Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ
Ο υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι «δεν έχει ακουστεί κανένα επιχείρημα υπέρ της διατήρησης του μαθήματος των λατινικών»
Θέλοντας να βοηθήσουμε τον κ. Γαβρόγλου, που αδυνατεί να βρει
επιχείρημα υπέρ της διατήρησης του μαθήματος των λατινικών να κάνει τη
δουλειά του, εντοπίσαμε σωρεία επιχειρημάτων υπέρ της. Αυτά δεν τα
βρήκαμε σε έργο κάποιου συντηρητικού, αλλά σε βιβλίο του Αντόνιο Γκράμσι
- μιας εμβληματικής μορφής της διεθνούς Αριστεράς:
«Η γλώσσα είναι νεκρή, και αναλύεται σαν κάτι το αδρανές και ουδέτερο
(όπως ένα πτώμα πάνω στο ανατομικό τραπέζι), αλλά κάτι που ξαναζεί
συνέχεια μέσα στα παραδείγματα και τις αφηγήσεις.
Θα μπορούσαμε να
κάνουμε την ίδια μελέτη και με τα ιταλικά; Αδύνατο. Γιατί καμιά ζωντανή
γλώσσα δεν θα μπορούσε να μελετηθεί όπως η λατινική. Θα ήταν και θα
φαινότανε παράλογο. Κανένα από τα παιδιά δεν ξέρει τη λατινική όταν
αρχίζει να την σπουδάζει με μιαν οποιαδήποτε αναλυτική μέθοδο. Μια
ζωντανή γλώσσα θα μπορούσε να ήταν γνωστή και θα αρκούσε να την ξέρει
ακόμη και ένα μονάχα παιδί για να διαλυθεί η μαγεία της. [...] Η
λατινική (όπως ακριβώς και η αρχαία ελληνική) επιδρά στη φαντασία σαν
κάτι το μυθικό, ακόμη και στον δάσκαλο. Τη λατινική δεν τη σπουδάζουμε
για να μάθουμε την ίδια τη λατινική. Τη λατινική […] τη σπουδάζουμε σα
στοιχείο ενός ιδανικού σχολικού προγράμματος - στοιχείο που συνοψίζει
και ικανοποιεί μίαν ολόκληρη σειρά παιδαγωγικών και ψυχολογικών
απαιτήσεων.
Μελετούν τη λατινική για να συνηθίσουν τα παιδιά να μελετούν
με έναν ορισμένο τρόπο:
Να αναλύουν ένα ιστορικό θέμα, που μπορούν να το
χρησιμοποιήσουν σαν ένα πτώμα που συνεχώς ξαναπαίρνει ζωή, και για να
συνηθίσουν να κάνουν συλλογισμούς: Να σκέφτονται με αφηρημένα σχήματα
και να είναι όμως ικανά από την αφαίρεση να ξανακατεβαίνουν στην άμεση
πραγματική ζωή, για να βλέπουν σε κάθε πράξη ή δεδομένο εκείνο που είναι
ιδιαίτερο: Τη γενική σύλληψη και το άτομο. […] Ξέρουμε ότι η ιταλική με
την οποία τη συγκρίνουν συνέχεια είναι η σύγχρονη λατινική».
Αντόνιο Γκράμσι, «Η οργάνωση της κουλτούρας», Τόμος Β’,
Μετάφραση - σχόλια Θ. Χ. Παπαδόπουλος, Αθήνα: 1973, εκδόσεις Στοχαστής,
σελ. 29.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου