Αυτό που μου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση στην περίπτωση της Κιβωτού του Κόσμου δεν είναι οι καταγγελίες (προχτές έγραφα ότι το τρίπτυχο ροή χρήματος-απροστάτευτοι άνθρωποι-απουσία ελέγχου προδιαθέτει για τα χειρότερα). Ούτε η υποκριτική στροφή των δημοσιογράφων που παρουσίαζαν τον πατέρα Αντώνιο ως τον νέο Χριστό και τώρα τον ψάχνουν με αναμμένους τους πυρσούς τους (οι δημόσιες σχέσεις και το πάθος για την προσωπική εικόνα τα έχουν αυτά).
Αυτό που μου κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η σιωπή των συντρόφων.
Αυτοί που σε κάθε καταγγελία κακοποίησης τρέχουν πρώτοι στα κάγκελα, αυτοί που και μόνο στην υποψία ενός παιδιού που υποφέρει εξαπολύουν σκληρά κατηγορώ επί δικαίων και αδίκων, αυτοί που έκαναν σημαία την υπόθεση Λιγνάδη, το metoo, την υπόθεση της σεξουαλικής εκμετάλλευσης της 12χρονης και ό,τι άλλο έχει συμβεί τα τελευταία 3,5 χρόνια, σε μια τόσο μεγάλη υπόθεση με καταγγελίες που ξεκινούν από οικονομικές ατασθαλίες και φτάνουν σε σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων είναι πιο ήσυχοι κι από σινεφίλ σε ταινία που αρέσει σε κριτικούς. Άχνα δεν βγάζουν. Και δεν μιλάω μόνο για τα στελέχη, μιλάω και για τους πάντα μαχητικούς συντρόφους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ακόμα και τους ανώνυμους που όσο να ‘ναι έχουν μια ευχέρεια κινήσεων. Κουβέντα. Τίποτα. Λες και από στιγμή σε στιγμή θα αναρωτηθούν «μα ποια είναι αυτή η Κιβωτός του Κόσμου και ποιος αυτός ο πάτερ Αντώνιος που μας λέτε συνέχεια;».
Δεν είναι πολύ περίεργο;
Δεν είναι πολύ περίεργο που οι άνθρωποι που εργαλειοποιούν ό,τι πετάει και ό,τι κολυμπάει ξαφνικά αδιαφορούν για καταγγελίες που άνετα θα μπορούσαν να ενταχθούν στο βρώμικο παραμύθι τους για «κυβέρνηση παιδοβιαστών»;
Κάποιος μπορεί να πει ότι δεν υπάρχει κάτι που να συνδέει έστω και εξ αντανακλάσεως την κυβέρνηση με την Κιβωτό και τον πατέρα Αντώνιο, αλλά τέτοιου είδους λεπτομέρειες ποτέ δεν σταμάτησαν τους συντρόφους στο παρελθόν. Θα μπορούσαν άνετα οι σύντροφοι να συνδέσουν την υπόθεση με τα 3.5 χρόνια «νεοφιλελεύθερης χούντας» όπως κάνουν με οτιδήποτε άλλο. Εδώ χρεώνουν στη Νέα Δημοκρατία ακόμα και τους δικούς τους νόμους, γιατί να κωλώσουν στην Κιβωτό;
Κάποιος άλλος μπορεί να πει το ότι η αντιπολιτευτική τους ατζέντα έχει κυρίως παρακολουθήσεις, κακό gov.gr και το καλάθι του Άδωνι που έχει τσιριχτή φωνή αλλά ακόμα κι αυτοί δεν μπορεί να μην καταλαβαίνουν ότι αυτά είναι θέματα που είτε δεν επηρεάζουν τους ψηφοφόρους είτε τους θυμίζουν τις επιτυχίες της κυβέρνησης και σίγουρα έχουν πολύ μικρότερη απήχηση από τα κακοποιημένα παιδιά. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να συνδεθεί, το θέμα «σκάνδαλα στη φιλανθρωπία» θα έπρεπε, κανονικά, να είναι βούτυρο στο ψωμί της αριστεράς αφού είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να εξηγήσουν ότι «όλα αυτά τα φαινόμενα είναι αποτέλεσμα της απουσίας της κρατικής μέριμνας και της μετάθεσης της ευθύνης για την πρόνοια σε ιδιώτες που εκμεταλλεύονται την αδυναμία και ο νεοφιλελευθερισμός της κυβέρνησης και μπλα μπλα μπλα... κρατικοποιήστε όλα τα ιδρύματα». Αλλά τίποτα. Ούτε καν αυτό.
Οι μόνοι σύντροφοι που έχουν κάπως ακουστεί είναι
α) αυτοί που, πολύ βολικά για τους καταγγελλόμενους, ευθέως ή πλαγίως ισχυρίζονται ότι η υπόθεση της Κιβωτού είναι μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από την υπόθεση των υποκλοπών (όπως ο πρόεδρος Μπιμπίλας),
β) αυτοί που αφού εκφράζουν τις ίδιες αμφιβολίες και ευθέως υπερασπίζονται τον πατέρα Αντώνιο (όπως ο σύντροφος Κραουνάκης) και
γ) αυτοί που υποβαθμίζουν την υπόθεση λέγοντας ότι η παρακολούθηση πολιτικών είναι σημαντικότερη από την κακοποίηση παιδιών (όπως ο σύντροφος Καραμέρος).
Πουθενά αυτή η μαχητική αριστερά που έχουμε συνηθίσει.
Πουθενά η αριστερά που στήνει λαϊκά δικαστήρια, που ζητάει δημοσιοποίηση στοιχείων και ονομάτων, που απαιτεί συλλήψεις.
Έξαφνα σοβαροί, μετρημένοι και σιωπηλοί. Αλλά μόνο σ’ αυτή την υπόθεση και όχι γιατί επιτέλους σοβαρεύτηκαν. Κατά τα άλλα στήνουν λαϊκές εξεγέρσεις και δικαστήρια για την έξωση σε μια κυρία η οποία (όπως τελικά φαίνεται από όσα έγραψε η ίδια στο face το book) μάλλον είχε μια μικρή αλλεργία στην πληρωμή υποχρεώσεων.
Ομολογώ ότι...
δεν έχω ιδέα για την αιτία αυτής της μουγκαμάρας. Αλλά, όπως φαντάζομαι κι εσείς, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι είναι εξαιρετικά ασυνήθιστη για τους συντρόφους και (όπως κάθε τι εξαιρετικά ασυνήθιστο) ιδιαιτέρως περίεργη. Και μπράβο της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου