Του ΑΛ. ΚΑΨΥΛΗ
Είναι κοινό μυστικό ότι το τελευταίο στάδιο των δοκιμών ενός νέου
σκευάσματος οι φαρμακευτικές εταιρείες το πραγματοποιούν σε ανθρώπους.
Ουδέποτε δυσκολεύονταν να βρουν εθελοντές.
Στις δυτικές χώρες πάμπολλοι
φοιτητές - κυρίως ιατροφαρμακευτικών σχολών που έχουν καλύτερη ενημέρωση
και πρόσβαση στις εταιρείες - είναι πρόθυμοι να αλείψουν τα πόδια τους
με μια αλοιφή αποτρίχωσης ή να απλώσουν στο μέτωπό τους μια κρέμα κατά
της λιπαρότητας του δέρματος. Δεν έχουν αντίρρηση να καταπιούν και
μερικά χάπια για την καλύτερη λειτουργία του εντέρου. Η ζωή σε μια
βορειοευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν είναι φθηνή. Και τα χρήματα που κερδίζουν
οι σπουδαστές-πειραματόζωα καλύπτουν ελάχιστες από τις δαπάνες
διαβίωσής τους.
Με 200 ευρώ επιπλέον τον μήνα, ας πούμε, δεν λύνει το
πρόβλημά του ένας φοιτητής. Στην καλύτερη περίπτωση να καλύψει τα έξοδα
μετακίνησής του.
Τα πράγματα είναι διαφορετικά για τους πολίτες των νεοφώτιστων στον
καπιταλισμό χωρών της Ανατολικής Ευρώπης:
Γι' αυτούς τα 200 ευρώ είναι ένα μηνιάτικο. Ή μια σύνταξη. Ετσι, οι καλύτεροι πελάτες των εταιρειών φαρμάκου και βιοτεχνολογίας δεν είναι πλέον οι φοιτητές της Νέας Υόρκης, του Λονδίνου ή του Παρισιού, αλλά οι ηλικιωμένοι της Μόσχας, της Αγίας Πετρούπολης και της Βουδαπέστης, όπως δείχνει ρεπορτάζ των «Νιου Γιορκ Τάιμς».
Αυτοί είναι οι πιο ανυπόμονοι, που διαγκωνίζονται για να γίνουν
πειραματόζωα. Κοστίζουν, άλλωστε, και φθηνότερα στις εταιρείες. Ετσι
λέει ο νόμος της αγοράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου