Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Εχω άδικο να δείχνω τέτοια αδυναμία στον αντιπρόεδρο Σγουρίδη των
ΑΝΕΛ;
Κανείς δεν θα μπορούσε να θέσει με αστειότερο τρόπο το ζήτημα της
ψήφισης από τη Βουλή των Ελλήνων της συμφωνίας των Πρεσπών: «Εχουμε
κατακτήσει την ψήφο κατά συνείδηση, αλλά στο θέμα αυτό μπαίνει θέμα
κομματικής πειθαρχίας».
Αφού έχουμε κατακτήσει την ψήφο κατά συνείδηση,
γιατί να κουραζόμαστε να την ξανακάνουμε; Μια φορά φτάνει. Κατακτήθηκε,
πάει και τελείωσε! Η ακλόνητη λογική ενός ανθρώπου που ξεκίνησε στην
πολιτική ως φίλος του Τσοχατζόπουλου, εξελίχθηκε σε θαυμαστή και
επισκέπτη του Οτσαλάν, για να καταλήξει αντιπρόεδρος του Πάνου
Καμμένου...
Εφόσον οι γείτονες εγκρίνουν τη συμφωνία, εδώ στην Ελλάδα όλα
εξαρτώνται από τον Καμμένο και τη στάση που θα κρατήσει όταν η κυβέρνηση
(που περιλαμβάνει και τον ίδιο) φέρει τη συμφωνία προς κύρωση στη
Βουλή.
Ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι προτιμούν την
ευρωπαϊκή αναγνώριση (la gloire!), που φαντάζονται ότι θα επέλθει μετά
τη λύση του Μακεδονικού, παρά τις ψήφους που χάνουν στη Βόρειο Ελλάδα,
όπου ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται κατά τις μετρήσεις. Αλλά ο Καμμένος τι θα κάνει;
Ποιον τρόπο θα διαλέξει να αυτοκαταστραφεί;
Η kolotoumba δεν είναι ρεαλιστική επιλογή. Αν ο Καμμένος καταπιεί και
τις κορώνες του περί Μακεδονίας, είναι αμφίβολο αν στην κάλπη θα βρει
έστω και τη δική του ψήφο. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μπορεί ούτε να
κάνει προεκλογική εκστρατεία, εάν τώρα υποχωρήσει στο Μακεδονικό.
Είναι
θέμα ύφους, λοιπόν, για τον Καμμένο. Αν θα επιλέξει το ψωραλέο τέλος ή
το ηρωικό – σε κάθε περίπτωση, όμως, θα είναι το τέλος.
Του αρέσουν πολύ
οι στολές, είναι γνωστό αυτό, επομένως τον βλέπω να διαλέγει το ηρωικό
τέλος: να αποσύρει αμέσως τη στήριξή του από την κυβέρνηση μόλις έλθει η
συμφωνία στη Βουλή. Ετσι θα φανεί ότι εμμέσως προσφέρει και μια
υπηρεσία στην αντιπολίτευση. Ξέρει ότι θα ζοριστεί πολύ, αν τη σημερινή
κατάσταση διαδεχθεί μια κυβέρνηση της Ν.Δ., χρήσιμες είναι τέτοιες
χειρονομίες, μπορεί να εκτιμηθούν.
Υπάρχει και μια τρίτη επιλογή, που φαντάζει στα δικά μου μάτια η
πιθανότερη και η οποία δεν είναι μόνο του Καμμένου. Είναι σφάλμα να
βλέπουμε τον Τσίπρα και τον Καμμένο ως αντιπάλους στο ζήτημα του
Μακεδονικού – ή και σε οποιοδήποτε άλλο. Μετά τόσα χρόνια μαζί και τόσες
kolotoumbes, αυτοί οι δύο είναι πια ένα. Τους έχουν δέσει οι κοινές
kolotoumbes, τα κοινά συμφέροντα, οι κοινοί φόβοι, που όλα μαζί
δημιουργούν δεσμούς αδιάρρηκτους. Δεν εννοώ, βέβαια, στο επίπεδο των
αισθημάτων και των προθέσεων, αλλά του συμφέροντος, όπως το
αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι, φαντάζομαι.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να τα σπάσουν. Μπορεί ο Τσίπρας να
καθυστερήσει με την άνεσή του ώσπου να φέρει τη συμφωνία για τη Βόρειο
Μακεδονία στη Βουλή. Θα μπορεί να επικαλείται την κρίση με τους
κυβερνητικούς συνεταίρους και να δικαιολογείται ότι ψάχνει την
πλειοψηφία. Στο μεταξύ, η κυβέρνηση θα συνεχίζει· και αν σε τέσσερις
μήνες κατατεθεί νέα πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης, οι ΑΝΕΛ δεν θα
έχουν λόγο να μην υπερψηφίσουν, εφόσον η συμφωνία δεν θα έχει κατατεθεί.
(Βέβαια, ο Καμμένος έχει πει ότι θα ρίξει την κυβέρνηση προτού έλθει η
συμφωνία στη Βουλή – αλλά θεωρήστε ότι δεν το είπε ποτέ...)
Αν κάτι χρειάζεται περισσότερο η κυβέρνηση (και οι δύο συντελεστές
της, εννοείται) είναι...
ο χρόνος.
Χρειάζονται χρόνο για απλώσουν ρίζες
στους μηχανισμούς του κράτους και στο εκλογικό σώμα, ώστε να επανέλθουν.
Εδώ και μήνες αρκετούς, δεν υπάρχει ένα νομοσχέδιο που να μη σέρνει
τροπολογίες για «λοιπά θέματα». Ακόμη και σε κυρώσεις ευρωπαϊκών οδηγιών
επισυνάπτονται τροπολογίες, που είναι ως επί το πλείστον «διευθετήσεις»
και ρουσφέτια. Χθες, για παράδειγμα, πέρασε μια τέτοια κύρωση οδηγίας,
με επτά τροπολογίες στην ουρά.
Ας μη βιαζόμαστε, όμως· θα δείξει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου