Φεβρουάριος 2015. Ο νεοεκλεγείς
πρωθυπουργός ολοκληρώνει την ομιλία του κατά την ανάγνωση των
προγραμματικών δηλώσεων με μια φράση, ομολογουμένως εντυπωσιακή.
«Είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το
Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους» δήλωσε
εμφανώς συγκινημένος και κάλεσε τους βουλευτές να δώσουν ψήφο
εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας.
Λέξεις του Ελληνικού Συντάγματος είναι και οι εξής 12:
Ο τύπος είναι ελεύθερος. Η λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.
Άρα; Η πρωθυπουργική διακήρυξη δεν
αναφέρεται και στη τη λειτουργία των Μέσων Ενημέρωσης; Προς τι ο
αποκλεισμός τους από την καταγραφή της διαδικασίας μετεγκατάστασης
προσφύγων και μεταναστών από τον καταυλισμό της Ειδομένης;
Αν πιστεύεις στη διαφάνεια και στην
τήρηση των κανόνων, γιατί η επιλεκτική εφαρμογή τους; Πολύ περισσότερο
όταν έχεις ασκήσει -και δικαίως- δριμύτατη κριτική στους προκατόχους σου
για κουρέλιασμα του Συντάγματος;
Αφελή τα ερωτήματα για τους παροικούντες
την πολιτική μας Ιερουσαλήμ, αλλά στις δημοκρατίες χωρούν όλοι: και
όσοι θέλουν να κρύψουν κάτι και όσοι θέλουν να το ανακαλύψουν.
Το
Σύνταγμα και οι νόμοι θέτουν τα όρια, αλλά και τις επιπτώσεις σε
περίπτωση υπέρβασής τους.
Εκτός εάν έχεις υιοθετήσει πλέον την
λογική του Βίσμαρκ «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Και προφανώς
έτσι είναι, κρίνοντας από την οβιδιακή μεταμόρφωση της ηγετικής ομάδας
του ΣΥΡΙΖΑ από τον Φεβρουάριο του 2015.
Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το είπε με
ιατρικούς όρους. «Αν έχεις να αντιμετωπίσεις έναν ασθενή που πάσχει από
γάγγραινα, τι πρέπει να κάνεις; Να τον αφήσεις να πεθάνει ή να τον
σώσεις; » Ακρωτηριάζοντάς τον δηλαδή.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης το είπε λιγότερο ανατριχιαστικά και περισσότερο πολιτικά.
«Συχνά», επισήμανε ο κύριος Δραγασάκης
«επιλέγοντας το μείγμα πολιτικής, καλείσαι να επιλέξεις μεταξύ ενός
μεγαλύτερου και ενός μικρότερου "κακού" και όχι το βέλτιστο».
Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείπει τη χώρα της
ουτοπίας - της αυταπάτης κατά τα δικά τους λεγόμενα- και αναγνωρίζει
ότι υπάρχει η ήπειρος του ρεαλισμού και της σύνθετης πραγματικότητας.
Καλοδεχούμενη η μεταστροφή, αρκεί να μην κινηθεί το εκκρεμές στην άλλη άκρη.
Οι κολοβοί και μέτριοι θεσμοί, η
περιφρόνηση του Συνταγματικών επιταγών και των κανόνων δικαίου δεν
πλήττουν μόνον όσους οι εκάστοτε κυβερνήσεις θεωρούν αντιπάλους τους.
Το δημοκρατικό κεκτημένο...
αν και υπήρξε
προϊόν συγκεκριμένων ιστορικών περιόδων αποτελεί κεντρικό πυρήνα, το
ελάχιστο απαιτούμενο για τις σύγχρονες, ανοιχτές, φιλελεύθερες,
ανταγωνιστικές κοινωνίες. Μόνο για περισσότερη δημοκρατία μπορούμε να
αγωνιούμε, μόνο την διεύρυνση των δημοκρατικών θεσμών μπορούμε να
επιδιώκουμε. Η φαλκίδευση και ακόμη χειρότερα η κατάλυση τους στο όνομα
της «κοινωνικής δικαιοσύνης» ή του « δημοσίου συμφέροντος» αργά ή
γρήγορα οδηγεί σε αδικία, αυταρχισμό και καταπίεση που κανένα ιδεολογικό
πέπλο δεν μπορεί να καλύψει.
Μήπως να ξαναδιαβάσουμε το Σύνταγμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου