώνεται, επιφανειακά τουλάχιστον, ως αδιαφορία, μη συμμετοχή, συγκρατημένη κατήφεια και, εντέλει, σιωπή μόνο τυχαία δεν είναι. Οι άνθρωποι, όλοι μας, έχουν πάντοτε μια βαθύτερη γνώση για τα πράγματα – πολύ βαθύτερη από αυτήν που επικοινωνούν μεταξύ τους ή από αυτήν που επικαλούνται, ψευδόμενοι ή αυτοψευδόμενοι, για να εξηγήσουν τις προσωπικές τους στάσεις.  

Θέλετε να την ονομάσετε "ενοχικό σύνδρομο"; 

Λίγη σημασία έχουν οι λέξεις όταν κανείς "νιώθει" τις συμπεριφορές, όταν τις ψυχανεμίζεται. Η παρατήρηση "Είναι κι αυτή μια στάσις. Νοιώθεται." είναι πολύ ουσιαστική. Αφόρητα ουσιαστική. Είναι ο κοινός παρονομαστής πολλών ακατονόμαστων αληθειών.

Λίγο ως πολύ, όλοι, ιδίως δε οι διαπρύσιοι κήρυκες της Ουτοπίας και οι της καθ’ έξιν διαμαρτυρίας χλευάζοντες και περί άλλα τυρβάζοντες Στέντορες, όλοι σας λέω, γνώριζαν ό,τι ορκίζονται στην ψυχή της μάνας τους πως δεν γνώριζαν. Ότι τα πράγματα θα έφταναν ακριβώς εδώ που έφτασαν. Ότι το "εδώ" δεν είναι το τέλος. Ότι έχει κι άλλο κάτω.  

Πολύ πιο κάτω ώσπου η κατάντια μας να γειωθεί στο σημείο όπου θα επέλθει η έκρηξη "μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλα".  

Λίγο ως πολύ, οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε όσοι παραγγείλαμε, προωθήσαμε, επιτρέψαμε αυτόν τον ξεπεσμό κι όσοι ακόμη τον υπερασπιζόμαστε με νύχια και με δόντια γυρεύοντας το αδιέξοδό μας να διαρκέσει όσο κι εμείς, όσο το σαρκίο μας κι η μπάκα μας. Εμείς οι αμνήμονες και ασυνεχείς. Εμείς που κάναμε τα στραβά μάτια ή που χρυσώσαμε τα μάτια μας αποδεχόμενοι την επανάληψη στο διηνεκές των ίδιων και των ίδιων πρακτικών που ρήμαξαν τη χώρα.

Οι σημερινοί απιθανοαπίθανοι διαχειριστές των εξόδων κηδείας δεν έπεσαν από τη φασολιά στη ρίζα της κολοκυθιάς. Δεν αποτελούν ούτε ευτύχημα ούτε ατύχημα. Είναι απλώς η φυσική συνέχεια όσων με χαρακτηριστική ευκολία σήμερα τους καταγγέλλουν.  

Η καταγγελία είναι πάντοτε τόσο εύκολη! Τόσο ευκολότερη από την ανάληψη της ευθύνης! Τόσο ευκολότερη από την αποκάλυψη και την υπεράσπιση της αλήθειας! Τόσο ανακουφιστικά αποπροσανατολιστική! Τόσο συγκαλύπτουσα την απουσία ουσιαστικού λόγου! Τόσο επιδραστικότερη στο φιλοθεάμον κοινό από τις βαρετές και δυσνόητες αναλύσεις της χρεοκοπίας! Τόσο συγκινητικότερη από τον κοφτερό, ακάνθινο λόγο της διάγνωσης και της ομολογίας του λάθους! Τόσο γοητευτικά αντίστροφα λυτρωτική από τη συντριπτική λύτρωση της αυτοκαταγγελίας και αυτοακύρωσης!

Για μια ακόμη φορά επιχειρούμε να εφαρμόσουμε την ίδια ακριβώς συνταγή! Εμβαλωματικές λύσεις με μόνο μέλημα τη συγκέντρωση των "απαιτούμενων" ποσών μέσω αφαιμάξεως, με στόχο να κερδίσουμε "πολιτικό χρόνο". 

 Η φράση μου προκαλεί στομαχικές διαταραχές. 

"Πολιτικό χρόνο" για ποιον ακριβώς λόγο;  

Για ποιον και τίνι τρόπο "δικαιούχο";  

"Ο χρόνος είναι αστείος", διακήρυσσε ο Reinhardt Goering στο εκπληκτικό θεατρικό του έργο "Ναυμαχία". Ναι, ο χρόνος είναι αστείος όταν απλώς σπαταλάται, όταν απλώς χρησιμοποιείται απ’ όσους δεν έχουν ή δεν ξέρουν τι να κάνουν μ’ αυτόν ή απ’ όσους απλώς τον καταχρώνται σε βάρος των άλλων.

Οι διαδοχικές φοροεπιδρομές όλων των κυβερνήσεων της χρεοκοπίας βασίζονται σε αυτόν και μόνο τον στόχο: τη μη ύπαρξη στόχου. Το σύρε κι έλα στην ατέρμονα μιζέρια μιας στασιμοχρεοκοπημένης οικονομίας και κοινωνίας που καλείται να αποδεχτεί τη μοίρα της και να μάθει να ζει μ’ αυτήν, εν ανάγκη καταρώμενη κάποιους "κακούς ξένους" που την "επιβουλεύονται" σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, αλλά πάντως πεισματικά αρνούμενη να σκεφτεί αλλιώς, να πράξει αλλιώς, να υπάρξει αλλιώς.  

Να πω και κάτι άλλο, εξίσου σκληρό και δυσάρεστο;  

Η επανάληψη είναι η μήτηρ του αδιεξόδου. Η ίδια και η ίδια συνταγή, το ίδιο και το ίδιο φάρμακο, τα ίδια και τα ίδια μη αποτελέσματα, αργά ή γρήγορα στρέφουν το βλέμμα αλλού, σφαλίζουν τα μάτια και τα χείλη, χαλαρώνουν τις γροθιές, προκαλούν το είδος της πάρεσης που οφείλεται σε μια διαρκή, άσκοπη, αναπότρεπτη άφεση, απενεργοποιούν. Το όνειρο του κάθε εξουσιαστή: μια κοινωνία ζόμπι που σκάει και πληρώνει.

Είναι σκληρό πράγμα η εξουσία. Πολύ σκληρό. Σκληρό διότι υπάρχει χάριν μόνον του εαυτού της. Σκληρό διότι για να υπάρξει συντρίβει άλλους. Κατ’ επιλογήν ή στην τύχη. Σκληρό διότι δεν έχει κανέναν απολύτως ενδοιασμό για τίποτα, δεν ντρέπεται, δεν λυπάται, δεν σέβεται, δεν ορρωδεί. Τη φτύνεις και το δέχεται με ύποπτη συγκατάνευση. Ξερνάς πάνω της και φανερά το απολαμβάνει. Όλη σου η λύσσα για τα μικρά και μεγάλα πραξικοπήματά της σε βάρος του απλού, μικρού, αδύναμου ανθρώπου εκλαμβάνεται απ’ την αφεντιά της ως θωπεία, ως απόδειξη της ισχύος και της επιβολής της.  

Προφανώς δεν υπηρετεί το "κοινό καλό". Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Στην εποχή μας δεν υπάρχει πια ούτε "θεσμικά". Ούτε ως ιδεώδες, ως εξιδανικευμένο αντίβαρο. Ούτε ως άλλοθι. Διότι πείτε μου: όποιοι έχετε τιμή – όχι την τιμή του τετιμημένου, αλλά την άλλη, εκείνη για την οποία κάποιοι, κάπου, κάποτε πρόσφεραν τη ζωή τους – πείτε μου εν τιμή πού βλέπετε το "κοινό καλό" σ’ αυτό που ζούμε;  

Πού βλέπετε την αληθινή μέριμνα για την κοινωνία, δηλαδή, πρωτίστως, για τη συνέχεια αυτού του τόπου;  

Εγώ πουθενά δεν την βλέπω. Ασφαλώς και δεν την βλέπω στην παντί τρόπω και πάση δαπάνη αναπαραγωγή της κακοήθειας που μας αποδυναμώνει και μας απισχναίνει μέρα με τη μέρα, βασανιστικά και σαδιστικά, γνωρίζοντας ότι τρέφεται με πτώματα και ότι για αυτό ίσα-ίσα πρέπει να "παράγει" περισσότερα πτώματα.  

Τι έχει αλλάξει, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης, απ’ όσα μας βύθισαν στην κρίση;

Ο γάιδαρος του Χότζα ψόφησε άπαξ και ο Χότζας έμεινε χωρίς γάιδαρο. Αν ήθελε καινούργιο γάιδαρο, θα ’πρεπε πλέον να δουλέψει για να τον αποκτήσει κι ακόμη να εξασφαλίζει την τροφή του για να μη έχει την τύχη του προηγούμενου.  

Χρειαζόταν τόση σοφία για να φτάσει κανείς σ’ αυτό το εύλογο συμπέρασμα χωρίς να χρειαστεί πρώτα να ψοφήσει το δύστυχο ζωντανό;

 Όχι βέβαια. Όμως για δείτε: το ζήτημα εξαρχής δεν ήταν ζήτημα σοφίας, "κοινής λογικής", άντλησης διδαγμάτων, κ.ο.κ. Ήταν ζήτημα...

 επιβεβαίωσης, επαλήθευσης της "φυσικής πορείας των πραγμάτων". Ζήτημα μιας ξέφρενης ροπής που θα οδηγούσε σ’ αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα ο κόσμος να χαλούσε.  

Ο κόσμος δεν χάλασε. Ο γάιδαρος ψόφησε. Κι ο Χότζας, ακόμη και κείνη την ώρα, δεν βρήκε το σθένος να κατηγορήσει τον εαυτό του για την πλημμελή φροντίδα του ζώου. Προσπάθησε απλώς να δικαιολογηθεί: "Απάνω που έμαθε να μη τρώει, ψόφησε".  

Διδάχθηκε τίποτε απ’ το συμβάν; 

Πολύ αμφιβάλλω. Ίσως το μόνο που διδάχθηκε ήταν το πώς ψοφά ένας γάιδαρος. Σίγουρα πάντως όχι το πώς δεν ψοφά.

Ως άλλος Χότζας, ο ολίγιστος πρωθυπουργός, το αυτιστικό στερνοπαίδι ενός συστήματος ολίγιστων και εξίσου αυτιστικών πολιτικών και της κάκιστης και πανομοιότυπης πολιτικής τους, προσμένει τον "θάνατο" όσων κατά το γνωστό στέλεχός του "δεν είναι δικοί μας" για να παρατείνει την αγωνία των "δικών του". Την αγωνία, όχι την ευτυχία. Διότι όλοι αντιλαμβάνονται – ακόμη και όσοι σιτίζονται άνευ αποχρώντος λόγου και αιτίας από το Πρυτανείο – ότι όταν τα υποζύγια ψοφήσουν, ο καθένας θα πρέπει να φορτωθεί τα τιμαλφή του και να βασιστεί μόνο στα δικά του πόδια. 

 Τι έκανε λοιπόν;  

Έδεσε τη χώρα στον στύλο, όπως άλλοτε οι Ρωμαίοι έδεναν όσους θεωρούσαν ότι διασαλεύουν τη "δημόσια τάξη", και την καταδίκασε σε ανελέητο φραγγέλωμα ώσπου να ολοκληρωθεί η αφαίμαξη.  

Ώσπου να επιβεβαιωθεί η "φυσική πορεία των πραγμάτων". Μόνο που αυτή τη φορά η ποινή δεν θα είναι παρά μία τεσσεράκοντα. Θα είναι παρά μία εκατό