Toυ ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ
Στα πέντε χρόνια που κυβέρνησε όχι μόνο δεν άσκησε ουσιαστική πολιτική, αλλά μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Και μετά εξαφανίστηκε, αφήνοντας τους όλους τους επόμενους μέχρι και σήμερα α) να φάνε όλο το βρίσιμο και β) να βγάλουν το φίδι απ’ την τρύπα.
Όταν ήταν πια προφανές πως είχε αποτύχει παταγωδώς στην οικονομία (την οποία, λίγο πριν φύγει με ελαφρά πηδηματάκια, είχε χαρακτηρίσει όλο περηφάνια «θωρακισμένη»), έκανε τα πάντα για να μην επανεκλεγεί και έκτοτε χάθηκε στα ταβερνάκια και, στην ανάγκη, στη γαλαρία της Βουλής.
Τον βόλεψε τρομερά η φήμη πως οι κακοί ήθελαν να τον σκοτώσουν επειδή ήταν τόσο άξιος και επαναστάτης, και έτσι ποτέ δε ζήτησε συγγνώμη, ποτέ δεν έκανε αυτοκριτική, ποτέ δε μίλησε.
Έλα όμως που η φήμη, όπως έκανε εξάλλου μπαμ απ’ την αρχή, ήταν ψευδής και επινοημένη. Σήμερα το μάθαμε και επισήμως.
Μέχρι τώρα, κάθε φορά που τολμούσες να σχολιάσεις την εγκληματική, τεμπέλικη απραξία του, οι φανς του σε μάλωναν: «Δεν έκανε τίποτα γιατί δεχόταν απειλές! Θα σκότωναν τα παιδιά του!».
Κι όταν τολμούσες να διαμαρτυρηθείς για την αδιαφορία του για τα κοινά την τελευταία δεκαετία -δεν αδιαφορεί βέβαια τόσο ώστε να μη βγει βουλευτής και να μην τσεπώνει κάθε μήνα τα χιλιάρικα, κι ας είναι αόρατος εκεί, κι ας μην παίρνει καν το λόγο- σου έλεγαν, «Μα δε μπορεί να μιλήσει, δέχεται ακόμα απειλές πως αν αποκαλύψει τι έγινε θα σκοτώσουν τα παιδιά του».
Τα παραμύθια πούλησαν πολύ, για σχεδόν μια δεκαετία
Τώρα που ξέρουμε επιβεβαιωμένα πως όλα αυτά είναι ψέματα, οι απορίες μεγαλώνουν.
Για ποιο λόγο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ιερή αγελάδα τον άνθρωπο που χρεοκόπησε λόγω ανικανότητας και βαρεμάρας την Ελλάδα και που έκτοτε έχει τσεπώσει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ως βουλευτής με μοναδικό έργο να γυρίζει στα ταβερνάκια και να χλαπακιάζει;
Γιατί τον θεωρούν Χρυσή Εφεδρεία και εξαιρετική επιλογή για μελλοντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας όταν δεν έχει τολμήσει να αναλάβει τις ευθύνες του και να απολογηθεί για τα λάθη του; (Το χειρότερο είναι πως ενώ μοιάζει να ήξερε ότι σχέδια… δολοφονίας του δεν υπήρχαν έκανε την πάπια επειδή τον συνέφερε.)
Και τελικά...
για πόσο ακόμα θα κρίνουμε έναν πολιτικό όχι απ’ το αν είναι χρήσιμος ή άχρηστος αλλά απ’ το αν είναι συμπαθής ή όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου