Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης
Μου προκαλεί εντύπωση γιατί προκαλεί αίσθηση η υπουργοποίηση της Κατερίνας Νοτοπούλου.
Γίνεται μάχη, και η αλήθεια είναι πως έχει πλάκα, στα social media. Χαμός γιατί είναι μόλις 30 ετών. Χαμός γιατί είχε προσληφθεί ως συμβασιούχος καθαριότητας στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Κάποιοι της επιτίθενται, κάποιοι την υπερασπίζονται. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η ηλικία ούτε βέβαια η υποτιθέμενη… προϋπηρεσία ως καθαρίστρια.
Γίνεται μάχη, και η αλήθεια είναι πως έχει πλάκα, στα social media. Χαμός γιατί είναι μόλις 30 ετών. Χαμός γιατί είχε προσληφθεί ως συμβασιούχος καθαριότητας στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Κάποιοι της επιτίθενται, κάποιοι την υπερασπίζονται. Το πρόβλημα δεν είναι ούτε η ηλικία ούτε βέβαια η υποτιθέμενη… προϋπηρεσία ως καθαρίστρια.
ΤΟ ζήτημα είναι πως έγινε υπουργός σε αυτή την ηλικία, χωρίς καμία μα καμία προηγούμενη εμπειρία διοίκησης, ενώ η πρόσληψή της στον Δήμο Θεσσαλονίκης ήταν fake. Τη βόλεψαν ως συμβασιούχο καθαρίστρια για να δουλέψει ως γραφείο Τύπου υποψήφιου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα πώς με αυτό το βιογραφικό επελέγη για υφυπουργός Μακεδονίας – Θράκης, μόνο ο ίδιος ο πρωθυπουργός γνωρίζει.
ΑΛΛΑ γιατί προκαλεί εντύπωση;
Εδώ και τριάμισι χρόνια είναι διορισμένος ως σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού στο Μαξίμου ο Νίκος Καρανίκας. Ο φαν της Μενεγάκη, ο τύπος που φωνάζει πως «η καριέρα είναι χολέρα» και απλά… αρλουμπολογεί στα social media.
ΔΕΝ είναι όμως όλα θέμα ηλικίας ή απόψεων. Εδώ η κυβέρνηση διόρισε διοικητή του κρατικοποιημένου ΟΑΣΘ τον Στέλιο Παππά, γιατί είναι αγωνιστής της Αριστεράς εδώ και σαράντα χρόνια.
ΕΧΟΥΝ διορίσει ένα σωρό ακόμα μικρούς και μεγάλους σε διάφορες θέσεις-κλειδιά ή αργομισθίες του Δημοσίου. Μοναδικό κριτήριο αξιολόγησης τα κομματικά ένσημα. Γιατί μόνο αυτό μετράει. Και βγαίνει ο πρωθυπουργός και μιλάει για πάταξη της διαφθοράς, για αξιοκρατία και αποκομματικοποίηση του κράτους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε σε υπερθετικό βαθμό αυτό που συμβαίνει στη χώρα όλα τα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Σε έναν κρατικό μηχανισμό όπου έτσι κι αλλιώς δεν υφίσταται αξιολόγηση, ο μόνος τρόπος για να ανέβει κάποιος είναι μέσω του κόμματος.
ΣΤΟ εξωτερικό, πλέον, μπορεί να συναντήσει κανείς υπουργούς κάτω των 30 ετών και πρωθυπουργούς κάτω των 40. Εδώ και στη χώρα μας που ο πρωθυπουργός είναι μόλις 44 ετών ακούμε απίστευτα πράγματα. Πριν από λίγο καιρό ο υπουργός Επικρατείας Χριστόφορος Βερναρδάκης δήλωσε πως δεν μπορούμε να ρίχνουμε τις ευθύνες σε ένα… παιδί που έτυχε να αναλάβει τη διακυβέρνηση.
ΣΗΜΑΣΙΑ δεν έχει η ηλικία. Ισως ούτε καν τα πτυχία αν δεν ξέρεις τη Λέσβο/Μυτιλήνη και τη διαφορά των 180/360 μοιρών.
Σημασία έχει...
αν κάποιος έχει την ικανότητα να διοικήσει σωστά από το πόστο όπου βρίσκεται. Και όταν τα μοναδικά προσόντα προέρχονται από κομματικά παράσημα, τότε οι «καθαρίστριες» των παρατάξεων σαρώνουν στο πέρασμά τους άξιους.
ΜΠΟΡΕΙΤΕ να φανταστείτε ότι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα η Νοτοπούλου και ο Καρανίκας θα… κυβερνούσαν;
Προφανώς και όχι.
Αλλά προφανώς δεν θα μπορούσε να έχει γίνει σε οποιαδήποτε άλλη χώρα πρωθυπουργός και ο Αλέξης Τσίπρας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου