Τι σχέση έχουν οι Συμπληγάδες με το «Ανοιξε πέτρα» της Μαρινέλλας;
Καμιά.
Οπως και ο Οδυσσέας δεν έχει σχέση με τις Συμπληγάδες που τις πέρασε ο Ιάσων και οι Αργοναύτες, αλλά ο προφανώς άσχετος που έγραψε τον λόγο της Ιθάκης (ή, της Ικαρίας;) τα έχει στο μυαλό του όλα εν πλήρει συγχύσει και παραλίγο να έβαζε και τις Στυμφαλίδες Ορνιθες να τσιμπολογούν, εν είδει πίτουρου, κανένα διορισμό στο Δημόσιο.
Καταρχήν είναι απολύτως κακού γούστου να επιλέγεις ένα αιώνιο, παγκόσμιο σύμβολο για μικροκομματικές ιδιοτέλειες. Σημαίνει απόλυτη έλλειψη αίσθησης διαστάσεων και αναστημάτων το να μπλέξεις τον Ομηρο με τον Ομηρο Ευστρατιάδη, την Ιθάκη με τα Μνημόνια και είναι φανερό πως λίγο έλειψε να μπερδέψουν και τον Τηλέμαχο, γιο του Οδυσσέα, με τον Τηλέμαχο Χυτήρη. Επειδή κατάγονται από άλλη βιβλιογραφία, δεν έχουν γνώση και σεβασμό στα αρχαία κείμενα και σύμβολα και θεωρούν πως όλα είναι προς χρήση χάριν της ιδεολογίας, όλα μπορούν να υπηρετήσουν την εμμονή μας, όλα εξισώνονται, ισοπεδώνονται και σιδερώνονται για μια ευκαιριακή προπαγάνδα.
Ελλειψη διάκρισης και επίδειξη ιστορικής αναίδειας – ουκ αισχύνη, ω Αισχίνη, ομιλών περί αισχύνης;
Ο ρήτορας Αισχίνης, από τους επικεφαλής, κάποτε, του φιλομακεδονικού κόμματος της Αθήνας, αντίπαλος του Δημοσθένη, είναι πλέον πάλι επίκαιρος – αλλά θα εμφανιστεί σε ένα άλλο σημείωμα, εφόσον τώρα μπλέξαμε με τον κακοποιημένο Οδυσσέα και με τη μυλωνού η οποία έχει βάλει τον άντρα της με τους πραματευτάδες. Τον Πρίαμο με τον Πρίαπο. Και τους μνηστήρες με τον αργαλειό της Πενέλοπε Κρούζ. Μεγάλη ζημιά.
Δεν φτάνει που κατά καιρούς έχουν ταλαιπωρήσει αγρίως τον Ομηρο ένα σωρό ψυχαρο-δημοτικιστές, γράφοντας ο «Αγαμέμνος», και ο «Οδυσσός», (άλλο η Οδησσός), ο «Μενέλος» (Μενέλαος) και μεταφράζοντας τη λέξη βοώπις ως «βοϊδομάτα», κατά το γκουρλομάτα. Με πεποιημένη, μη υπάρχουσα, κατασκευασμένη δημοτικοφανή γλώσσα έχουνε τσακίσει πολλαπλώς το αρχαίο κείμενο στο όνομα (πάντα) του λαού, ενός λαού που ποτέ δεν μίλησε μιαν ανάλογη, ξεμαλλιασμένη δημοτική, με τέτοια φτιαχτά επίθετα και ψευτο-λυρικές λέξεις.
Και δεν φτάνει που δεν σεβάστηκαν την ευγένεια, το μεγαλείο και την αίσθηση της ομηρικής γλώσσας κάποιοι αναίσθητοι, τώρα οι επίγονοί τους βγάλανε στην πολιτική διατίμηση και τον Οδυσσέα, την Ιθάκη και τα οιστρογόνα των Λαιστρυγόνων.
Ασε που η Ιθάκη είχε γίνει από χρόνια το «Θιάκι». Βλέπετε «Ιθάκη» την έλεγαν μόνο οι καθαρευουσιάνοι. Τώρα που η γλώσσα (ως ατάσθαλη που είναι) αυτορρυθμίζεται, θεραπεύεται μόνη της, ξαναλέμε και το νησί «Ιθάκη». Είναι κι αυτή μια νίκη της συντήρησης – κατά κάποιους. Μια παλινόρθωση.
Αλλά το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Ισως στη ΔΕΘ να δούμε τον ηγέτη να μεταμφιέζεται και σε αρχαίος Ηρακλής, με την προβιά στην πλάτη και με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ (ως φιλοαμερικανός πλέον) στο δεξί του χέρι, με το οποίο θα τσακίσει την αντίδραση και τον ιμπεριαλισμό.
Τώρα που πιστεύουν ότι ξέφυγαν κάπως απ" τους Ευρωπαίους είναι καιρός να δείξουν τις πραγματικές τους προθέσεις.
Τώρα θα δούμε να άρχεται ο Μαδουρισμός, ο Τσαϊκόφσκι να γίνεται Τσαουσέσκου και τα αριστεριλίκια να βγαίνουνε στην ημερήσια διάταξη;
Πιθανώς. Εξάλλου και ο μυθικός Ηρακλής αριστερός δεν ήταν, καθώς, πλέον, και ο Οδυσσέας; Οπως και ο Λέων (Τρότσκι) της Νεμέας;
Οπως αντιλαμβάνεστε κοντεύουμε σιγά σιγά και στην καπήλευση του Δία του νεφεληγερέτη – ή συννεφοσυνάχτη, κατά τους ψυχαρικούς. (Λέει ποτέ κανείς αγρότης τη λέξη «συννεφοσυνάχτης;). Δεν είναι μακριά ο καιρός που πιθανότατα θα ιδούμε τον νέο, 44χρονο Πατερούλη να ενσαρκώνει και τον θεό των θεών – εξάλλου πάντα και παντού έτσι πορεύονταν αυτοί οι άνθρωποι. Αργά ή γρήγορα, όντας όλοι σιωπηλοί και υποτακτικοί, φιλοτεχνούσαν μουλωχτά, υπομονετικά τον νέο Πατερούλη τους – είτε στη Βενεζουέλα, είτε στην Κούβα, είτε στη Βόρειο Κορέα.
Το κόμμα, πια, δεν υπάρχει καν. Μόνο ο αρχηγός. Ο Ζαχαριάδης. Και δεν είναι τυχαίο πως στο Θιάκι εμφανίστηκε ο νέος Οδυσσεύς ως μοναχικό πρόσωπο, όχι ως κόμμα, ή ως σχηματισμός. Οχι ως εκπρόσωπος ενός πολιτικού σχηματισμού, αλλά ως ηγέτης που συναιρεί και συναξάρει στο πρόσωπό του όλη την ισχύ, τα αξιώματα και το νόημα της ιδεολογίας. Μια αυτο-ανακυκλούμενη αυταξία, υπεράνω όλων. Ιπτάμενος Πατερούλης. Ο Δίας του Διός. (Ως φάρσα έστω).
Ετσι διολισθαίνουν τα πράγματα. Σαραντατετράχρονον άνδρα μοι έννεπε. Και τους συντρόφους που στον ανασχηματισμό έφαγαν τα βόδια του τέως Υπέρλαμπρου (πράσινου) Ηλιου. Κι όπως έγραψε ένας μαθητής: όταν γύρισε ο Οδυσσέας στην Ιθάκη βρήκε την Πηνελόπη στο παλάτι να έχει ανοιχτούς τους ανεμιστήρες και να τους δουλεύει στο φουλ.
Δεν ήξερε ο μαθητής τι θα πει «μνηστήρες» και τους έκανε ανεμιστήρες;
Ισως. Αλλά εν προκειμένω ίσως...
να έδρασε και ο πουριτανισμός της Αριστεράς και ο
μαθητής, αν ήταν σε σχετική νεολαία, δεν θέλησε να διολισθήσει σε
ερωτική, μικροαστική παρέκκλιση. Φοβήθηκε την ντιρεκτίβα Φαράκου. Μήπως
τον περάσουν από κανένα δικαστήριο ηθικής.
Πάντως είναι άδικο να υποφέρει, τώρα, αναδρομικά ο Οδυσσέας, ύστερα από όσα τράβηξε, και επιπλέον να διαταραχθούν και οι κάτοικοι της Ιθάκης, να ενοχληθούνε από παλαμάκηδες και κλακαδόρους – αυτό ήταν πράγματι κακόγουστο.
Ποιος άσχετος το σκέφτηκε;
Κανείς σεβασμός.
Πάλι καλά, θα πεις, που δεν κάνανε το διάγγελμα στην Τροία απ" όπου ξεκίνησε ο Οδυσσεύς για τον γυρισμό. Με αναπαράσταση του Δούρειου Ιππου και τη Δούρου επί ίππου. Και μετά, μεσολαβούντος σκληρού μοντάζ, να κατέληγαν ο λόγος και ο Οδυσσέας στην Ιθάκη – αυτό, και με εντυπωσιακά, εξ αέρος ενδιάμεσα πλάνα drone απ" την όλη περιπέτεια, σε στυλ Game of thrones, θα ήταν πολύ πιο ολοκληρωμένο ως τηλεοπτική σύλληψη.
Προσοχή: αρκεί να μην μπλέκονταν οι Συμπληγάδες, γιατί είναι από άλλο ρόφημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου