Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Δεν υπήρξε κόμμα του δημοκρατικού τόξου που να
μην καταδίκασε την επίθεση κατά του Πέτρου Κωνσταντινέα. Διαβάζοντας
κανείς τις ανακοινώσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, θα μπορούσε να
βγάλει το συμπέρασμα ότι, επιτέλους, ο πολιτικός κόσμος κατάφερε να
ομονοήσει στο αυτονόητο: ότι καμία βία δεν είναι θεμιτή· ότι σε καμία
δεν πρέπει να αναγνωρίζονται πολιτικά ελαφρυντικά. Οπως είπε και το ίδιο
το θύμα της επίθεσης, «είναι φανερό ότι όποιος φωνάζει “προδότες”,
“κλέφτες”, “κρεμάλες” δεν είναι δημοκρατικός άνθρωπος» – άποψη που,
τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, δεν ήταν ομόφωνη στο κόμμα του.
Ο τρόπος όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να πακετάρει το επεισόδιο της Καλαμάτας δείχνει ότι η δημοκρατική άμυνα ήταν μάλλον η πρόφαση. Η ρητορική περί «ηθικών αυτουργών» προδίδει ότι, όπως πάντα, έτσι και τώρα, δεν υπάρχει τίποτε που να θεωρείται τόσο θεμελιώδες ώστε να εξαιρείται από την κομματική αντιπαράθεση.
Ακόμη κι αν ξεπερνούσε κανείς τα φαρσικά στοιχεία της αναγόρευσης του βουλευτή σε οσιομάρτυρα της ελευθερίας του λόγου –ακόμη κι αν δεν είχε ακούσει τον ίδιο να αναδέχεται την αναγόρευση διακηρύσσοντας ότι «έχει πάρει μια πρωτοβουλία του εαυτού του» και «αρμόζεται σε ένα χώρο που έχουν ελεύθερες ιδέες, που δεν βαστιούνται από ανθρώπους»– τα συριζαϊκά κίνητρα θα ήταν ορατά: Το μέτωπο για το οποίο ενδιαφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τάχα ένα δημοκρατικό μέτωπο κατά της βίας, αλλά η προεκλογική «μετωπολογία» κατά της «Δεξιάς», διά της οποίας χρεώνονται στη Ν.Δ. τα πάντα – ο Ορμπαν, οι μακεδονομάχοι, οι νεοναζί, οι χούλιγκαν.
Ο αντίλογος είναι ότι η αντιπολίτευση είναι πολύ κακόπιστη. Είναι τόσο αντισύριζα, που δεν στέργει να συναινέσει ακόμη και στα πεδία στα οποία οι φροντίδες της διακυβέρνησης έχουν υποβάλει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αναγκαστική απολέπιση. Η αντιπολίτευση φταίει που δεν αναγνωρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προσγειωθεί στους κοινούς τόπους της δημοκρατικής κανονικότητας και έχει υιοθετήσει τις ιστορικές σταθερές της εξωτερικής πολιτικής.
Σε τι ακριβώς καλείται να συναινέσει η αντιπολίτευση;
Ποιο είναι το αξιακό και στρατηγικό περιεχόμενο των μετατοπίσεων του ΣΥΡΙΖΑ;
Πώς αγάπησε την καγκελάριο;
Πώς ανακάλυψε την Αμερική (του Τραμπ);
Γιατί ανακίνησε το Μακεδονικό;
Πώς μεθοδεύει τη συνταγματική αναθεώρηση;
Ποια βία είναι έτοιμος να καταδικάσει;
Για ποιου Τύπου την ελευθερία κόπτεται;
Προτού μεταρσιωθεί σε σύμβολο δημοκρατικού σθένους, ο Κωνσταντινέας είχε προικίσει τον δημόσιο λόγο με τον όρο «πολιτικός μπιφτεκάς». Πρόκειται για εμπλουτισμένο συνώνυμο του κωλοτούμπα – αφού το ψήσιμο του μπιφτεκιού απαιτεί πολλές κωλοτούμπες πάνω στη φωτιά.
Ο μπιφτεκάς δεν μεταστρέφεται. Συνεχώς αναστρέφεται.
Με κωνσταντιναίικους όρους, το σοσιαλδημοκρατικό ψήσιμο του ΣΥΡΙΖΑ...
είναι ακόμη στο πρώτο γύρισμα.
Ο τρόπος όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να πακετάρει το επεισόδιο της Καλαμάτας δείχνει ότι η δημοκρατική άμυνα ήταν μάλλον η πρόφαση. Η ρητορική περί «ηθικών αυτουργών» προδίδει ότι, όπως πάντα, έτσι και τώρα, δεν υπάρχει τίποτε που να θεωρείται τόσο θεμελιώδες ώστε να εξαιρείται από την κομματική αντιπαράθεση.
Ακόμη κι αν ξεπερνούσε κανείς τα φαρσικά στοιχεία της αναγόρευσης του βουλευτή σε οσιομάρτυρα της ελευθερίας του λόγου –ακόμη κι αν δεν είχε ακούσει τον ίδιο να αναδέχεται την αναγόρευση διακηρύσσοντας ότι «έχει πάρει μια πρωτοβουλία του εαυτού του» και «αρμόζεται σε ένα χώρο που έχουν ελεύθερες ιδέες, που δεν βαστιούνται από ανθρώπους»– τα συριζαϊκά κίνητρα θα ήταν ορατά: Το μέτωπο για το οποίο ενδιαφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τάχα ένα δημοκρατικό μέτωπο κατά της βίας, αλλά η προεκλογική «μετωπολογία» κατά της «Δεξιάς», διά της οποίας χρεώνονται στη Ν.Δ. τα πάντα – ο Ορμπαν, οι μακεδονομάχοι, οι νεοναζί, οι χούλιγκαν.
Ο αντίλογος είναι ότι η αντιπολίτευση είναι πολύ κακόπιστη. Είναι τόσο αντισύριζα, που δεν στέργει να συναινέσει ακόμη και στα πεδία στα οποία οι φροντίδες της διακυβέρνησης έχουν υποβάλει τον ΣΥΡΙΖΑ σε αναγκαστική απολέπιση. Η αντιπολίτευση φταίει που δεν αναγνωρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προσγειωθεί στους κοινούς τόπους της δημοκρατικής κανονικότητας και έχει υιοθετήσει τις ιστορικές σταθερές της εξωτερικής πολιτικής.
Σε τι ακριβώς καλείται να συναινέσει η αντιπολίτευση;
Ποιο είναι το αξιακό και στρατηγικό περιεχόμενο των μετατοπίσεων του ΣΥΡΙΖΑ;
Πώς αγάπησε την καγκελάριο;
Πώς ανακάλυψε την Αμερική (του Τραμπ);
Γιατί ανακίνησε το Μακεδονικό;
Πώς μεθοδεύει τη συνταγματική αναθεώρηση;
Ποια βία είναι έτοιμος να καταδικάσει;
Για ποιου Τύπου την ελευθερία κόπτεται;
Προτού μεταρσιωθεί σε σύμβολο δημοκρατικού σθένους, ο Κωνσταντινέας είχε προικίσει τον δημόσιο λόγο με τον όρο «πολιτικός μπιφτεκάς». Πρόκειται για εμπλουτισμένο συνώνυμο του κωλοτούμπα – αφού το ψήσιμο του μπιφτεκιού απαιτεί πολλές κωλοτούμπες πάνω στη φωτιά.
Ο μπιφτεκάς δεν μεταστρέφεται. Συνεχώς αναστρέφεται.
Με κωνσταντιναίικους όρους, το σοσιαλδημοκρατικό ψήσιμο του ΣΥΡΙΖΑ...
είναι ακόμη στο πρώτο γύρισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου