Γράφει ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΑΡΕΤΟΣ
Ζούμε την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ, αιχμάλωτος τόσο των βαθύτερων ιδεολογικών του χαρακτηριστικών όσο και των πολιτικών που εφάρμοσε, δείχνει πια την πλήρη αδυναμία του να συμπεριφερθεί ως δημοκρατικό κόμμα.
Ο ίδιος ο αρχηγός του έδωσε για μία ακόμη φορά το στίγμα της πορείας που πρόκειται να ακολουθήσει, ανακοινώνοντας από τη Ζάκυνθο «ανένδοτο αγώνα κατά εκείνων που έριξαν τη χώρα στα βράχια», λίγες ημέρες αφ’ ότου πάνω στους νεκρούς της τραγωδίας στο Μάτι οργάνωσαν με συμμορίτικη ανηθικότητα την επικοινωνιακή φιέστα της «στιβαρής κυβέρνησης που τα είχε όλα υπό έλεγχο»!
Στο ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας με τρόμο να καταπέφτει κάθε προσπάθειά τους να επικαλεστούν κάτι θετικό για το κόμμα και την κυβέρνησή τους, έχουν αποφασίσει να ακολουθήσουν τον διχαστικό εαυτό τους, να βλάψουν δηλαδή τους αντιπάλους τους με όποιον τρόπο μπορούν.
Στο πλαίσιο αυτό επιχειρούν να δημιουργήσουν για μεν την ΝΔ την εικόνα ενός ακροδεξιού κόμματος για δε το ΚΙΝΑΛ την εικόνα ενός κόμματος που είναι δεκανίκι της λεγόμενης δεξιάς παλινόρθωσης. Αυτοί που συγκυβερνούν όλα τους τα χρόνια με την αυθεντική ακροδεξιά, αυτοί που έσπευσαν να υπερασπιστούν νομικά την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ φωτογραφιζόμενοι με τους νεοναζί, αυτοί που αγωνίζονται για τα δικαιώματα του Κουφοντίνα, αυτοί που συντηρούν την αλητοσυμμορία του Ρουβίκωνα και τα εκφασισμένα άβατα στο Εξαρχιστάν και στα ΑΕΙ, γίνονται ιδεολογικοί εισαγγελείς της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Των κομμάτων δηλαδή που με όσα αρνητικά και αν προσάψουμε στην μεταπολιτευτική τους παρουσία, είναι εκείνα που κατάφεραν να δημιουργήσουν την περίοδο της καλύτερης και σταθερότερης δημοκρατικής διακυβέρνησης, που ανέβασαν το βιοτικό επίπεδο σε ευρωπαϊκά επίπεδα, που δημιούργησαν υποδομές Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας και Ασφάλειας που ποτέ άλλοτε δεν είχαμε, υποδομές που βλέπουμε να καταρρέουν καθημερινά επί ΣΥΡΙΖΑ.
Το κλίμα που θα καλλιεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις εκλογές θα χειροτερέψει πολύ και δεν πρέπει να αποκλείουμε την περίπτωση ανεπανόρθωτης θεσμικής βλάβης.
Γιατί είναι ένα αυθεντικό Αριστερό κόμμα, βαθιά εγκλωβισμένο στην κομμουνιστική θεολογία των ταξικών σωτήρων της κοινωνίας που πεπρωμένο τους είναι να μας σώσουν από τον καπιταλισμό και από τους «εχθρούς του λαού».
Είναι ένα μη δημοκρατικό κόμμα, ένα κόμμα χωρίς ηθική.
Ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα αποκτήσει δημοκρατικά χαρακτηριστικά, ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα αποκτήσει σοσιαλδημοκρατικό πρόσωπο.
Ο λόγος είναι απλός: Η σοσιαλδημοκρατία είναι ένα ιστορικό μόρφωμα που προήλθε μεν από την Αριστερά, αλλά πρόσφερε μεγάλες υπηρεσίες στην Δημοκρατία και στην Ευημερία κάθε φορά που δεν δίστασε να υπερασπισθεί την ελεύθερη ιδιωτική οικονομία και τον υποκειμενικό ατομισμό απέναντι στην κεντρική κρατική διεύθυνση και την κομμουνιστική ιδέα της κολεκτίβας, κάθε φορά δηλαδή που πορεύθηκε πολιτικά με γνώμονα τις ιδέες του οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα που έχει αποδείξει πια ότι είναι διώκτης του ιδιωτικού τομέα, διώκτης των φιλελεύθερων αξιών, διώκτης της διαφορετικής άποψης.
Όσο και αν είναι αστείες οι φιγούρες του Καρανίκα, του Πολάκη και της Δούρου, οι δηλώσεις του ενός περί χολέρας της καριέρας, του άλλου περί θαψίματος των αντιπάλων τρία μέτρα κάτω από τη γη και της άλλης για τη στραβή που τους έτυχε, δεν παύουν να είναι οι πιο αντιπροσωπευτικές εκδηλώσεις της βαθιάς πολιτικής ανηθικότητας του ΣΥΡΙΖΑ.
Έτσι θα πορευθούν.
Αυτό ξέρουν.
Αυτός είναι ο γενέθλιος ιδεολογικός τους εαυτός.
Αυτή είναι η κυρίαρχη συλλογική φαντασιακή τους κατασκευή.
Τόσο η αντιπολιτευτική όσο και η κυβερνητική τους θητεία πρέπει να μείνει στην συλλογική μνήμη μας ως δεύτερος γύρος επίθεσης της κομμουνιστικής Αριστεράς στους δημοκρατικούς θεσμούς, στην ελεύθερη οικονομία και στις κορυφαίες μεταπολεμικές επιλογές των Ελλήνω πολιτών, ανεξάρτητα από τις επικοινωνιακές μεταλλάξεις που επιχειρεί η αρχισυμμορίτικη ηγεσία του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί σήμερα αντί για τον πρωτόγονο αντιευρωπαϊκό λόγο του πρώτου εξαμήνου του 2015 περί ευρωπαίων τοκογλύφων, 4ου Ράιχ και γερμανοτσολιάδων, έναν πιο εξευγενισμένο και γι αυτό πιο ύπουλο αντιευρωπαϊσμό, περί απαλλαγής της χώρας από τα μνημονιακά δεσμά!
Για την κομμουνιστική Αριστερά η περίοδος της εξαγοράς του χρέους του χρεοκοπημένου κράτους μας και ο δανεισμός του με απίστευτα χαμηλά επιτόκια με χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων για να μπορέσει να λειτουργήσει, ήταν μνημονιακά δεσμά!
Με την ίδια λογική, η περικοπή πάνω από 100 δις ευρώ του χρέους ήταν τέχνασμα των ευρωπαίων για να βυθίσουν τη χώρα στη φτώχεια και ν’ αρπάξουν τον πλούτο μας!
Στο ίδιο μήκος κύματος, ο συνεχής δανεισμός των ελληνικών τραπεζών από την ΕΚΤ, που είχε ως αποτέλεσμα να μην χαθούν οι καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών ήταν για το ΣΥΡΙΖΑ υποδούλωση του τραπεζικού μας συστήματος. Κατά συνέπεια, οι μεταρρυθμίσεις που μόνοι μας και έγκαιρα έπρεπε να αποφασίσουμε χωρίς να χρειάζεται καμία μνημονιακή δέσμευση ήταν για το ΣΥΡΙΖΑ κατάλυση της εθνικής ανεξαρτησίας!
Αλλά δεν είναι μόνο ελληνικό το πρόβλημα.
Παντού στον πλανήτη η κομμουνιστική Αριστερά έδειξε ότι δεν διαθέτει την ηθική δύναμη που χρειάζεται η πολιτική ώστε να μιλά στους πολίτες με τη γλώσσα της αλήθειας, της λογικής και των επιχειρημάτων, με τη γλώσσα της Δημοκρατίας!
Γιατί είναι δύσκολο να πείσεις και εύκολο να παρασύρεις.
Και η κομμουνιστική Αριστερά έχοντας κυρίαρχη πολιτική της επιλογή τον καταναγκασμό είναι απόλυτα αναμενόμενο να λειτουργεί μόνο επικοινωνιακά με σκοπό να παρασύρει.
Ο καθεστωτισμός, ο αυταρχισμός και ο λαϊκισμός δεν είναι επιλογές της κομμουνιστικής Αριστεράς. Είναι ο εαυτός της!
Η κομμουνιστική Αριστερά μισεί την έννοια του πολίτη γιατί αυτή παραπέμπει σε μία πυρηνική οντότητα δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, ασύμβατη με την κοσμοθεωρία της.
Χρησιμοποιεί και ερμηνεύει γι αυτό την έννοια του «λαού» ως κοινωνικό χυλό που επειδή από μόνος του δεν μπορεί να αυτοδιαχειρισθεί το μέλλον του πρέπει η ίδια να τον οδηγήσει σ’ αυτό, μέλλον που δεν μπορεί παρά να είναι ο σοσιαλισμός!
Η Αριστερά στο σύνολό της είναι μία ιδεολογία ευκολίας. Το ρίζωμά της σε τόσα εκατομμύρια πολιτών στις κοινωνίες της ατομικής ευθύνης οφείλεται στην αφελή της (εν τέλει) πρόταση να αναλάβει τις ατομικές μας ευθύνες, να διαχειριστούμε τις δυσκολίες, τις προκλήσεις, τις αντιφάσεις και τα βάσανα της ανθρώπινης ζωής, που υπάρχουν ακριβώς επειδή ο άνθρωπος είναι συνειδητή οντότητα, δηλαδή οντότητα που γνωρίζει τόσο την ύπαρξή της όσο και την έννοια του Χρόνου, εντός και μόνο του οποίου υπάρχει.
Όσο περισσότερο παραδοσιακή και θεσμικά υπανάπτυκτη είναι μία κοινωνία, τόσο δυσκολότερα ωριμάζει, τόσο δυσκολότερα εξελίσσεται σε κοινωνία ατομικής ευθύνης αφού ο Χρόνος αντί να περνά από μέσα της περνά από πάνω της και τόσο ευκολότερα ανταποκρίνεται θετικά στη χυδαία Αριστερή φιλοσοφική απλοποίηση.
Γι αυτό και στη χώρα μας είμαστε όλοι Αριστεροί!
Γιατί όλα εδώ είναι απλουστευτικά.
Γι αυτό και στη χώρα μας είμαστε όλοι Αριστεροί!
Γιατί όλα εδώ είναι απλουστευτικά.
Στη χώρα μας ο πολιτικός για να σταδιοδρομήσει πρέπει να είναι Αριστερός:
Να μοιράζει απλόχερα σε ομάδες αριστερού «λαού» μέσω της μεγαλύτερης δυνατής φορολόγησης τα χρήματα που κατάφεραν να βγάλουν με τη δουλειά τους, με το ρίσκο τους, με τη δημιουργικότητά τους οι «πλούσιοι δεξιοί»!
Κι αν αυτά δεν φτάνουν υπάρχουν και τα δανεικά του «διεφθαρμένου χρηματοπιστωτικού συστήματος»!
Σιγά-σιγά όλος ο ελληνικός «λαός» έγινε Αριστερός χάρις στα κρατικά δάνεια από το εικονικό χρήμα του καπιταλισμού καζίνο!
Αν ο πολίτης είναι μία Αριστοτελική οντότητα που μπορεί να βλέπει να ακούει να στοχάζεται και ν’ αποφασίζει λογικά, ο «λαός» είναι μία ηθικολογική κατασκευή που δεν χρειάζεται τίποτα από αυτά επειδή έχει πάντα δίκιο.
Είχε δίκιο «ο λαός» της ΔΕΗ, ο «λαός» του ΟΤΕ, ο «λαός» της ΕΥΔΑΠ, ολόκληρος «ο λαός του Δημοσίου» όταν ζητούσε και έπαιρνε αυξήσεις, επιδόματα, συντάξεις που αντιστοιχούσαν σε κρατικά δάνεια που τελείωσαν όταν οι αγορές κατάλαβαν ότι τα ήδη υπάρχοντα δεν μπορούσαν να επιστραφούν αφού το μόνο που το Αριστερό πολιτικό μας σύστημα χρηματοδοτούσε ήταν η κατανάλωση του Αριστερού λαού!
Ήταν η στιγμή που όλη η υφέρπουσα αριστεροσύνη μας εκτινάχθηκε με τις πρώτες περικοπές και η ιερή αγανάχτηση ξεχύθηκε στις πλατείες βλέποντας «να χάνονται οι νέοι μας από τα μαγκάλια, να αυτοκτονούν στους δρόμους κατά δεκάδες οι άνεργοι και να λιποθυμούν τα παιδάκια στα θρανία τους όπως στη Μπουργκίνα Φάσο»!
Όταν όμως μία εθνική οντότητα φτάνει σε αυτό το σημείο πολιτικής παθολογίας αποδείχθηκε ότι είναι πολύ κοντά η μέρα που θα γίνει πρωθυπουργός κάποιος σαν τον Τσίπρα, υπουργός εξωτερικών κάποιος σαν τον Κοτζιά και τσάρος της Οικονομίας κάποιος σαν τον Βαρουφάκη.
Πολύ κοντά η μέρα που η Αριστερά που έκανε ρεσάλτο στην κυβέρνηση με την ψήφο ενός Αριστερού λαού θα επιχειρήσει να δικαιώσει τον εαυτό της, να γίνει δηλαδή καθεστώς.
Καθεστώς που έχει ανάγκη νέα στηρίγματα:
α) Ένοπλους νταβατζήδες εισαγωγής από την Ρωσική Δούμα με τη βοήθεια, αυτή τη φορά, του «λαού του ΠΑΟΚ»!
β) Τυχοδιώκτες πρόθυμους να πουληθούν για τα οφίτσια και τα αργύρια μιας κοινοβουλευτικής ή κυβερνητικής καρέκλας.
γ) Αριστερούς που δεν είναι έτοιμοι να κάνουν το αποφασιστικό βήμα που χρειάζεται ώστε να κατανοήσουν ότι η αναζήτηση μιας καλής Αριστερά είναι το αντίστοιχο της αναζήτησης της φιλοσοφικής λίθου στο πεδίο του πολιτικού γίγνεσθαι.
Κυρίως όμως ψηφοφόρους!
Εκλογικούς στρατούς, ντοπαρισμένους είτε στη λογική της αντιμετώπισης των «εχθρών της προόδου» και της «δεξιάς παλινόρθωσης», είτε...
στο νεύμα του ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι εκείνος που θα προφυλάξει τα αντικοινωνικά προνόμια των «λαών του κρατικού payroll».
Προνόμια που «καταχτήσανε» με τη βοήθεια φιλολαϊκών ηγετών όπως ο Ανδρέας της καρδιάς σας και ο Κωστάκης ο ομιλητικός, αμφότεροι Αριστεροί επί της ουσίας.
Έτσι έγινε δυνατή η αναρρίχηση στην κυβέρνηση της ΣΥΡΙΖΑίικης συμμορίας.
Από την πολλή αριστεροσύνη μας.
Πόσο αργά αλλάζει αυτό;
Και ποιο είναι το πρώτο αναγκαίο βήμα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου