Χτες είχαμε μουσαφίρη έναν Κυρίτση.
Προχτές τη Βαγενά και τακτικά τη Γεροβασίλη, η οποία, συνήθως, κάνει τη
βίζιτα κορωνέικη. Τους βγάλαμε γλυκό, τους βγάλαμε και μέντα μα για το
φονικό δεν είπαμε κουβέντα.
Έτσι είμαστε εμείς οι μένουμευρώπη.
Υποκριτές, μουλωχτοί, γραμματείς και φαρισαίοι, σουπιές, κομπλεξικοί,
αλγολάγνοι του κερατά. Μας πατάς και σου λέμε: ευχαριστώ πολύ, πάτα κι
άλλο. Μας σπρώχνεις και πάμε πρόθυμα στη γωνιά μας, με το ’να πόδι
σηκωμένο.
Μόνον μεταξύ μας είμαστε ανελέητοι, κι αυτό το
βρίσκω απολύτως λογικό. Πώς αλλιώς θα ξεμουδιάσουμε, πώς θα κάνουμε τις
διατάσεις μας, τη μυική μας τόνωση και τις διαφραγματικές αναπνοές μας;
Εντωμεταξύ, για δες; Οι συριζαίοι, από την καλή τους την καρδιά, μας
αποδίδουν μια θηριώδη πλειοψηφία του 38% κι εμείς καθόμαστε κάτω, και
χρίτσι χρίτσι με το ψαλιδάκι μας, την κάνουμε η τράτα μας η κουρελού η
χιλιομπαλωμένη / ολό την εμπαλώναμε / κι ολό ητάν ξεσκισμένη.
Με τόσους αφηνιασμένους γύρω τριγύρω, είναι λογικό
να έχει πάρει πόντους η απόσυρση, και η σιωπή να μοιάζει κι αυτή χρυσός,
ενώ κατά βάθος είναι ντενεκές και μάλιστα ξεγάνωτος. Όχι πως δεν
γίνονται κι απ’ τη δική μας πλευρά βίζιτες, όχι πως δεν ανταλλάσσονται
φιλοφρονήσεις και βλέμματα γεμάτα νόημα. Για να σου πετύχει το φλερτ,
πρέπει όμως κι εσύ να την κουνήσεις επιτέλους την αχλαδιά, ρε φίλε. Να
της δώσεις να καταλάβει κι όχι να λες πέσε μήλο να σε φάω. Κι
αθροίζονται άραγε τα αχλάδια με τα μήλα και τα λεμονοπορτόκαλα;
Εξαρτάται από το τι φρούτο νομίζεις ότι είσαι.
Κάποιοι
δηλώνουν φιλελεύθεροι κι άλλοι σοσιαλδημοκράτες. Ορισμένοι
κεντροαριστεροί, άλλοι του ακραίου κέντρου, πολλοί της κεντροδεξιάς, και
κάποιοι του ευρωπαϊκού ιδεασμού που, ορισμένως, μπορεί να γίνει και
αυτοκτονικός άπαξ και δεν τα καταφέρεις να τον εξηγήσεις και να τον
εμπεδώσεις στην κοινωνία.
Προς το παρόν, το μόνο που βλέπω να
εμπεδώνεται είναι μια ηθικολογικού χαρακτήρος, περιορισμένη
αντιπολίτευση:
ψεύτες, κωλοτουμπιστές, διχαστικοί, άσχετοι, ξύλα
απελέκητα.
Κι εγώ σου λέω ότι όλα αυτά, κι ακόμα χειρότερα, είναι τα
ιδεολογικά υπερόπλα του στρουμπουλού παιδιού και της παρέας του.
Με
κάτι τέτοια επέτυχεν ταυτίσεις που θα ζήλευε ακόμη κι ο ίδιος ο
Γκαίμπελς.
Με κάτι τέτοια θα αλλάζουμε πάμπερ στον Κυρίτση, μέχρι βαθέος
γήρατος δικού του, και δικού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου