Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Ας υποθέσουμε ότι αγοράζετε ένα αυτοκίνητο το οποίο δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε παρά μόνο τις μέρες και ώρες που σας επιτρέπουν ο μηχανικός, ο φαναρτζής, ο λαστιχάς και ο ηλεκτρολόγος τους οποίους υποχρεωτικά επισκέπτεστε χωρίς να τους έχετε επιλέξει, χωρίς τη δυνατότητα να τους αλλάξετε και ανεξαρτήτως του πόσο καλά κάνουν τη δουλειά τους.
Ας υποθέσουμε ότι αγοράζετε ένα αυτοκίνητο το οποίο δεν μπορείτε να χρησιμοποιήσετε παρά μόνο τις μέρες και ώρες που σας επιτρέπουν ο μηχανικός, ο φαναρτζής, ο λαστιχάς και ο ηλεκτρολόγος τους οποίους υποχρεωτικά επισκέπτεστε χωρίς να τους έχετε επιλέξει, χωρίς τη δυνατότητα να τους αλλάξετε και ανεξαρτήτως του πόσο καλά κάνουν τη δουλειά τους.
Το ποσό που τους δίνετε για κάθε εργασία (είστε υποχρεωμένος να δέχεστε κάθε εργασία που εκείνοι σας λένε ότι είναι απαραίτητη) είναι ανεξάρτητο της οικονομικής σας κατάστασης και ανεξάρτητο του αποτελέσματος της εργασίας.
Επιπλέον οι συγκεκριμένοι μάστορες μπορούν να σας απαγορεύσουν ακόμα και το να μπείτε στο αυτοκίνητο όποτε και για όσο διάστημα θέλουν.
Φυσικά όλα τα έξοδα για το αυτοκίνητο (βενζίνες, τέλη κυκλοφορίας κλπ) επιβαρύνουν εσάς.
Πιστεύετε πως αυτό το αυτοκίνητο είναι δικό σας;
Πιστεύετε πως αυτό το αυτοκίνητο είναι δικό σας;
Πιστεύετε ότι μπορείτε να αναφέρεστε σε αυτό ως «το αυτοκίνητο μου»;
Μάλλον όχι.
Γιατί λοιπόν πιστεύετε πως τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι δημόσια, δηλαδή δικά σας;
Η προχτεσινή απεργία διέψευσε για πολλοστή φορά τον μύθο σύμφωνα με τον οποίο τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ανήκουν στο δημόσιο, δηλαδή στους πολίτες αυτής της χώρας. Στην πραγματικότητα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ανήκουν στους εργαζόμενους ή μάλλον (και για να είμαι ακριβής) στους υπαλλήλους που είναι στις καταστάσεις της μισθοδοσίας σε αυτά και διοικούνται από τους συνδικαλιστές που οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι εκλέγουν.
Γιατί λοιπόν πιστεύετε πως τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι δημόσια, δηλαδή δικά σας;
Η προχτεσινή απεργία διέψευσε για πολλοστή φορά τον μύθο σύμφωνα με τον οποίο τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ανήκουν στο δημόσιο, δηλαδή στους πολίτες αυτής της χώρας. Στην πραγματικότητα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ανήκουν στους εργαζόμενους ή μάλλον (και για να είμαι ακριβής) στους υπαλλήλους που είναι στις καταστάσεις της μισθοδοσίας σε αυτά και διοικούνται από τους συνδικαλιστές που οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι εκλέγουν.
Είναι, δηλαδή, απολύτως ιδιωτικοποιημένα όσο αφορά τη διοίκηση και την ιδιοκτησία με το δημόσιο, εμάς δηλαδή, να συμμετέχουμε μόνο στο κόστος λειτουργίας.
Δυστυχώς, κάποιοι συμπολίτες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα ΜΜΜ ανήκουν στο δημόσιο και ζητούν την ιδιωτικοποίησή τους, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: τα ΜΜΜ ανήκουν σε μια κοινοπραξία δημοσίων υπαλλήλων και πρέπει να επιστραφούν στους πολίτες.
Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς εξυπηρετούν πρώτα τις ανάγκες και τις επιθυμίες των υπαλλήλων που είναι ενταγμένοι στη μισθοδοσία τους (όπως είπα για λόγους ακριβείας αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «εργάζονται»), μετά εξυπηρετούν τις ανάγκες τήρησης προεκλογικών υποσχέσεων ( μπορεί η σειρά να είναι και ανάποδη) και κάπου μακριά στο τέλος βρίσκονται οι πολίτες-πελάτες τους.
Δυστυχώς, κάποιοι συμπολίτες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα ΜΜΜ ανήκουν στο δημόσιο και ζητούν την ιδιωτικοποίησή τους, ενώ στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: τα ΜΜΜ ανήκουν σε μια κοινοπραξία δημοσίων υπαλλήλων και πρέπει να επιστραφούν στους πολίτες.
Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς εξυπηρετούν πρώτα τις ανάγκες και τις επιθυμίες των υπαλλήλων που είναι ενταγμένοι στη μισθοδοσία τους (όπως είπα για λόγους ακριβείας αποφεύγω να χρησιμοποιήσω τη λέξη «εργάζονται»), μετά εξυπηρετούν τις ανάγκες τήρησης προεκλογικών υποσχέσεων ( μπορεί η σειρά να είναι και ανάποδη) και κάπου μακριά στο τέλος βρίσκονται οι πολίτες-πελάτες τους.
Αυτοί εξυπηρετούνται μόνο στο βαθμό που είναι απαραίτητος προκειμένου να μπορούν να αμοίβονται οι υπάλληλοι και να τηρεί υποσχέσεις η πολιτική ηγεσία. Με λίγα λόγια, παρότι είναι οι πρώτοι που τα πληρώνουν, είναι οι τελευταίοι στους οποίους ανήκουν τα ΜΜΜ. Είναι δηλαδή αποκλειστικά και μόνο χρηματοδότες, χωρίς καμία δυνατότητα ελέγχου και διαχείρισης.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι επειδή δυστυχώς λεφτά πια δεν υπάρχουν (στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν ποτέ, παρά μόνο σε μορφή δανεικών) ήρθε η ώρα να πάρουμε πίσω την περιουσία που μόνο τυπικά μας ανήκει.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι επειδή δυστυχώς λεφτά πια δεν υπάρχουν (στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν ποτέ, παρά μόνο σε μορφή δανεικών) ήρθε η ώρα να πάρουμε πίσω την περιουσία που μόνο τυπικά μας ανήκει.
Ήρθε η ώρα οι δημόσιες συγκοινωνίες να επιστρέψουν στο δημόσιο και το δημόσιο να αποφασίσει για την τύχη τους.
Μπορεί το δημόσιο να αποφασίσει να τα κρατήσει (αφού αντικαταστήσει απρόθυμους ή ανίκανους να εργαστούν υπαλλήλους με ανέργους που έχουν διάθεση για δουλειά και σεβασμό στο κοινωνικό σύνολο), μπορεί το δημόσιο να αποφασίσει να τα πουλήσει σε ιδιωτικές εταιρείες (βάζοντας αυστηρές δικλείδες ασφαλείας προκειμένου να μην αντικατασταθεί το νταβατζηλικι των ιδιωτών υπαλλήλων με το νταβατζηλίκι των ιδιωτών μετόχων). Αλλά για να αποφασίσει κάτι το δημόσιο θα πρέπει πρώτα...
Μπορεί το δημόσιο να αποφασίσει να τα κρατήσει (αφού αντικαταστήσει απρόθυμους ή ανίκανους να εργαστούν υπαλλήλους με ανέργους που έχουν διάθεση για δουλειά και σεβασμό στο κοινωνικό σύνολο), μπορεί το δημόσιο να αποφασίσει να τα πουλήσει σε ιδιωτικές εταιρείες (βάζοντας αυστηρές δικλείδες ασφαλείας προκειμένου να μην αντικατασταθεί το νταβατζηλικι των ιδιωτών υπαλλήλων με το νταβατζηλίκι των ιδιωτών μετόχων). Αλλά για να αποφασίσει κάτι το δημόσιο θα πρέπει πρώτα...
τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς να επιστρέψουν στο δημόσιο. Ας γίνει πρώτα αυτό και μετά όλα τα άλλα λύνονται. Και μπράβο τους.
ΥΓ – Ξέρω ότι κανονικά κάπου θα έπρεπε να γράψω κάτι του τύπου «αν λοιπόν ο Κώστας Αχ Καραμανλής θέλει να κάνει κάτι ας ξεκινήσει τη διαδικασία επιστροφής των ΜΜΜ στους πολίτες», αλλά νομίζω πως ο Κώστας Αχ Καραμανλής δεν θέλει να κάνει απολύτως τίποτα. Αν ήθελε, θα είχε ήδη ξεκινήσει τις προσπάθειες ώστε τα ΜΜΜ να εξυπηρετούν καλύτερα το επιβατικό κοινό (όλοι όσοι χρησιμοποιουν τα ΜΜΜ ξέρουν ότι η, εδώ και χρόνια, κακή εξυπηρέτηση όσο πάει και χειροτερεύει), θα είχε φροντίσει να φέρει νομοσχέδιο για προσωπικό ασφαλείας στα ΜΜΜ και (αντί να παριστάνει τον θυμωμένο) θα είχε ήδη μηνύσει αυτή τη «χούφτα συνδικαλιστών» που κατήγγγειλε για το σοβαρό αδίκημα της παρακώλυσης συγκοινωνιών προχτες το πρωί. Και μπράβο του κι αυτού.
ΥΓ – Ξέρω ότι κανονικά κάπου θα έπρεπε να γράψω κάτι του τύπου «αν λοιπόν ο Κώστας Αχ Καραμανλής θέλει να κάνει κάτι ας ξεκινήσει τη διαδικασία επιστροφής των ΜΜΜ στους πολίτες», αλλά νομίζω πως ο Κώστας Αχ Καραμανλής δεν θέλει να κάνει απολύτως τίποτα. Αν ήθελε, θα είχε ήδη ξεκινήσει τις προσπάθειες ώστε τα ΜΜΜ να εξυπηρετούν καλύτερα το επιβατικό κοινό (όλοι όσοι χρησιμοποιουν τα ΜΜΜ ξέρουν ότι η, εδώ και χρόνια, κακή εξυπηρέτηση όσο πάει και χειροτερεύει), θα είχε φροντίσει να φέρει νομοσχέδιο για προσωπικό ασφαλείας στα ΜΜΜ και (αντί να παριστάνει τον θυμωμένο) θα είχε ήδη μηνύσει αυτή τη «χούφτα συνδικαλιστών» που κατήγγγειλε για το σοβαρό αδίκημα της παρακώλυσης συγκοινωνιών προχτες το πρωί. Και μπράβο του κι αυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου