ΚΟΙΝΩΝΙA στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Επανάσταση με κρατική ασυλία δεν γίνεται

Του ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ

Αν ενημερώνεσαι από τις φυλλάδες του αριστερισμού και τις ηλεκτρονικές φασιστοειδείς παραφυάδες τους, τότε θα νομίζεις ότι ζούμε στην Παραγουάη του Στρέσνερ. Οτι τις νύχτες αποσπάσματα θανάτου με οπλοπολυβόλα στα χέρια και φούμο στα μούτρα, περιφέρονται στους δρόμους κι εξαφανίζουν αντιφρονούντες. Αν ακούς τις ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ/Βίλα Αμαλία/Σόρος, θα νομίζεις ότι ζούμε στην παγκόσμια πρωτεύουσα της ανελευθερίας, της πιο μαύρης καταστολής. Τα συνθήματα με μίσος και οι προτροπές βίας κατά της Αστυνομίας και του κράτους και η ενίοτε υλοποίησή τους είναι τα φυσικά δυσώδη «φρούτα» αυτού του θερμοκηπίου προπαγάνδας μίσους και φαντασιακής «καταπίεσης».

Παράδειγμα, οι Σκουριές κι όσα συμβαίνουν σε διαδηλώσεις πάσης φύσεως. Για την επένδυση το 'χω γράψει ότι δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορεί το κράτος μόνο του να εκμεταλλευτεί τον πλούτο του. Κι επίσης θεωρώ αυτονόητο τον συνυπολογισμό τυχόν ανυπολόγιστης ζημιάς στο περιβάλλον και κατ’ επέκταση στον τουρισμό αλλά και στην όλη ζωή των ανθρώπων. Δεν θα κάνω όμως αυτή τη συζήτηση. Αλλο είναι το ζήτημα.

Σε ποια χώρα του κόσμου θα εισβάλεις ένοπλος σε μια εγκατάσταση, θα βάλεις φωτιά, θα συλλάβεις ομήρους άλλους εργαζομένους, θα τους περιλούσεις βενζίνη, αφού τους προπηλακίσεις και τους δέσεις σαν σφαχτάρια, απειλώντας τους ότι θα τους κάψεις και θα έχεις την απαίτηση να έχεις το ακαταδίωκτο και να θεωρείσαι αγωνιστής;

Είμαστε συντεταγμένη χώρα, με πολλά προβλήματα, αδικίες, διαφθορά κι ανισότητες, με πολύ άδικο μέσα στις δομές μας και στη λειτουργία τους. Ομως, παρ’ όλα αυτά, είμαστε συντεταγμένη χώρα. Εχουμε κολοβό και προβληματικό κράτος, αλλά κράτος. Με νόμους, Αστυνομία, δικαστικό σύστημα, δημόσιο συμφέρον. Ακόμη λοιπόν κι αν διαφωνείς με την επένδυση στη Χαλκιδική κι έχεις δίκιο, πώς μπορεί να νομιμοποιηθεί τέτοια κακουργηματική δράση;

Στις διαδηλώσεις, το ίδιο. Οι εννιά στις 10 καταλήγουν μπροστά στη Βουλή. Κι όλες θέλουν να περάσουν τον κλοιό. Ξέρετε καμιά χώρα που θα άφηνε να μπουν στο Κοινοβούλιο της πλήθη διαδηλωτών;

Σε αυτή τη χώρα κανείς δεν θέλει κοντά στη γειτονιά του, στο χωριό του οτιδήποτε ενοχλητικό, επικίνδυνο, δυσάρεστο. Ολοι θέλουν τα σκουπίδια να τα αντιμετωπίσουμε με σύγχρονους τρόπους, αρκεί να τα πηγαίνουν στο χωριό των αλλονών. Ολοι θέλουν προγράμματα απεξάρτησης και σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά κανείς δεν θέλει κοντά του ΟΚΑΝΑ και τέτοια σχολεία, γιατί του χαλάνε τη διάθεση οι ναρκομανείς και π.χ. τα παιδάκια με σύνδρομο Down. Εκτός βέβαια αν το πρόβλημα πέσει σαν κεραυνός μέσα στο σπίτι τους. Κάποτε κάποια κυρία τόλμησε να έρθει να ζητήσει την υπογραφή μου για να απομακρυνθεί ένα ειδικό σχολείο. Ρώτησα με σφιγμένα δόντια τον λόγο και μου 'πε ότι αφενός ψυχοπλακώνεται με τα άρρωστα παιδιά κι αφετέρου ότι πέφτει η αξία των ακινήτων της γειτονιάς! Πρόλαβε και κατέβηκε γρήγορα τα σκαλιά, ειδεμή θα είχαμε θέματα ποινικής φύσεως.

Ετσι είναι. Ο,τι δεν μας αρέσει δεν το θέλουμε, κι ας ωφελεί το σύνολο, ή το θέλουμε παραδίπλα. Αλλού τα σκουπίδια μας, αλλού να γίνεται η επιχειρηματική δράση που θα ενοχλήσει την ησυχία ή την αισθητική μας. Αλλού να 'ναι κι όπου να 'ναι. Αλλιώς όλοι μετατρέπονται σε αγωνιστές, ανυπότακτους Γαλάτες, «πάνω απ’ το πτώμα μας κ.λπ.». Κι ύστερα αρχίζει ο πόλεμος κι η κατεδάφιση του νόμου. 

Οι μολότοφ είναι εμπρηστικές βόμβες κι ο εκ προθέσεως εμπρησμός με κίνδυνο ζωής και περιουσίας είναι κακούργημα, το να ρίξεις μολότοφ εναντίον ανθρώπων (παρά τις εσώτερες πεποιθήσεις των στελεχών της Κουμουνδούρου, οι αστυνομικοί είναι άνθρωποι) συνιστά απόπειρα ανθρωποκτονίας, το να ρίξεις με όπλα εναντίον ανθρώπων είναι κακούργημα και τα πλημμελήματα ένα τσουβάλι, με τις φθορές, τον πετροπόλεμο και το γνωστό πεζοδρομιακό μενού.

Αυτά σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό πάντα θα συμβαίνουν. Αυτό όμως που είναι νεοελληνική ιδιορρυθμία είναι η απαίτηση αυτές οι τοπικές «μικροεπαναστάσεις» να γίνονται με… ασυλία! Ομως εξέγερση υπό την αιγίδα και προστασία του κράτους δεν υπάρχει. Αν θες να κάψεις περιουσία και να απειλήσεις ανθρώπους με όπλα κι αποδειχθεί, θα πας φυλακή. Πρέπει να πας φυλακή. Αν θες «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» κι αποπειραθείς, συνεπής στις ιδέες σου, να σπάσεις τον αστυνομικό κλοιό με τη βία και να υλοποιήσεις το όραμά σου, μπορείς, αλλά θα φας ξύλο και μπορεί πάλι να πας φυλακή.

Η προσωπική ή συλλογική, κάποιων, πεποίθηση ότι έχουν δίκιο δεν νομιμοποιεί τη βία τους και την αυτοδικία τους. Οποιος θέλει να σηκώσει χέρι ή και όπλο κατά της νομιμότητας μπορεί αλλά θα υποστεί τις συνέπειες κι ας μη μυξοκλαίει, όταν του έρχεται ο «λογαριασμός» από τα όργανα της συντεταγμένης Πολιτείας και της Δικαιοσύνης της…