ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Η Δεξιά αναζητά νέα ταυτότητα

Του ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΔΑΒΒΕΤΑ

Οι εποχές είναι δύσκολες για την σημερινή Ευρωπαϊκή δεξιά.

Στην Γερμανία είναι διχασμένη ως προς το μεταναστευτικό.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το δημοψήφισμα που οδήγησε στο Brexit και οι χαοτικές αναποτελεσματικές ως τώρα συζητήσεις για τον τρόπο εξόδου από την ΕΕ συνεχίζουν να ναρκοθετούν το συντηρητικό κόμμα. Σε σημείο που να καθίσταται πιθανό το ως τώρα απίθανο. Μια ενδεχόμενη νίκη στις προσεχείς εκλογές του Τζέρεμι Κόρμπιν. Διαχρονικού Μαρξιστή με πολιτική απειρία που μπορεί γι αυτό ακριβώς τον λόγο να γίνει κάτι το ελκυστικό για τους εκλογείς.

Αλλά και στις ΗΠΑ το Ρεπουμπλικανικό κόμμα βιώνει τα ίδια. Η απροσδόκητη ως τώρα επιτυχία του Τραμπ στους Ρεπουμπλικανούς εκλογείς, η δημοφιλία του και η δύναμη επιβολής μιας πολιτικής που πριμοδοτεί την εντοπιότητα, τον προστατευτισμό και την μονομέρεια, προκαλούν αναστάτωση στις παραδοσιακές φιλελεύθερες πρακτικές του ρεπουμπλικανικού κόμματος.

Η πολιτική ορθότητα διχάζει την Δεξιά

Ξεφεύγοντας από τις καταγγελίες των ελίτ και την πολιτική ορθότητα ο Τραμπ έχει διχάσει την φιλελεύθερη δεξιά. 

Οι οπαδοί κινούνται πια μόνο γύρω απο το ερώτημα: Είστε υπέρ ή κατά του Τραμπ; Κοντολογίς, το παλιό κόμμα του Ρόναλντ Ρήγκαν βρίσκεται σε αναστάτωση και αναζήτηση της ταυτότητας του.

Η Γαλλική δεξιά έχει και αυτή τα δικά της. Η νίκη του Μακρόν την αποσταθεροποίησε και την έκανε να αναζητά κάτι δικό της. Κάτι ανάμεσα στον παγκοσμιοποιημένο φιλελευθερισμό και στις πατριωτικές αξίες που τις οικειοποιήθηκε η Λεπέν.

Όμως προς το παρόν έχει κοινή γραμμή για την παράνομη μετανάστευση, τον ισλαμικό κοινοταρισμό, την τρομοκρατία και την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη. Μιας Ευρώπης που την θέλει με λιγότερη γραφειοκρατία και περισσότερο σεβασμό στις εθνικές ευαισθησίες. Ένας Γάλλος Τραμπ που θα έκοβε στην μέση την «δεξιά «παράταξη δεν υπάρχει στον ορίζοντα. 

Ποιες όμως είναι οι γενικές γραμμές που έχει να αντιμετωπίσει μια «δεξιά» σήμερα;

 

Η Δεξιά απέναντι στον εαυτό της

Ιστορικές γραμμές… Από καταγωγής της η Δεξιά δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της σε ένα όραμα παγκόσμιας ενοποίησης. Ούτε σε ένα ειδικό δόγμα. Αντιθέτως αντλεί την ταυτότητα της ακριβώς στην άρνηση των ιδεολογικών συστημάτων. Και κυρίως, σε αντιδιαστολή με την αριστερά, στην αηδία της ως προς το ισοπεδωτικό πνεύμα της επανάστασης. Το είδαμε αλλωστε. Εχθρότης ως προς την σοσιαλιστική ιδέα του 19ου αιώνα. Αντίπαλος του κομμουνισμού τον 20ο αιώνα . 

Αυτή η εκ «καταγωγής»της στάση υπέστη ανίερη επίθεση από τους κομμουνιστές και την εν γενει αριστερά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι οποίοι θέλησαν να την ενοχοποιήσουν στο σύνολο της ως συνοδοιπόρο του φασισμού, στοχοποιώντας την ως ταξικό εχθρό. 

Σήμερα όμως ο κομμουνισμός έχει ξεπεραστεί. Και τα σοσιαλιστικά κόμματα βρίσκονται προ των πυλών της οριστικής καπιταλιστικής τους ενσωμάτωσης. Άρα η δεξιά είναι αντιμέτωπη πια με τον εαυτό της για να προσπαθήσει να τον ορίσει. 

Δεν υπάρχει Μεσσίας

Ζούμε την εποχή όπου ο κάθε μορφής Βοναπαρτισμός βρίσκεται σε πτώση. Οι άλλοτε ηγεμονικές μορφές που ηγούνταν ιστορικά της δεξιάς έχουν εκλείψει. Ή η εποχή μας δεν τις χρειάζεται. Ένα συλλογικό θεσμικό πνεύμα προωθείται και αναζητείται από τους πολιτες. Συνεπώς πρέπει να βρίσκονται ηγέτες που είναι μέσα σε αυτά τα πλαίσια. 

Το μοντέλο Μακρον χτύπησε τος παραδοσιακές δεξιές αντιλήψεις. Ως τώρα όμως που αρχίζει το ξήλωμα της εικόνας του Γάλλου προέδρου. Το προγραμμα του Φιλιόν στην Γαλλία υπήρξε ενδιαφέρον. Προσπάθησε να ενώσει το παλαιό και το νέο, το παραδοσιακό και το μοντέρνο η σύγχρονο. Ως γνωστόν για προσωπικά σκάνδαλα το προγραμμα αυτό δεν υλοποιήθηκε . Οι ιδέες του όμως παραμένουν ισχυρές σε Γαλλία και Ευρώπη γενικώς. Ως ταυτοτικό αίτημα που θέλει να αναχαιτίσει τον αταυτοτικό αριστερό οδοστρωτήρα. 

Ανάμεσα σε μια πολιτική φιλελεύθερη και παγκοσμιοποιημένη. Ανάμεσα σε μια πολιτική συντηρητική και αξιών και σε μια πολιτική λαϊκής ευαισθησίας, η σημερινή δεξιά δεν πρέπει να χαθεί σε ταυτοτική εσωστρέφεια σε ατέρμονες αυτοκαταστροφικές συζητήσεις. Αντιθέτως πρέπει να λειτουργήσει με εξωστρεφή ταυτοτικη πορεία. Που σημαίνει ένας ισορροπημένος συνδυασμός και των τριών ανωτέρω τάσεων. 

Ο φιλελευθερισμός δεν είναι μόνο οικονομία

Ο φιλελευθερισμός δεν είναι μόνο μια νεοφιλελεύθερη οικονομία όπως πολλοί θέλουν να τον εγκλωβίσουν με αρωγό έναν ελευθεριάζοντα ατομισμό. Αντιθέτως σέβεται τον ρόλο του κράτους. Υποστηρίζει το πνεύμα των ατομικών δικαιωμάτων και δεν βλέπει καμμία αντιπαλότητα μεταξύ της οικονομίας της αγοράς και του εθνικού στοιχείου.

Η ιδέα ότι ο φιλελευθερισμός είναι εχθρός του κοινωνικού στοιχείου επίσης είναι ένας αριστερός μύθος που έχει καταρρεύσει από την πραγματικότητα. Πιο πολλά κοινωνικά μέτρα πήρε για παράδειγμα η δεξιά στην Γαλλία παρά η αριστερά όταν αντίστοιχα κυβέρνησαν. (Υπάρχουν οι στατιστικές σε αυτά).

Αλλά και η ιδέα ότι ο συντηρητισμός είναι κάτι το αντιδραστικό και αυτό είναι λάθος. Ο συντηρητικός για παράδειγμα Εντμουντ Μπουρκε δεν δίστασε να στηρίξει το δικαίωμα ανεξαρτησίας των Αμερικανών. Και έκανε κριτική στην γαλλική παθολογία της λογικής της καμένης γης της Γαλλικής επανάστασης. 

Ο συντηρητισμός δεν είναι αντιδραστικός

Συντηρητισμός δεν σημαίνει ηθικολογία και νομολαγνεία. Συντηρητισμός σημαίνει...

 να συντηρείς κάποια αξία και να την έχεις μαζί σου μέσα στις αλλαγές του παρόντος . Όχι να εμποδίζεις τις αλλαγές. Αλλά να τις ποτίζεις με αξιακή ιστορικά και διαχρονικά μνήμη. Ένας συνδυασμός δηλαδή της «φύσης» των πραγμάτων και της προόδου τους. Του κοινού καλού και της της ατομικής βελτίωσης.

Συνεπώς ο συνδυασμός μεταξύ φιλελεύθερης οικονομίας, φιλελεύθερης πολιτικής και συντηρητισμού μπορούν να βάλουν τις βάσεις μιας ευρύτερης ποιοτικά πολιτικής συμμαχίας. Μιας ταυτοτικής σύνθεσης που μπορεί να φτιάξει το σύγχρονο πρόσωπο της σημερινής «δεξιάς» που τόσο χρειάζεται η Ευρώπη, αλλά και τα κράτη της για να προχωρήσουν εξελικτικά.

Ένα μέτωπο συντηρητικό, φιλελεύθερο και εθνικό είναι και εφικτό και αναγκαίο σήμερα Ευρωπαϊκά και Εθνικά έτσι ώστε ο λαϊκισμός και η δημαγωγία να μην μπορέσουν να ριζώσουν και να αναπτυχθούν στο παρόν πολιτικό γιγνεσθαι.