ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Αναπαλαιώσεις

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Ημασταν δέκα. Και θα γίνουμε είκοσι. Φτηναίνουν οι μετοχές. Λιγοστεύουν οι μερίδες.

Θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει έτσι την εσωκομματική διαμάχη στον ΣΥΡΙΖΑ ως πρόβλημα ζωτικού χώρου: Οι γηγενείς βλέπουν τη μοίρα τους στο κομματικό κεφάλαιο να απομειώνεται από τις ροές των νεοφώτιστων.

Αυτή η ανασφάλεια έχει ενδυθεί πολλές πολιτικές επιφάσεις. Επικρατέστερη, η δήθεν αγωνία για την αριστερή αγνότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζεται ευάλωτη στη διείσδυση των Πασόκων. Αγωνία που θα ακουγόταν περισσότερο πειστική αν δεν προερχόταν από στελέχη που κατάπιναν πέντε χρόνια τον Καμμένο. Στελέχη τα οποία πρωταγωνίστησαν σε ένα εξουσιαστικό εγχείρημα, που δεν θα είχε ποτέ ευοδωθεί, αν δεν είχε μεθοδικά και έκδηλα επιδιώξει τον εκπασοκισμό του.

Από αυτή τη σκοπιά, ο Τσίπρας δεν έχει μόνο την ισχύ να επιβάλει την επιλογή του. Εχει και την πραγματικότητα με το μέρος του, όταν αντιμετωπίζει αυτή την όψιμη αντίδραση σε μια διεύρυνση που, ιδεολογικά, εκλογικά και αισθητικά, έχει ήδη συντελεστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προ πολλού πάψει να είναι ο σκέτος ΣΥΡΙΖΑ, που θέλουν να νεκραναστήσουν οι 53 και οι φίλοι τους. Ο μειοψηφικός εκείνος σχηματισμός της δογματικής καθαρότητας έχει ενταφιαστεί με τη ενεργό συμβολή των τώρα διαφωνούντων.

Το ότι ο παλιός ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει πια, δεν συνεπάγεται ότι ο isyzriza που ετοιμάζεται να τον διαδεχτεί είναι νέος -παρά μόνο στο μακρύ του, διαφιλονικούμενο όνομα. Οταν όλα θα έχουν τελειώσει, το κόμμα θα έχει και οργανωτικά ενσωματώσει τους συνοδοιπόρους του. Το «νέο», θα είναι η αποκατάσταση των παλαιών υπουργών του ΠΑΣΟΚ στη συριζαϊκή ιεραρχία -και, στην καλύτερη περίπτωση, η εγγραφή των αντίστοιχων μικροπελατειών στο κομματικό μητρώο.

Αν ξεχάσει κανείς την εσωκομματική αναμέτρηση -που, μετά το συνέδριο, θα έχει αποβάλει τη δραματικότητά της- ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύπτει την πραγματική του ηλικία στην αντιπολίτευση που ασκεί.

Στα ελληνοτουρκικά, ο Τσίπρας διολισθαίνει σε μια ρητορική για «λιοντάρια που έγιναν όρνιθες».  

Στο οπισθοδρομικό Ασφαλιστικό της κυβέρνησης, αντιτάσσει περισσότερη παροχολογία -περισσότερη ρετρό συνθηματολογία για αυξήσεις.  

Στα εργασιακά και τα συνδικαλιστικά, στην οικονομία και την εκπαίδευση προσέρχεται με την ίδια ανέμπνευστη συνταγή του χρεοκοπημένου κρατισμού.

Τίποτε στη μετεκλογική πολιτεία του ίδιου του Τσίπρα, αλλά και της ενδοσυριζαϊκής αντιπολίτευσης, δεν μαρτυρεί προγραμματική αναζήτηση πέραν της πεπατημένης.  

Φαίνεται έτσι ότι στη μάχη για την «αναγέννηση» του κόμματος συγκρούονται αντίπαλες αναπαλαιώσεις: 

Η μειοψηφία θέλει να αναβιώσει τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ. 

Η προεδρική πλειοψηφία δεν μπορεί να είναι άλλο από παλιό ΠΑΣΟΚ.