Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Δεν θα διαννοούμουν ποτέ να ζητήσω οποιαδήποτε παρέμβαση του κράτους και των αρχών του σε μια σαδομαζοχιστική σχέση μεταξύ συναινούντων ενηλίκων. Αδυνατώ να καταλάβω τι είδους ευχαρίστηση μπορεί κάποιος να αντλεί από τον πόνο (είτε τον δίνει είτε τον υφίσταται) και για να είμαι ειλικρινής οι άνθρωποι που τους αρέσει να τους χτυπάνε ή να χτυπούν μου φαίνονται βαριά διαταραγμένοι, αλλά στην τελική δεν μου πέφτει κανένας λόγος. Και σε κανέναν αλλο νομίζω.
Τα πράγματα αλλάζουν αν στη σαδομαζοχιστική σχέση εμπλέκεται κάποιος που δεν του αρέσει ούτε να πονάει ούτε να τον πονούν. Εκεί ο λόγος δεν πέφτει απλώς σε όλους, αλλά κυρίως στον νόμο ο οποίος επιβάλλεται να επέμβει και να γλιτώσει τον δυστυχή μπλεγμένο.
Νομίζω πως με το ίδιο σκεπτικό πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τους χουλιγκάνους των γηπέδων.
Οι άνθρωποι αυτοί (κάποιοι μπορεί να χρησιμοποιούν τη λέξη «ζώα» αλλά τα ζώα δεν εμφανίζουν τόσο αρρωστημένες και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές) θέλουν να παίζουν ξύλο. Θέλουν να βάζουν τη σωματική τους ακεραιότητα και τη ζωή τους σε κίνδυνο πολεμώντας με άλλους ανθρώπους που εμφανίζουν την ίδια διαταραχή.
Με δεδομένο τον μικρό αριθμό τέτοιου είδους βλαμμένων, το πραγματικό πρόβλημα για την κοινωνία δημιουργείται μόνο όταν δίνουν τις μάχες τους εκεί που υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που καμία διάθεση δεν έχουν να δείρουν, να δαρθούν, να καταλήξουν στο νοσκομείο ή να καταλήξουν εντελώς. Το ίδιο ισχύει και για τις περιουσίες τους που καμία διάθεση δεν έχουν να τις βλέπουν να καταστρέφονται για να εκτονώσουν τα κόμπλεξ τους και να διασκεδάσουν την ανία τους μερικοί κακομαθημένοι συμπολίτες. Με λίγα λόγια η δράση των χουλιγκάνων είναι κοινωνικό πρόβλημα επειδή λαμβάνει χώρα εντός της κοινωνίας.
Με δεδομένη τόσο την απροθυμία της πολιτείας να απομακρύνει τους χουλιγκάνους από το σώμα κοινωνίας και έτσι να τη προστατεύσει όσο και την πεποίθηση ότι οι ενήλικες θα πρέπει να κάνουν στα σώματα τους ό,τι τους κάνει κέφι, προτείνω μια λύση η οποία τους αφήνει όλους ευχαριστημένους. Τους Ειδικούς Χώρους Οπαδικής Βίας (Ε.Χ.ΟΠΑ.ΒΙ).
Πρόκειται για ειδικούς χώρους που δεν θα έχουν τίποτα το ειδικό πέρα από το ότι εκεί θα μπορούν να συγκεντρώνονται οι χουλιγκάνοι και να δέρνονται χωρίς αύριο και χωρίς διακοπή. Μακριά από άλλους ανθρώπους και τις περιουσίες τους θα μπορούν να συγκρουστούν με άλλους χουλιγκάνους όσο βίαια τους κάνει κέφι.
Τα Ε.Χ.ΟΠΑΒΙ μπορεί να είναι χώροι κλειστοί ή υπαίθριοι και θα μπορούν να διαμορφώνονται προκειμένου να προσφέρουν στους θαμώνες τους διαφορετικές, κάθε φορά, εμπειρίες βίας. Δρόμος μεγαλούπολης, ζούγκλα, ακροθαλασσιά, ο κόσμος της Μπάρμπι... οι δυνατότητες για σκηνικά περιορίζονται μόνο από τη φαντασία. Μπορεί ακόμα να διαμορφώνονται και ως κερκίδα γηπέδου (διαφορετική κάθε φορά... άλλη φορά θα μοιάζει με Τούμπα, άλλη με Λεωφόρο, άλλη με Καραϊσκάκη, άλλη με Αγια Σοφιά κλπ) ώστε οι χουλιγκάνοι να απολαμβάνουν όλη την εμπειρία του να πλακώνεσαι στο γήπεδο χωρίς να κάνουν κακό στην ομάδα τους.
Στόχος μας δεν πρέπει να είναι να επιβάλουμε σε κανέναν το πώς ακριβώς θα διαθέσει το σώμα του αλλά να σώσουμε τα δικά μας. Και τα Ε.Χ.ΟΠΑ.ΒΙ είναι ο μόνος τρόπος να πετύχουμε τον στόχο αυτό εύκολα και χωρίς να κινδυνεύουν ανυποψίαστοι πολίτες ή άντρες των σωμάτων ασφαλείας.
Ομολογώ ότι δεν έχω υπολογίσει το κόστος λειτουργίας αλλά ακόμα και αν ειναι υψηλό μπορεί εύκολα να καλυφθεί αν μετατρέψουμε τις μάχες των χούλιγκαν σε τηλεοπτικό θέαμα. «Αληθινή βία από αληθινούς χούλιγκαν» μπορεί να ειναι το σλόγκαν ενός τηλεοπτικού προϊόντος που, χωρίς περιορισμούς γλώσσας, μπορεί να πωληθεί σε κάθε άκρη του πλανήτη.
Ακόμα όμως κι αν αυτό δεν είναι εφικτό νομίζω ότι...
όποιο κι αν είναι το κόστος των Ε.Χ.ΟΠΑΒΙ δεν θα ξεπερνάει την αξία της προσφοράς στην κοινωνία. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου