Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Ουδείς δικαιούται να παραγνωρίσει την εξέχουσα σημασία του σουλάτσου στον ελληνικό πολιτισμό.
Ουδείς δικαιούται να παραγνωρίσει την εξέχουσα σημασία του σουλάτσου στον ελληνικό πολιτισμό.
Το σουλάτσο ως ιδέα, αντίληψη ζωής και καθημερινή πρακτική.
Δεν ισχυρίζομαι ότι το σουλάτσο αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο της ιδιοσυγκρασίας μας. Απαντάται σε ολόκληρη σχεδόν τη λεκάνη της Μεσογείου και αποδίδεται ευλόγως στο εύκρατο κλίμα και στην παρατεταμένη ηλιοφάνεια. Οι Ελληνες, όμως, πρώτοι αναγόρευσαν το σουλάτσο σε προϋπόθεση του υψηλού πολιτισμού τους. Ο Σωκράτης σουλατσάριζε από το πρωί ώς το βράδυ στην πόλη με σκοπό να συναντήσει άλλους που σουλατσάριζαν σαν κι αυτόν. Σκεφθείτε μόνο πόσα χρωστάει η δυτική φιλοσοφία στο σουλάτσο εκείνων των Ελλήνων. Αν η αγορά είναι ο πυρήνας της αθηναϊκής δημοκρατίας, σκεφθείτε πόσα χρωστάμε σε αυτούς τους πρώτους αργόσχολους σουλατσαδόρους που περιφέρονταν ψάχνοντας κάποιον για να διαφωνήσουν και να περάσει η ώρα τους και, προκειμένου να αλληλοσφαχτούν, αποφάσισαν να ψηφίζουν.
Στη διάρκεια των αιώνων, το σουλάτσο έχει αυτονομηθεί ως αξία. Οπως η διαφωνία.
Στη διάρκεια των αιώνων, το σουλάτσο έχει αυτονομηθεί ως αξία. Οπως η διαφωνία.
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι επινόησαν τη δημοκρατία για να διαχειριστούν τις διαφωνίες τους.
Εμείς την υπερασπιζόμαστε για να μπορούμε να διαφωνούμε.
Σουλατσάρω, άρα υπάρχω. Οπου ως σουλάτσο ορίζεται αργή και άσκοπη μετακίνηση στον χώρο χωρίς προορισμό, κατά τη διάρκεια της οποίας σου δίνεται η ευκαιρία να σουλατσάρεις σε απόψεις, θεωρίες συνωμοσίας, πολιτικές κρίσεις και, κατά περίπτωση, ιατρικά, στρατιωτικά ή επιστημονικά συμπεράσματα. Το σουλάτσο είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στη νοοτροπία μας, ώστε ακόμη και όταν διαβάζουμε οι περισσότεροι σουλατσάρουμε στα κείμενα. Ακόμη και στη θάλασσα ελάχιστοι κολυμπούν. Η πλειονότης σουλατσάρει.
Εχουμε φθάσει στο σημείο, αντί να φοβόμαστε την πανδημία του απαισιοτάτου κορωνοϊού, να φοβόμαστε τα μέτρα περιορισμού για την αντιμετώπισή του. Από το πρωί χθες, ακούω στο ραδιόφωνο drama queens που κλαίνε τη μοίρα μας, τη δίαιτά μας, τα κιλά μας και την ψυχική μας υγεία στις ημέρες του «εγκλεισμού». Ολοι θέλουμε να αισθανθούμε σαν τον κόμη Μοντεχρίστο στο κάστρο του Ιφ.
Εχουμε φθάσει στο σημείο, αντί να φοβόμαστε την πανδημία του απαισιοτάτου κορωνοϊού, να φοβόμαστε τα μέτρα περιορισμού για την αντιμετώπισή του. Από το πρωί χθες, ακούω στο ραδιόφωνο drama queens που κλαίνε τη μοίρα μας, τη δίαιτά μας, τα κιλά μας και την ψυχική μας υγεία στις ημέρες του «εγκλεισμού». Ολοι θέλουμε να αισθανθούμε σαν τον κόμη Μοντεχρίστο στο κάστρο του Ιφ.
Ελάτε τώρα. Τίποτε δεν μας απαγορεύεται, πλην του σουλάτσου. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό αποτελεί πλήγμα στον ελληνικό πολιτισμό και συμμερίζομαι τις ανησυχίες όσων υποστηρίζουν ότι ενδέχεται τα μέτρα προστασίας να πλήξουν τη δημοκρατία μας, γνωρίζοντας ότι η δημοκρατία μας, στο μυαλό των περισσοτέρων, ταυτίζεται με το σουλάτσο των απόψεων και των πολιτικών.
Δημοκρατικοί πολίτες, συμπατριώτες μου, με αισιοδοξία διαπίστωσα χθες ότι...
δεν είστε ακόμη διατεθειμένοι να υποστείλετε τη σημαία του σουλάτσου. Μόλις έσκασε μύτη ο ήλιος της ανοίξεως βγήκατε στα πεζοδρόμια για να το διεκδικήσετε.
Σύμμαχοί μας οι αλλοδαποί μετανάστες, οι οποίοι επιδεικνύουν απόλυτη ικανότητα αφομοίωσης στον πολιτισμό του σουλάτσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου