Μπήκα στην εκκλησία, λούτσα από την σαββατιάτικη βροχή κι
ενώ ο γάμος είχε ήδη αρχίσει.
Κάτι στα λόγια του παππά μ’ έκανε αμέσως
να γυρίσω και να ρωτήσω τους διπλανούς μου μήπως είχαμε πάει σε λάθος
event, σε καμιά σέχτα, σε καμιά τελετή άγνωστη σε μένα, αλλά όχι.
Μόλις
ξεβούϊξαν τ’αυτιά μου και ο παραξενισμός μου ήρθε στα ίσα του,
βεβαιώθηκα πως όντως σήμερα γάμος γίνεται αλλά ότι ο ιερέας έλεγε την
πρόζα του Μυστηρίου μεταφρασμένη στην Νέα Ελληνική, διαβάζοντας από ένα
χειρόγραφο τετραδιάκι με σπιράλ που είχε ακουμπισμένο πάνω στο
Ευαγγέλιο, αφήνοντας όμως τους ψαλμούς στο πρωτότυπο.
Δεν είμαι καμιά
νεωτερίστρια της πλάκας να θέλω την εκκλησιαστική γλώσσα στη γλώσσα «του
λαού». Απεναντίας, μελετώ και κατά βάθος ζηλεύω την εκπληκτική γλωσσική
αυθαιρεσία της Βυζαντινής και της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα που έδωσαν
αέρα στην απλή ελληνική καθώς και μια ρυθμολογία και μια μουσικότητα
που δυστυχώς δεν είναι στο χέρι μου μολονότι κλασική δεξιόχειρ. Δεν είχα
όμως χρόνο για άλλες φιλολογικές σκέψεις γιατί εντωμεταξύ έπρεπε να
ασχοληθώ με το ήσυχο κλάμα που μ’ έπιασε ξαφνικά και που δεν ήξερα πού
να το αποδώσω, δεκαπέντε χρόνια άκλαυτη και βάλε. Ξαναγυρνάω πίσω μου να
ζητήσω ένα χαρτομάντιλο από άλλους διαπρεπέστερους εμού αθέους αλλά
τους είδα κι εκείνους να ρουφάνε τις μύτες τους.
Τι είχε πει ο ιερέας
και μας έλυσε ξαφνικά τα δάκρυα, μια ζωή δεμένα με ωραιότατους φιόγκους;
Ποιο το αμπαλάζ των συναισθημάτων και πώς το ανοίγεις;
Ξεσκίζεις τα
χαρτιά και κόβεις με το ψαλίδι την κορδέλα ή… Ούτε για τέτοιες σκέψεις
είχα καιρό.
Δεν θυμάμαι καν ποιά ήταν η φράση που με διεμβόλισε. Μπορεί
η ευχή «να δείτε παιδιά και τα παιδιά των παιδιών σας γύρω από το
τραπέζι σας» αλλά μπορεί και η πάσα που έδωσε για τον Ησαΐα «και τώρα θα
χορέψουμε», και πράγματι χορέψαμε μαζί με τους νυμφίους ένα πανέμορφο
σλόου χωρίς την καφρίλα που είχαμε κατά νου.
Για τους περίεργους, το εκκλησάκι βρίσκεται στη μείζονα περιοχή Ακροπόλεως, δεν θα πω όμως άλλα γιατί όποιος θέλει – βρίσκει, όσο πιο δύσκολα τόσο το καλύτερο.
Μόνον ένα μικρό tip θα δώσω για τους μεταφραστές ιδίως, να το ψάξουν αυτό το αριστούργημα της Νέας Ελληνικής και να το μάθουν απέξω, να το λένε τρεις φορές πριν πατήσουν το πληκτρολόγιο για να κάνουν τη δουλειά τους. «Του Μελετίου, επισκόπου Πρεβέζης, όχι του γνωστού» μου είπε ο ιερέας όταν τον ρώτησα, να πάτε να τον ρωτήσετε κι εσείς και να τον παρακαλέσετε να σας αφήσει να κάνετε φωτοτυπία. Εγώ πάντως κατάφερα να αποστηθίσω τις από άμβωνος ευχές του προς τους νεόνυμφους.
Ότι δεν υπάρχει βίος ανθόσπαρτος, κι ότι αν δεν έχετε ήδη τσακωθεί να το κάνετε γρήγορα, γιατί έτσι βαθαίνουν οι σχέσεις και γνωρίζονται μεταξύ τους τα ζευγάρια.
Ότι η αρμονία πρέπει να είναι ψυχική αλλά και σωματική κι ότι η αγάπη από μόνη της δεν λέει πολλά αν δεν υπάρχει ο έρωτας και τανάπαλιν.
Α ναι, κι ότι...
ο ευτυχισμένος γάμος δεν προϋποθέτει παιδιά κι ούτε είναι απαραίτητα για να καλύψουν την απουσία έρωτα και αγάπης μεταξύ των δυο συμβαλλομένων μερών.
Να μαλώνετε αλλά να μην ξυπνάτε ποτέ τσακωμένοι, είπε, αλλά εντωμεταξύ βγαίναμε σιγά σιγά έξω κι ετοιμαζόμασταν για το ρύζι, γελαστοί και πολύ ορεξάτοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου