Είναι ίσως η πρώτη φορά αφότου ανέλαβε την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ που ο Αλ. Τσίπρας δέχεται έντονη εσωτερική αμφισβήτηση.
Κατά τη γνώμη μου για ελάχιστα σοβαρούς ή μάλλον ακατανόητους λόγους – αλλά η γνώμη μου δεν έχει σημασία…Πάμε να το δούμε.
Για να είμαστε έντιμοι, ο Τσίπρας βγήκε μεν ηττημένος από τις εκλογές αλλά έκτοτε δεν έχει δώσει αφορμές ούτε για να τον σηκώσουν στα χέρια, ούτε για να τον στήσουν στον τοίχο.
Οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ένιωσαν εξαρχής ανακουφισμένοι επειδή έχασαν «λίγο» και θεώρησαν ότι ο Τσίπρας έπρεπε να συνεχίσει στην ηγεσία τους.
Καμία αντίρρηση. Σε αυτά τα πράγματα αριθμητικοί κανόνες δεν χωράνε. Λίγους μήνες αργότερα (για παράδειγμα) και με 32,5%, ο Κόρμπιν έφυγε. Δέκα χρόνια νωρίτερα, ο Κώστας Καραμανλής είχε φύγει με 33,47%.
Ενδεχομένως οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ αγνόησαν ή υποτίμησαν ότι στη δημοκρατία η εκλογή αποτελεί μια αποφασιστική διαδικασία που παραδίδει ή δεν παραδίδει την πολιτική κυριαρχία στον νικητή. Δεν είναι εκλογές φοιτητικών συλλόγων για να μετράμε ποσοστά.
Το βράδυ λοιπόν της 7ης Ιουλίου δεν είχαμε απλώς ένα αποτέλεσμα. Είχαμε μια πλήρη ανατροπή της ισοδυναμίας μεταξύ δυο πολιτικών ανδρών.
Από την επομένη ένας άλλος Μητσοτάκης κι ένας άλλος Τσίπρας κυκλοφορούσαν αναμεταξύ μας. Μια ανατροπή που προέκυπτε από τους πολιτικούς συσχετισμούς, από τη θεσμική τάξη αλλά κι από το νέο προσωπικό βάρος του καθενός.
Το γεγονός είναι σύνηθες και φυσιολογικό σε μια δημοκρατία. Θα είχε συμβεί το αντίστροφο αν το αποτέλεσμα ήταν άλλο – αλλά δεν ήταν.
Καλώς ή κακώς πάντως καμία χώρα δεν έχει δυο νικητές εκλογών, ούτε κυκλοφορούν μεταξύ μας κάποιοι «Ανίκητοι Ηττημένοι» που έλεγε ο Βαρουφάκης το 2015.
Αλλά μεταξύ μας ούτε αυτό ήταν πρόβλημα. Σιγά σιγά θα προσαρμόζονταν κι οι δυο στους νέους ρόλους και στα νέα μεγέθη τους, όπως συνέβη.
Ο Τσίπρας (μια και γι’ αυτόν μιλάμε) θα πάσχιζε να διατηρηθεί ή να επιστρέψει στο προσκήνιο.
Πότε; Πώς; Με ποιους; Αγνωστο και καθόλου απλό.
Θα χρειαζόταν πολύς χρόνος, υπομονή, μέθοδος και προσπάθεια για να ξαναγυρίσει ο Ηλιος – αν ξαναγύριζε ποτέ…
Αλλά για κακή του μοίρα, ο Τσίπρας σε αυτήν την προσπάθεια βρέθηκε από την αρχή απέναντι σε τρεις ομάδες παραγόντων της παράταξής του.
Πρώτον, εκείνους του «παλιού μαγαζιού».
Οσους δηλαδή νομίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιστρέψει καβάλα στα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων, την αστυνομοκρατία, τις συλλογικότητες των καταλήψεων, το πανεπιστημιακό άσυλο, τις μολότοφ ή τον εργασιακό μεσαίωνα των Μνημονίων.
Περιμένουν ενδεχομένως ότι κάποια στιγμή ο ελληνικός λαός θα αισθανθεί την απουσία του Βούτση και του Δραγασάκη, του Βίτσα και του Δρίτσα, του Φίλη και του Σκουρλέτη, και θα τους αναζητήσει με αγωνία και νοσταλγία.
Οσο συμπαθείς πάντως κι αν είναι κάποιοι εξ αυτών, το βρίσκω λίγο απίθανο και πολύ ντεμοντέ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάποιο μέλλον, σίγουρα δεν είναι «ΣΥΡΙΖΑ 2012», ούτε «ΣΥΡΙΖΑ 2015», ούτε καν «ΣΥΡΙΖΑ 2019».
Δεύτερον, εκείνους της «παλιάς ντισκοτέκ».
Από τον Τζουμάκα και τον Ραγκούση έως τη Μαριλίζα είναι συνήθως άνεργοι πασόκοι, άστεγοι παρατρεχάμενοι ή απλώς παραπεταμένοι που στερούμενοι ακροατηρίου πιστεύουν ότι εκείνο που λείπει του Τσίπρα είναι το μυαλό τους.
Η θεωρία τους συνοψίζεται στη μνημειώδη υπόδειξη προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ «κάν’ το όπως ο Ανδρέας».
Πράγμα που προϋποθέτει ορισμένα πράγματα.
Οτι ο Τσίπρας ξέρει και μπορεί «να το κάνει όπως ο Ανδρέας» αλλά δεν το έκανε έως τώρα διότι δεν το είχε σκεφτεί.
Οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ένιωσαν εξαρχής ανακουφισμένοι επειδή έχασαν «λίγο» και θεώρησαν ότι ο Τσίπρας έπρεπε να συνεχίσει στην ηγεσία τους.
Καμία αντίρρηση. Σε αυτά τα πράγματα αριθμητικοί κανόνες δεν χωράνε. Λίγους μήνες αργότερα (για παράδειγμα) και με 32,5%, ο Κόρμπιν έφυγε. Δέκα χρόνια νωρίτερα, ο Κώστας Καραμανλής είχε φύγει με 33,47%.
Ενδεχομένως οι φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ αγνόησαν ή υποτίμησαν ότι στη δημοκρατία η εκλογή αποτελεί μια αποφασιστική διαδικασία που παραδίδει ή δεν παραδίδει την πολιτική κυριαρχία στον νικητή. Δεν είναι εκλογές φοιτητικών συλλόγων για να μετράμε ποσοστά.
Το βράδυ λοιπόν της 7ης Ιουλίου δεν είχαμε απλώς ένα αποτέλεσμα. Είχαμε μια πλήρη ανατροπή της ισοδυναμίας μεταξύ δυο πολιτικών ανδρών.
Από την επομένη ένας άλλος Μητσοτάκης κι ένας άλλος Τσίπρας κυκλοφορούσαν αναμεταξύ μας. Μια ανατροπή που προέκυπτε από τους πολιτικούς συσχετισμούς, από τη θεσμική τάξη αλλά κι από το νέο προσωπικό βάρος του καθενός.
Το γεγονός είναι σύνηθες και φυσιολογικό σε μια δημοκρατία. Θα είχε συμβεί το αντίστροφο αν το αποτέλεσμα ήταν άλλο – αλλά δεν ήταν.
Καλώς ή κακώς πάντως καμία χώρα δεν έχει δυο νικητές εκλογών, ούτε κυκλοφορούν μεταξύ μας κάποιοι «Ανίκητοι Ηττημένοι» που έλεγε ο Βαρουφάκης το 2015.
Αλλά μεταξύ μας ούτε αυτό ήταν πρόβλημα. Σιγά σιγά θα προσαρμόζονταν κι οι δυο στους νέους ρόλους και στα νέα μεγέθη τους, όπως συνέβη.
Ο Τσίπρας (μια και γι’ αυτόν μιλάμε) θα πάσχιζε να διατηρηθεί ή να επιστρέψει στο προσκήνιο.
Πότε; Πώς; Με ποιους; Αγνωστο και καθόλου απλό.
Θα χρειαζόταν πολύς χρόνος, υπομονή, μέθοδος και προσπάθεια για να ξαναγυρίσει ο Ηλιος – αν ξαναγύριζε ποτέ…
Αλλά για κακή του μοίρα, ο Τσίπρας σε αυτήν την προσπάθεια βρέθηκε από την αρχή απέναντι σε τρεις ομάδες παραγόντων της παράταξής του.
Πρώτον, εκείνους του «παλιού μαγαζιού».
Οσους δηλαδή νομίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιστρέψει καβάλα στα δικαιώματα των μεταναστών και των προσφύγων, την αστυνομοκρατία, τις συλλογικότητες των καταλήψεων, το πανεπιστημιακό άσυλο, τις μολότοφ ή τον εργασιακό μεσαίωνα των Μνημονίων.
Περιμένουν ενδεχομένως ότι κάποια στιγμή ο ελληνικός λαός θα αισθανθεί την απουσία του Βούτση και του Δραγασάκη, του Βίτσα και του Δρίτσα, του Φίλη και του Σκουρλέτη, και θα τους αναζητήσει με αγωνία και νοσταλγία.
Οσο συμπαθείς πάντως κι αν είναι κάποιοι εξ αυτών, το βρίσκω λίγο απίθανο και πολύ ντεμοντέ. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάποιο μέλλον, σίγουρα δεν είναι «ΣΥΡΙΖΑ 2012», ούτε «ΣΥΡΙΖΑ 2015», ούτε καν «ΣΥΡΙΖΑ 2019».
Δεύτερον, εκείνους της «παλιάς ντισκοτέκ».
Από τον Τζουμάκα και τον Ραγκούση έως τη Μαριλίζα είναι συνήθως άνεργοι πασόκοι, άστεγοι παρατρεχάμενοι ή απλώς παραπεταμένοι που στερούμενοι ακροατηρίου πιστεύουν ότι εκείνο που λείπει του Τσίπρα είναι το μυαλό τους.
Η θεωρία τους συνοψίζεται στη μνημειώδη υπόδειξη προς τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ «κάν’ το όπως ο Ανδρέας».
Πράγμα που προϋποθέτει ορισμένα πράγματα.
Οτι ο Τσίπρας ξέρει και μπορεί «να το κάνει όπως ο Ανδρέας» αλλά δεν το έκανε έως τώρα διότι δεν το είχε σκεφτεί.
Ή ότι εκείνο που «έκανε» ο Ανδρέας (και το οποίο δεν είμαι βέβαιος τι ήταν, ούτε πόσοι το θυμούνται ακόμη…) μπορεί να εφαρμόζεται στην ελληνική κοινωνία διαχρονικά. Κάτι σαν τη συνταγή της γιαγιάς μας για τη βασιλόπιτα!
Ή ότι αν ο Τσίπρας είχε τις ελεύθερες δυνατότητες επιλογής που του αποδίδουν θα προτιμούσε «να το κάνει» όπως ο Ανδρέας κι όχι όπως ο Ζάκερμπεργκ ή ο Στιβ Τζομπς ή ο Μέσι που συμφέρει και περισσότερο.
Τρίτον, εκείνους του «παλιού παραμάγαζου».
Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι διότι...
(εν μέρει) αποτελούν δημιούργημα της προηγούμενης κυβέρνησης κι έδρασαν κάτω από την επιφάνεια. Ξέρουν πράγματα.
«Φίλοι» νομικοί, κομματικοί μετακλητοί, ύποπτοι εκδότες, ανύπαρκτοι δημοσιογράφοι που είχε ξεβράσει η κοινωνία αλλά προσπάθησαν να κάνουν καριέρα στα κυβερνητικά μέσα, σε φυλλάδες ή ύποπτα sites.
Αυτό το (πρώην) κυβερνητικό κύκλωμα αισθάνεται σήμερα τη μεγαλύτερη πίεση. Το «πολιτικό χρήμα» στέρεψε, οι «καλύψεις» κόπηκαν κι η Δικαιοσύνη ψάχνει.
Πέρυσι τέτοια εποχή είχαν βάλει τις φωνές όταν έγραψα ότι θα δυσκολευτούν πολύ να επιβιώσουν. Αυτό αποδεικνύεται σήμερα.
Φοβούνται πως σε λίγο δεν θα υπάρχουν. Και γι’ αυτό εκβιάζουν (πολιτικά) τον Τσίπρα, ώστε να εκβιάσει (πολιτικά) την κυβέρνηση, μήπως βρεθεί μια οδός διαφυγής για πάρτη τους.
Μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι υπάρχει τέτοια περίπτωση. Ακόμη περισσότερο που δεν ξέρω αν κι ο Τσίπρας ενδιαφέρεται σοβαρά να σωθούν.
«Φίλοι» νομικοί, κομματικοί μετακλητοί, ύποπτοι εκδότες, ανύπαρκτοι δημοσιογράφοι που είχε ξεβράσει η κοινωνία αλλά προσπάθησαν να κάνουν καριέρα στα κυβερνητικά μέσα, σε φυλλάδες ή ύποπτα sites.
Αυτό το (πρώην) κυβερνητικό κύκλωμα αισθάνεται σήμερα τη μεγαλύτερη πίεση. Το «πολιτικό χρήμα» στέρεψε, οι «καλύψεις» κόπηκαν κι η Δικαιοσύνη ψάχνει.
Πέρυσι τέτοια εποχή είχαν βάλει τις φωνές όταν έγραψα ότι θα δυσκολευτούν πολύ να επιβιώσουν. Αυτό αποδεικνύεται σήμερα.
Φοβούνται πως σε λίγο δεν θα υπάρχουν. Και γι’ αυτό εκβιάζουν (πολιτικά) τον Τσίπρα, ώστε να εκβιάσει (πολιτικά) την κυβέρνηση, μήπως βρεθεί μια οδός διαφυγής για πάρτη τους.
Μεταξύ μας, δεν νομίζω ότι υπάρχει τέτοια περίπτωση. Ακόμη περισσότερο που δεν ξέρω αν κι ο Τσίπρας ενδιαφέρεται σοβαρά να σωθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου