Γράφει η ΑΡΙΑΔΝΗ ΧΑΤΖΗΓΙΩΡΓΗ
Περνάνε ζωηροί και μαυροντυμένοι, μιλιούνια κάτω από το μπαλκόνι. Αναψοκοκκινισμένοι από τις αγριοφωνάρες. Χοροπηδάνε όλοι μαζί, χτυπάνε παλαμάκια δυνατά, από εκείνα του γηπέδου με τις παλάμες σε έκταση-ανάταση. Λένε ένα στιχάκι για τον ΠΑΟΚ που δεν πεθαίνει, πολύ συγκινητικό. Και μετά μια μύγα τους τσιμπάει και το γυρίζουν στο πρόστυχο: “το μεγαλύτερο μαστέλο είναι ο Ολυμπιακός».
Περνάνε ζωηροί και μαυροντυμένοι, μιλιούνια κάτω από το μπαλκόνι. Αναψοκοκκινισμένοι από τις αγριοφωνάρες. Χοροπηδάνε όλοι μαζί, χτυπάνε παλαμάκια δυνατά, από εκείνα του γηπέδου με τις παλάμες σε έκταση-ανάταση. Λένε ένα στιχάκι για τον ΠΑΟΚ που δεν πεθαίνει, πολύ συγκινητικό. Και μετά μια μύγα τους τσιμπάει και το γυρίζουν στο πρόστυχο: “το μεγαλύτερο μαστέλο είναι ο Ολυμπιακός».
Μαστέλο, τσερβέλο, δεν είμαι βέβαιη, ή κάτι ομοιοκατάληκτο. Στην αρχή είπα, να τώρα να τους κατεβάσεις στα νησιά και να τους πεις «τώρα τραγουδήστε το η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», θα χάσουν τον ύπνο τους απέναντι και θα χάσουν τη λαλιά τους ως και τα κοκκόρια.
Αυτούς βλέπουν τα κόμματα και ζουλεύουν το πάθος και τον παλμό στις συγκεντρώσεις, αυτούς βλέπουν ζεστούς και άφοβους οι θεωρητικοί, ομιλητικοί τύποι, που πέφτουν από τον ένα καναπέ στον άλλο και λένε «αυτοί οι ανεγκέφαλοι θα μας ανάψουν καμιά φωτιά, ας κάτσουν στ’ αυγά τους, νά’χουμε τίποτα φασαρίες στα καλά καθούμενα».
Καλοί είναι, γεροδεμένοι φαίνονται, γερά πνεμόνια, ξέρουνε καλές βρισιές, ποιητικά πρωτότυπες και τις πετούν όπως πρέπει, πριν από τη μάχη σαν το μπουρλότο για ν’ ανάψουνε τα αίματα. Να ανάψει κι άλλο ο θυμός μ’ άλλο θυμό, ώσπου να ορμήσει ο πολεμιστής για να σκοτώσει ή να σκοτωθεί, χωρίς να προλάβει το μυαλό να λειτουργήσει.
Είναι στην τέχνη του πολέμου από παλιά τα τοιαύτα, ωραία λόγια για τη θεία και τη μάνα τους πετούσανε οι κλέφτες στους αντίπαλους στην άλλη ράχη (δεν ξέρω ακριβώς στα τούρκικα τι λέγανε ή για το σκοπό αυτό αν είχανε βρισιές διεθνείς για να συνεννοούνται).
Αυτούς βλέπουν τα κόμματα και ζουλεύουν το πάθος και τον παλμό στις συγκεντρώσεις, αυτούς βλέπουν ζεστούς και άφοβους οι θεωρητικοί, ομιλητικοί τύποι, που πέφτουν από τον ένα καναπέ στον άλλο και λένε «αυτοί οι ανεγκέφαλοι θα μας ανάψουν καμιά φωτιά, ας κάτσουν στ’ αυγά τους, νά’χουμε τίποτα φασαρίες στα καλά καθούμενα».
Καλοί είναι, γεροδεμένοι φαίνονται, γερά πνεμόνια, ξέρουνε καλές βρισιές, ποιητικά πρωτότυπες και τις πετούν όπως πρέπει, πριν από τη μάχη σαν το μπουρλότο για ν’ ανάψουνε τα αίματα. Να ανάψει κι άλλο ο θυμός μ’ άλλο θυμό, ώσπου να ορμήσει ο πολεμιστής για να σκοτώσει ή να σκοτωθεί, χωρίς να προλάβει το μυαλό να λειτουργήσει.
Είναι στην τέχνη του πολέμου από παλιά τα τοιαύτα, ωραία λόγια για τη θεία και τη μάνα τους πετούσανε οι κλέφτες στους αντίπαλους στην άλλη ράχη (δεν ξέρω ακριβώς στα τούρκικα τι λέγανε ή για το σκοπό αυτό αν είχανε βρισιές διεθνείς για να συνεννοούνται).
Είχε, που λέτε, τούτος ο μαύρος στρατός κάτι το μεγαλειώδες. Αλλά με κείνο του Ολυμπιακού, τους έχεις ικανούς να παίξουν ξύλο μεταξύ τους και οι απέναντι να κρατάνε την κοιλιά τους από τα γέλια.
Όχι, δεν κάνουνε για τα νησιά. Δεν κάνουν ούτε για τα βόρεια σύνορα.
Βρήκα ακριβώς για το τι κάνουν και θα σας το εκθέσω με κάθε ειλικρίνεια:
Όσο και να τους πιέζει από μέσα, να μαζευτούνε σαν καλά παιδάκια, να πάρουνε το σπόγγο με τη μια σκληρή μεριά για τα μεταλλικά σκεύη κι όλοι μαζί να τρίψουνε τα μάρμαρα που έχουν βάψει, να ξεμαυρίσουνε τα μάρμαρα από τις πλατείες και τα μνημεία, να πάρουνε κι ένα κουβά και να ξεπλύνουν τα μαύρα γράμματα από τους τοίχους, να ξανοίξει η καρδιά μας βρε αδερφέ!
Όλοι μαζί, με κείνον τον πρωτοψάλτη με τη ντουντούκα να δίνει το σύνθημα, κι απέ, αφού ξεξασπρίσουνε την πόλη να κάνουνε – ζορισμένα είναι η αλήθεια κι έτοιμοι να εκραγούνε από μέσα – απαραιτήτως μια καλή πράξη την ημέρα, καλή για το καλό της κοινωνίας εννοούμε, να κουβαλήσουνε τα ψώνια της γιαγιούλας, να πάνε το παππού βόλτα στο πάρκο, να κάνουν το σχολικό τροχονόμο ένα τέταρτο τη μέρα (ας έχουν κι αυτοκόλλητα, δεν πειράζει, «κοινωνική προσφορά ΠΑΟΚ ολέ», να ανοίγουνε το δρόμο στα ασθενοφόρα, να μεταφέρουν τους άμοιρους που αδειάζει ο ΟΑΣΘ όπου τον πιάσει η βλάβη, να δίνουν αίμα, σαν καλά παιδάκια, όλα μαζί στον πάγκο στη σειρά και να πίνουν το χυμό πορτοκάλι μετά διασκεδάζοντας με ευχάριστα ανέκδοτα τους ασθενείς που περιμένουν στην ουρά των εξωτερικών ιατρείων).
Και άλλα πολλά φυσικά, αρκεί να μην το παρακάνουν και πάθουν κανένα εγκεφαλικό από τη σύγχυση. Και μετά λέει, σιγά σιγά, από την πολλή κοινωνική ευθύνη, θα μαλώνουν αδελφικά τα άμυαλα δεκαπεντάχρονα που θα πετάγονται να βάψουν με τα σπρέι τους περιβόλους.
Και άλλα πολλά φυσικά, αρκεί να μην το παρακάνουν και πάθουν κανένα εγκεφαλικό από τη σύγχυση. Και μετά λέει, σιγά σιγά, από την πολλή κοινωνική ευθύνη, θα μαλώνουν αδελφικά τα άμυαλα δεκαπεντάχρονα που θα πετάγονται να βάψουν με τα σπρέι τους περιβόλους.
Respect ρε, μαστέλο τον Ολυμπιακό σου μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου