Από τον Βασίλη Μπόνιο
Σύζυγος υψηλόβαθμου στελέχους του Σύριζα υποστήριξε ότι ακόμη οι νεκροί δεν έχουν ξεπεράσει τους 67 που κάηκαν στην Πελοπόννησο το 2007 με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή. Πράγματι είναι ενδιαφέρουσα η σύγκριση μια και Καραμανλής και Τσίπρας στήριξαν με μανία ο ένας τον άλλον.
Καθώς οι πολίτες συνειδητοποιούν πλέον ότι δεν υπάρχει κράτος και
προσπαθούν μέσα από τα social media να αναζητήσουν τους δικούς τους
ακούγεται σαν τρολάρισμα ότι η Ευρώπη θα στείλει λέει πυροσβεστικά
αεροπλάνα μια μέρα μετά. Κάπως έτσι θα λειτουργήσουν και σε περίπτωση
πολέμου οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Μια μέρα, μια βδομάδα, ένα μήνα μετά
θα στείλουν βοήθεια-αν θα το κάνουν. Το ζήσαμε με την εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο, το ζήσαμε και στα Ιμια.
Το μεγαλύτερο δίδαγμα της πρόσφατης καταστροφής είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει κράτος.
Ενας λαός κατ΄εξοχήν μαμάκηδων συνειδητοποιεί βίαια ότι το κράτος υπάρχει μόνο για να φοροληστεύει του πολίτες του και μόνο.
Είναι λοιπόν ευθύνη των πολιτών να προσπαθήσουν -μια και οι γονείς
τους έκαναν το λάθος να τους γεννήσουν στην Ελλάδα-να τη βγάλουν καθαρή.
Θα πρέπει για παράδειγμα να γνωρίζουμε πως όταν χτίζουμε μέσα στο
δάσος επειδή καταπατήσαμε ή βρήκαμε φτηνό οικόπεδο βρισκόμαστε στο έλεος
της Φύσης. Οταν χτίζουμε σε σημεία που δεν υπάρχει δρόμος ή είναι μια
σταλιά κοινοτικός δρόμος προκαλούμε τον θάνατο. Ο πολίτης που ζει σε ένα
κράτος-κωλοχανείο όπως η Ελλάδα πρέπει να γνωρίζει ότι το
κράτος-δολοφόνος και οι υπηρεσίες του παραμονεύουν. Πάρτε παράδειγμα τις
πλάκες στα πεζοδρόμια των δήμων της χώρας. Τουλάχιστο 5
άνθρωποι έχουν τραυματιστεί σοβαρά (οι 3 γυναίκες που φορούσαν αυτές τις
άθλιες πλατφόρμες) υπέστησαν χοντρή ζημιά γιατί απλά περπατούσαν πάνω
σε πεζοδρόμια της Γλυφάδας με τις πλάκες ξεχαρβαλωμένες.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι όσο περνάει από το χέρι μας θα πρέπει να
φροντίζουμε να επιστρέφουμε σώοι και αβλαβείς σπίτια μας. Πόσο μάλλον
όταν χτίζουμε εξοχικές κατοικίες σε περιοχές απροσπέλαστες από
Πυροσβεστική, ασθενοφόρα, κλπ.
Πρέπει επίσης να γνωρίζουμε τι ψηφίζουμε και το κόστος της ψήφου μας.
Το γεγονός ότι είμαστε ένας λαός που έχει στο DNA του τη τραγωδία, το
κλάμα, το δράμα δεν χωράει αμφιβολία. Την ίδια στιγμή μας είναι ξένο
σώμα η πειθαρχία, η οργάνωση, ο σεβασμός των κανόνων.
Η κατάντια του λαού και των επιλογών μας δεν καθρεφτίζεται μόνο σε
εκείνους που ψηφίζουμε για την κεντρική πολιτική σκηνή αλλά και στην
επιλογή των τοπικών αρχόντων. Από τον Λεβέντη, τον Κασιδιάρη, τον Παπαδημούλη ως τον Ψινάκη, όλη αυτή η καλλιγραφία είναι επιλογή του σοφού λαού.
Τόσο σοφία και οξυδέρκεια δεν αντέχεται.
Ειδικά στην περίπτωση του
Τσίπρα ο οξυδερκής λαός έδωσε ρέστα. Τον ψήφισε καμμιά δεκαριά φορές με
μια μαζοχιστική διάθεση.
Από τον Τσίπρα όπως όλα δείχνουν θα πάμε στον
επόμενο ολίγιστο ηγέτη: Τον Μητσοτάκη. Την ίδια στιγμή ο δήθεν λάτρης
του Καρπενησίου Μπακογιάννης ετοιμάζεται να σώσει την Αθήνα για να γίνει
στη συνέχεια πρωθυπουργός.
Δεν υπάρχει οδός διαφυγής παρά μόνο η
εγκατάλειψη αυτού του βλαμμένου κράτους.
Μόνο ο Καλφαγιάννης και ο Φωτόπουλος αρκούν για να θέλεις να μην ζεις
σ΄αυτή εδώ την Κολομβία των Βαλκανίων με τους δημαγωγούς πολιτικούς που
σπεύδουν κάθε τόσο σαν τα περιστέρια στις αυλές των
επιχειρηματιών-χορηγών τους για τους οποίους και δουλεύουν.
Η Ελλάδα δεν έχει σωτηρία παρά μόνο εάν γίνει στάχτη ολοκληρωτικά και
μέσα από τις στάχτες ξεπεταχθεί μια άλλη γενιά με διαφορετικό DNA.
Ως
τότε...
θα εκλέγουμε λαικιστές και δημαγωγούς πρωθυπουργούς και θα κλαίμε
κάθε τόσο με τις τραγωδίες μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου