Η ανησυχία για την Πολιτική Ανασφάλεια που κοντεύει να βγάλει κέρατα την τελευταία διετία δεν οφείλεται μόνο στην αναποτελεσματικότητα της αστυνομίας ως προς την πρόληψη και αποτροπή παρανομιών, βιαιοτήτων και εγκλημάτων.
Εχουμε και την κατάσταση εκείνη στην οποία η κυβέρνηση φαίνεται πως δεν δίνει και πολλή σημασία, παρόλο που απασχολεί καθημερινά τα δελτία ειδήσεων: «Ο ύποπτος (ή κατηγορούμενος) που συνελήφθη (ή αναζητείται) για το χθεσινό έγκλημα είναι ήδη υπόδικος και για άλλα που έχει διαπράξει στο παρελθόν και για τα οποία δεν έχει ακόμη δικαστεί – και έτσι «κυκλοφορούσε ελεύθερος» (να διαπράξει και νέα). Ή, το ακόμη εξοργιστικότερο, ότι «ο εν λόγω έχει βαρύ ποινικό μητρώο, έχει όχι κατηγορίες αλλά καταδίκες στην πλάτη του ή και φυλακίσεις ακόμα», τις οποίες όμως φρόντισαν να «τις λήξουν» πολύ πριν από την ώρα τους διάφορες νομοθετικές ή δικαστικές τσιριμόνιες, τσιριτζάντζουλες, δήθεν τάχα μου «δικαιωματικές» προοδευτικίλες και επί γονάτου «εναρμονίσεις του ελληνικού Δικαίου με τα γενικώς ισχύοντα στην Ευρώπη».
Πρόσφατο παράδειγμα, ο συλληφθείς Ελληνας στα κροατοχουλιγκάνικα επεισόδια με σωρεία εγκληματικών πράξεων από το παρελθόν στην καμπούρα του – «και που παρ’ όλ’ αυτά κυκλοφορούσε ελεύθερος».
Ή οι έξι Πακιστανοί που προ καιρού συνελήφθησαν για τη δολοφονία ομοεθνούς τους, οι οποίοι αποδείχτηκε ότι ήταν δις και τρις καταδικασμένοι για εγκληματικές πράξεις – «και που παρ’ όλ’ αυτά κυκλοφορούσαν ελεύθεροι»· η αφόρητη, η αδιανόητη επωδός.
Συνελόντι ειπείν, αυτή η ανησυχία των πολιτών για τη δημόσια και ιδιωτική τους ασφάλεια έχει δύο όψεις: μία αστυνομική (επικίνδυνης όπως αποδεικνύεται ανοργανωσιάς, αλλά και συνήθους δημοσιοϋπαλληλικής αβελτηρίας, γενικά χαρακτηριστικά και του βαθέος, και του ρηχού κράτους μας) και μία νομική-δικαστική όψη, με «δικαιωματικές» –για τον εγκληματία όχι για το θύμα– «ρυθμίσεις»· διαχρονικός άθλος αυτό, τόσο της τσιπρικής διακυβέρνησης, όσο και των π.Τσι. (προ Τσίπρα) και των μ.Τσι. κυβερνήσεων. Καθότι ο «δικαιωματισμός», ενδημική ασθένεια της σύγχρονης Δύσης, μεταδίδεται σαν ψώρα σε κράτη της πλάκας και του δήθεν. Τι του λείπει του ψωριάρη, φούντα με μαργαριτάρι.
Ολοι σχεδόν οι σχολιαστές ραδιοσταθμών και εφημερίδων τους οποίους παρακολουθώ και εκτιμώ στήριξαν ή και εγκωμίασαν ευθαρσώς και ευθέως την απόφαση της υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη να εξώσει το συνδικαλιστικό όργανο των αρχαιολόγων που εργάζονται στο ΥΠΠΟ από το νεοκλασικό κτίριο στον Κεραμεικό που του είχε παραχωρηθεί πριν από 40 χρόνια επί πρωτο Πασόκ. Είναι γνωστά τα καζάντια του συλλόγου αυτού – η στάση του στο ναυάγιο της Πύλου ήταν το αποκορύφωμα. Το Υποβολείο απλώς θεωρεί υποχρέωσή του να προσυπογράψει και αυτό μετά λόγου γνώσεως δεκαετιών την απόφαση της υπουργού – και του πρωθυπουργού βεβαίως. Επιτέλους, μια πρέπουσα αντίδραση στην ασυδοσία.
Μιας και αναφερθήκαμε στην περίοδο της τσιπρικής διακυβέρνησης –τι αρχαίες ιστορίες ανακαλεί από το «Χρονοντούλαπο της Ιστορίας» η αθλιότης της μνήμης– διάβασα τελευταία, και οφείλω να πω ότι δεν γνωρίζω αν το έμαθα τώρα ή αν το ήξερα και το είχα ξεχάσει, πως ο χαρισματικός ηγέτης είχε φροντίσει...
να χαρίσει και τα κλοπιμαία –έως και το ποσό των 120.000 ευρώ– στους απατεώνες που εισέπρατταν συντάξεις θανόντων γονέων επί σειρά ετών, ή και δεκαετιών, μετά τον θάνατό τους· νομοθέτημα που ναι μεν έχει πια καταργηθεί, αλλά… παραμένει πάντα εν ισχύι ως «η ευνοϊκότερη νομοθετική ρύθμιση» – πώς τη λέν’ αυτή τη «δικαιωματική» ιεροποίηση παρελθουσών νομοθετικών σβουνιών – ίνα μη τι βορβορωδέστερον είπω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου