Περί τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ξεκίνησα να κάνω διπλωματικό ρεπορτάζ.
Κατά τη σεμνή τελετή της διαπίστευσής μου, είχα την τύχη και την τιμή ο υπουργός να με καθίσει κάτω (γνωριζόμασταν λίγο, είναι αλήθεια) και να μου παρουσιάσει τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες του για την κατάσταση της εξωτερικής πολιτικής μας. Καθόμαστε, λοιπόν, στο υπουργικό γραφείο, στο Μέγαρο Ανδρέα Συγγρού, στο ιστορικό κτίριο του υπουργείου Εξωτερικών και απέναντί μου ο υπουργός, ένας γνωστός bon vivant της πασοκικής περιόδου, χειρονομεί προς το άπειρο, στο οποίο έχει στυλωμένο το βλέμμα (δηλαδή κάπου στην οροφή της ψηλοτάβανης αίθουσας...), ενώ συγχρόνως μου απευθύνει το ερώτημα: «Και, αν αύριο διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση, εμείς πού θα βρεθούμε;»
Ο υπουργός ήταν, βλέπετε, εντόνως αντιευρωπαϊστής και προσκολλημένος σε τριτοκοσμικές αντιλήψεις, οι οποίες ήδη από τότε εθεωρούντο παρωχημένες και γραφικές. Δυσφορούσε με τη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και πίστευε ότι η σύγκλιση της πολιτικής μας με εκείνη της Ευρώπης άφηνε εκτεθειμένα τα ελληνικά συμφέροντα.
Ηταν, με απλά λόγια, ένας αβαθής και επιπόλαιος ιδεολόγος, που δεν καταλάβαινε την εποχή του.
Για την ιστορία, πάντως, να συμπληρώσω ότι ευτυχώς ο υπουργός αγαπούσε την καριέρα του περισσότερο από τις ιδέες του. Ετσι, ο αντιευρωπαϊσμός του έμεινε αποκλειστικά στη θεωρία. Στην πράξη, προτιμούσε να μην ασχολείται καθόλου με τα ευρωπαϊκά (ήταν και δύσκολα άλλωστε, ήθελαν πολύ διάβασμα...), τα οποία διεκπεραίωνε εξόχως ο αναπληρωτής υπουργός.
Θυμάμαι τον μορφασμό της αυταρέσκειας στο πρόσωπο του υπουργού, καθώς με ρωτούσε τι θα γίνει αν αύριο διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ενιωθε ότι το επιχείρημά του ήταν καταλυτικό: κάθε συζήτηση τελείωνε εκεί.
Θυμάμαι πολύ καλά τη σκηνή, διότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα πολύ άσχημα για εκείνον: τον λυπήθηκα για την αφέλειά του. (Ημουν νέος τότε, αισιόδοξος και επιεικής. Δεν είχα μάθει ακόμη ότι στο τέλος οι βλάκες κερδίζουν...)
Του απάντησα ότι ένας τόσο περίπλοκος μηχανισμός, που χρειάστηκε σχεδόν τέσσερις δεκαετίες για να πάρει τη σημερινή μορφή του και βασίσθηκε σε δύσκολους πολυμερείς συμβιβασμούς, χρειάζεται τουλάχιστον άλλο τόσο χρόνο για να αποσυναρμολογηθεί. Γι’ αυτό ακριβώς δεν πρόκειται να διαλυθεί ποτέ, με τον τρόπο τουλάχιστον που το φανταζόταν ο υπουργός, δηλαδή να σκάσει όπως η Σοβιετική Ενωση.
Το δράμα του Brexit, που παρακολουθούμε να εκτυλίσσεται εδώ και μήνες, αυτός ο αδιανόητος αυτοδιασυρμός της Βρετανίας, έρχεται να αποδείξει γιατί η διάλυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν μπορεί να γίνει: επειδή δεν συμφέρει κανέναν η απώλεια χρόνου και ενέργειας που απαιτείται για την αποσυναρμολόγηση του μηχανισμού. Οτι η Ενωση θα εξελιχθεί –πολύ πιθανό μάλιστα με μορφές που δεν φανταζόμαστε ή που δεν θα μας αρέσουν– αυτό ναι. Θα συμβεί, διότι τίποτε ζωντανό δεν μένει ακίνητο, εκτός ίσως από τη σκέψη των μαρξιστών και των άλλων θρησκευόμενων.
Η Ευρώπη είναι γεωγραφική, οικονομική, πολιτισμική και πολιτική πραγματικότητα από την οποία δεν μπορούμε να φύγουμε, όσο και αν θα το ήθελαν διάφοροι ανισόρροποι ιδεοληπτικοί.
Στην Ευρώπη οφείλουμε, αν το σκεφθείτε, όχι μόνο τη σωτηρία από τη φρίκη και το χάος της άτακτης χρεοκοπίας, αλλά και από τους πειραματισμούς της «πρώτης φοράς Αριστερά» για την οικοδόμηση σοσιαλισμού για Ινδιάνους στη Νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης. Δεν οφείλουμε την ιστορική kolotoumba στον Τσίπρα την οφείλουμε στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα που την επέβαλε, διότι εκτός αυτής της πραγματικότητας μόνο με τανκς θα μπορούσε να κρατήσει την εξουσία ο Τσίπρας.
Αυτοί είναι οι βασικοί λόγοι για τους οποίους οι ευρωεκλογές δεν είναι καθόλου υποδεέστερες των βουλευτικών, αλλά μάλλον συμπληρωματικές τους. Κάτι πρέπει να μάθαμε από την κρίση – ακόμη και για τον εξυπνότερο λαό του κόσμου υπάρχει πάντα το περιθώριο για λίγο περισσότερη γνώση. Εχει τεράστια σημασία σε ποιους αναθέτουμε τον ρόλο να μας εκπροσωπήσουν στην Ευρώπη.
Είναι όμως και θέμα πολιτικών. Επειτα από πέντε χρόνια, ποιος δεν καταλαβαίνει ότι ανάπτυξη με κυβέρνηση Αριστεράς δεν μπορεί να υπάρξει;
Το μόνο είδος ανάπτυξης που μπορεί να προσφέρει η μοιραία για τον τόπο παράταξη είναι η ανάπτυξη που υπόσχεται η κ. Νοτοπούλου: «Μουσείο – Κέντρο διαλόγου για τον Οθωμανικό και Ισλαμικό Πολιτισμό» και «Μουσείο – Κέντρο διαλόγου ερωτικού προσανατολισμού και κοινωνικού φύλου», δηλαδή άχρηστες κρατικές δομές για τεμπέληδες.
Η χώρα πρέπει...
να περάσει κάποτε στη μετά το ΠΑΣΟΚ εποχή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά μία θλιβερή παράταση της πασοκικής περιόδου, με τεράστιο κόστος για τη χώρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου