Σκεφθείτε μόνον ότι εδώ και δέκα χρόνια η δημόσια ζωή μας στρέφεται αποκλειστικά γύρω από την οικονομία και τους λογαριασμούς της.
Σκεφθείτε μόνον ότι εδώ και δέκα χρόνια οι επίλεκτοι αυτής της χώρας τη μελέτησαν, την ανέλυσαν, πρότειναν λύσεις, προφήτευσαν διεξόδους από τα αδιέξοδα.
Σκεφθείτε επίσης ότι αυτοί δεν ήσαν μόνοι τους. Τους συνέτρεξαν άλλοι επίλεκτοι, διεθνούς επιπέδου, Διεθνή Νομισματικά Ταμεία, Ευρωπαϊκές Ενώσεις, έβαλαν κάτω αλγόριθμους, βρήκαν τρόπους να συμβιβάσουν αντικρουόμενα συμφέροντα, προέβλεψαν τις αντιξοότητες.
Υπολογίστε πόσες κυβερνήσεις άλλαξαν μέσα σε αυτά τα χρόνια, πόσοι πρωθυπουργοί ανεβοκατέβηκαν και πόσες ώρες από τη ζωή σας χάσατε για να μάθετε τι σκέφτεται ο Βαρουφάκης όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη και ποια είναι αυτή η περίεργη γλώσσα που θυμίζει ελληνικά και τη μιλάει ο Τσακαλώτος.
Υπολογίστε επίσης πόσες ώρες της ζωής σας τις αφιερώσατε για να κάνετε λογαριασμούς μπας και καταφέρει να βγει ο άτιμος μήνας, που επιμένει να έχει τέσσερις εβδομάδες.
Κι αφού τα σκεφθείτε όλα αυτά και υπολογίσετε άλλα τόσα, αναρωτηθείτε πώς είναι δυνατόν τόσοι άνθρωποι, που ξόδεψαν τόσες ώρες και κατανάλωσαν τόση φαιά ουσία για μια ολόκληρη δεκαετία, να καταφέρουν μόνον ένα τόσο θλιβερό αποτέλεσμα.
Χωρίς να παραγνωρίζω τον παράγοντα της ανεπάρκειας, της χονδροειδούς αυτοπεποίθησης και του ηλίθιου ναρκισσισμού των ειδικών, δεν μπορώ να μη σκεφτώ τη φτώχεια της ελληνικής ζωής.
Φτώχεια θεματική, μια κοινωνία χωρίς θέμα. Δεν φτιάξαμε τα ερείπια της οικονομίας επειδή δεν είχαμε τι να στεγάσουμε στο αναπαλαιωμένο της κτίριο.
Τι άλλο μας απασχόλησε όλα αυτά τα χρόνια, τι από αυτά που κρατούν τις κοινωνίες ζωντανές;
Το σχολείο το αφήσαμε στη μοίρα του, το πανεπιστήμιο μας απασχολεί μόνον όταν δίνει άσυλο στην αλητεία. Τα παιδιά που μεταναστεύουν δεν ζητούν μόνον καλύτερους μισθούς. Ζητούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια της ζωής, από τον πολιτισμό των ελάχιστων απαιτήσεων που έχει επιβάλει την τυραννία του στη χώρα. Πολιτισμός ελάχιστων απαιτήσεων που τον έχουν κάνει δικό τους ακόμη και όσοι επαίρονται ότι παράγουν πολιτισμό. Πολιτισμός είναι το θέατρο, για παράδειγμα, όμως το θέατρο χρειάζεται πόλη και η Αθήνα δεν είναι πόλη. Είναι μια έρημος, ένας φυλετικός αχταρμάς που κρατάει τα προσχήματα ανοίγοντας σουβλατζίδικα και μπαράκια. Ούτε το Μέγαρο Μουσικής δεν άντεξε να συντηρήσει.
Μας κούρασε η φτώχεια μας. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η πολιτική αλλαγή είναι απαραίτητη.
Ομως...
αυτήν τη φτώχεια δεν έχει τη δύναμη να την καταπολεμήσει.
Αν η ελληνική ζωή δεν βρει τον συγγραφέα της, θα συνεχίσει να σέρνεται κάπου ανάμεσα στην αδράνεια και στην ανία της.
Αυτήν τη φτώχεια κανένας οικονομολόγος δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου