ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ωρα αλήθειας για την Υγεία

Του ΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑ

Πέρα από το δράμα των διαβουλεύσεων των κυβερνητικών εταίρων και της κυβέρνησης με την τρόικα, σημείο μηδέν για το πέρασμα στη νέα εποχή είναι ο χώρος της δημόσιας Υγείας. Εκεί βλέπουμε τα χρόνια προβλήματα να χειροτερεύουν, αλλά και νέες, εκρηκτικές διαστάσεις να γίνονται ορατές.

Η ίδρυση του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) ήταν μια θετική κίνηση, που στόχευε στην ισότητα των ασφαλισμένων και στην αποτελεσματικότερη παροχή υπηρεσιών. Δυστυχώς, όμως, το εγχείρημα υπονομεύτηκε άμεσα από το γεγονός ότι ο προϋπολογισμός για την πρωτοβάθμια περίθαλψη των ασφαλισμένων των τεσσάρων Ταμείων που εντάχθηκαν στον ΕΟΠΥΥ από την αρχή περικόπηκε από το 1 δισ. ευρώ που ξοδεύτηκε το 2011, σε 350 εκατ. ευρώ, πριν περικοπεί πάλι στα 270 εκατ. ευρώ. Το αποτέλεσμα είναι ότι, εδώ και μήνες, ο οργανισμός δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του προς συμβαλλόμενους ιατρούς, φαρμακοποιούς, προμηθευτές και ιδιωτικούς φορείς παροχής υπηρεσιών υγείας – ρίχνοντας το βάρος πάνω στους ώμους των ασφαλισμένων.

Λιγότερο γνωστό από τη διένεξη του ΕΟΠΥΥ με τους φαρμακοποιούς και τους ιατρούς είναι το θέμα των 160 ιδιωτικών κλινικών, το οποίο είναι εξίσου ευαίσθητο και πολύπλοκο. Το κράτος τούς χρωστάει 800 εκατ. ευρώ για τα χρόνια 2007 - 2011 και δεν έχουν πληρωθεί για νοσήλια από τον Μάιο. Ετσι, κινδυνεύει με αφανισμό ένας κλάδος ο οποίος με 15.000 κλίνες καλύπτει το 30% του συνόλου στη χώρα και προσφέρει 25.000 θέσεις εργασίας, την ώρα που οι δημόσιες υπηρεσίες δεν είναι σε θέση να αναπληρώσουν το κενό που θα αφήσουν πίσω τους. Στον τομέα της ψυχιατρικής, μόνο, ιδιωτικές μονάδες στην Αθήνα παρέχουν 1.800 κλίνες και στην υπόλοιπη Ελλάδα 3.000. Εάν οι κλινικές αναγκαστούν να αναστείλουν την επί πιστώσει νοσηλεία (όπως αναμένεται να κάνουν στις 8 Οκτωβρίου) και να στείλουν τους ασθενείς σε δημόσιους φορείς, θα διαπιστώσουμε το μέγεθος του ανθρώπινου κόστους που απαιτεί η τόσο βίαιη προσαρμογή της κοινωνίας μας στις νέες οικονομικές συνθήκες. 

Ο ΕΟΠΥΥ ζήτησε στις 18 Σεπτεμβρίου καταστάσεις ασθενών των ψυχιατρικών κλινικών, οπότε παρακολουθεί το θέμα. Είναι, όμως, δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς θα καλυφθεί το κενό στην περίθαλψη τέτοιων ασθενών εάν ο οργανισμός δεν αρχίσει να πληρώνει τις κλινικές ή έστω δεν αρχίσει να συμψηφίζει αυτά που χρωστάει στις κλινικές με τους φόρους, τις εισφορές κ.ά. που απαιτεί από αυτές.

Οταν, από λάθος εκτίμηση, οι αμερικανικές αρχές άρχισαν μια εκτεταμένη αποασυλοποίηση τη δεκαετία του 1960, δημιουργήθηκε μεγάλο πρόβλημα με άστεγους, διαταραγμένους ανθρώπους στους δρόμους. 

Οταν στη Βρετανία της Θάτσερ έκλεισαν πολλά ψυχιατρικά νοσοκομεία, λίγοι ασθενείς κατέληξαν στον δρόμο - επειδή είχαν δημιουργηθεί άλλες, μικρότερες δομές που τους παρείχαν αξιοπρεπές επίπεδο ζωής. 

Εμείς, χωρίς πρόγραμμα αλλά μόνο με περικοπές, ποια κοινωνία θα είμαστε σε λίγες εβδομάδες;