Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
Ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε σαν ένας ροκ σταρ της
ευρωπαϊκής και αμερικανικής Αριστεράς. Εξέφραζε ένα αντισυστημικό
φαινόμενο και τη «μάχη κατά της λιτότητας». Οταν επισκεπτόταν τη Ρώμη ή
το Παρίσι γινόταν δεκτός με ενθουσιασμό από νέους και αριστερά στελέχη,
που τον έβλεπαν σαν αντίπαλο της Μέρκελ και εκπρόσωπο της ρήξης με το
ευρωπαϊκό κατεστημένο. Η αποκορύφωση ήταν το δημοψήφισμα του καλοκαιριού
του 2015. Ακολούθησε η κωλοτούμπα.
Σε αυτό το ριζοσπαστικό κοινό δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση, πλέον. Αφήστε που τον έχει αντικαταστήσει με τον Γιάνη Βαρουφάκη σε ρόλο ροκ σταρ. Ο κ. Τσίπρας είναι ένας ηγέτης ο οποίος στα μάτια τους συμβιβάσθηκε.
Το παράδοξο είναι πως σε μία εκπληκτική μετάλλαξη, ο Ελληνας πρωθυπουργός θέλησε κάποια στιγμή να γίνει ροκ σταρ των αγορών. Και η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε. Οι «ιερείς» του καπιταλισμού λατρεύουν περιπτώσεις αριστερών ηγετών οι οποίοι αλλάζουν ενόσω βρίσκονται στην εξουσία και ακολουθούν τον δρόμο του δικού τους ευαγγελίου.
Ολα ήταν έτοιμα για τον κ. Τσίπρα. Οι αγορές αγόρασαν το αφήγημα ότι «έσπασε αυγά χωρίς μάλιστα να ανοίξει μύτη» και πως οιοσδήποτε άλλος Ελληνας πολιτικός θα είχε πέσει πολύ πριν, αν δοκίμαζε το ίδιο. Περίμεναν υπομονετικά κάποιες μεγάλες ή εντυπωσιακές κινήσεις, οι οποίες δεν ήλθαν γιατί τα βαρίδια του 3% ήταν πολύ βαριά.
Οι αγορές δεν έχουν υπομονή και δεν καλλιεργούν προσωπικές σχέσεις ή προσδοκίες. Περιμένουν να δοκιμάσουν τον επόμενο...
Ενας όμως πολιτικός σαν τον κ. Τσίπρα, που μπήκε πολύ αργά στα διεθνή σαλόνια ή κέντρα εξουσίας, είναι λογικό να έχει σαγηνευθεί από αυτά. Δίνει μεγάλη σημασία στο πώς τον αντιμετωπίζουν και σήμερα και την επόμενη μέρα. Γι’ αυτό ίσως εξηγείται η προσήλωση στη συμφωνία των Πρεσπών και στην επικύρωσή της από τη Βουλή. Δεν έχει πάει συχνά κόντρα στο ρεύμα στο παρελθόν και –προφανώς– γνωρίζει καλά πόσο μεγάλο είναι το κόστος της συμφωνίας. Χωρίς την απήχηση στην Αριστερά και με τη γοητεία του στις αγορές να φθίνει ραγδαία, είναι ίσως...
το μόνο διεθνές χαρτί που έχει απομείνει και το οποίο θα παίξει δυνατά τους επόμενους μήνες.
Σε αυτό το ριζοσπαστικό κοινό δεν έχει ιδιαίτερη απήχηση, πλέον. Αφήστε που τον έχει αντικαταστήσει με τον Γιάνη Βαρουφάκη σε ρόλο ροκ σταρ. Ο κ. Τσίπρας είναι ένας ηγέτης ο οποίος στα μάτια τους συμβιβάσθηκε.
Το παράδοξο είναι πως σε μία εκπληκτική μετάλλαξη, ο Ελληνας πρωθυπουργός θέλησε κάποια στιγμή να γίνει ροκ σταρ των αγορών. Και η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε. Οι «ιερείς» του καπιταλισμού λατρεύουν περιπτώσεις αριστερών ηγετών οι οποίοι αλλάζουν ενόσω βρίσκονται στην εξουσία και ακολουθούν τον δρόμο του δικού τους ευαγγελίου.
Ολα ήταν έτοιμα για τον κ. Τσίπρα. Οι αγορές αγόρασαν το αφήγημα ότι «έσπασε αυγά χωρίς μάλιστα να ανοίξει μύτη» και πως οιοσδήποτε άλλος Ελληνας πολιτικός θα είχε πέσει πολύ πριν, αν δοκίμαζε το ίδιο. Περίμεναν υπομονετικά κάποιες μεγάλες ή εντυπωσιακές κινήσεις, οι οποίες δεν ήλθαν γιατί τα βαρίδια του 3% ήταν πολύ βαριά.
Οι αγορές δεν έχουν υπομονή και δεν καλλιεργούν προσωπικές σχέσεις ή προσδοκίες. Περιμένουν να δοκιμάσουν τον επόμενο...
Ενας όμως πολιτικός σαν τον κ. Τσίπρα, που μπήκε πολύ αργά στα διεθνή σαλόνια ή κέντρα εξουσίας, είναι λογικό να έχει σαγηνευθεί από αυτά. Δίνει μεγάλη σημασία στο πώς τον αντιμετωπίζουν και σήμερα και την επόμενη μέρα. Γι’ αυτό ίσως εξηγείται η προσήλωση στη συμφωνία των Πρεσπών και στην επικύρωσή της από τη Βουλή. Δεν έχει πάει συχνά κόντρα στο ρεύμα στο παρελθόν και –προφανώς– γνωρίζει καλά πόσο μεγάλο είναι το κόστος της συμφωνίας. Χωρίς την απήχηση στην Αριστερά και με τη γοητεία του στις αγορές να φθίνει ραγδαία, είναι ίσως...
το μόνο διεθνές χαρτί που έχει απομείνει και το οποίο θα παίξει δυνατά τους επόμενους μήνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου