Τα μεσημέρια της Πέμπτης, στο Πεδίον του Αρεως, μπροστά στο άγαλμα
της Αθηνάς διανέμεται συσσίτιο για τους αστέγους. Γυναίκες και άνδρες
περιμένουν υπομονετικά στην ουρά για να πάρουν το σακουλάκι με το γεύμα
της ημέρας.
Τι έκαναν όλοι αυτοί πριν από μερικά χρόνια;
Οι περισσότεροι
ανήκουν σε αυτό που λέμε «ενεργός πληθυσμός». Μου θυμίζουν τους
οικοδόμους που περίμεναν στην Ομόνοια, ανάλογα με την ειδικότητά τους,
για να βρουν το μεροκάματο. Είναι η διαφορά της Ελλάδας της δεκαετίας
του εξήντα από τη σημερινή. Η φτώχεια τότε δεν συνεπαγόταν κοινωνικό
αποκλεισμό. Φτώχεια σήμαινε δύσκολη ζωή, κόπος, στερήσεις. Σήμερα
σημαίνει εξαθλίωση. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι το ψυχικό κόστος που έχει
καταβάλει η ελληνική κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια είναι πολύ μεγαλύτερο
από το οικονομικό.
Στη μία από τις εισόδους του πάρκου, στην οδό Μαυρομματαίων, είναι το
χωριό των «χρηστών». Κάτι ανθρώπινες σκιές που μπαινοβγαίνουν στο
σύδεντρο, αποστεωμένα κορίτσια που τρεκλίζουν, ακούς τσακωμούς και
βρισιές. Τις προάλλες βρέθηκε εκείνη η κοπέλα που τη βίαζαν κατ’
εξακολούθηση μπροστά στο μνήμα του Υψηλάντη. Κάποιος είχε σκύψει πάνω
της και έψαχνε τα πράγματά της. Οταν περαστικός που πήγε να τη βοηθήσει
τον ρώτησε γιατί δεν τη λυπάται, εκείνος του απάντησε: «Εσύ είσαι
καλύτερος που δουλεύεις όλη μέρα γιατί χρωστάς στις τράπεζες και έχεις
χάσει τον ύπνο σου γιατί φοβάσαι μη σου πάρουν το σπίτι;». Οταν ήρθε το
ΕΚΑΒ να την παραλάβει, αυτή δεν δέχθηκε. Την άφησαν εκεί. Ο κοινωνικός
αποκλεισμός εδώ μοιάζει περισσότερο με αυτοκτονία. Μόνον που τον δρόμο
τον παίρνεις εύκολα, λίγη χρήση στην αρχή, μετά περισσότερη και στο
τέλος καταλήγεις κάπου εκεί, στο Πάρκο της Εξαθλίωσης. Πέρασμα στον άλλο
κόσμο χωρίς αναμνήσεις από την άλλη ζωή, άρα χωρίς επιστροφή.
Σαν πέσει η νύχτα, η οδός Μαυρομματαίων
μαυρίζει. Την πλημμυρίζουν οι ανθρώπινες σκιές που διψάνε για τη δόση
τους και, εννοείται, οι προμηθευτές τους.
Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη
για την εξαθλίωση και την τοξική ατμόσφαιρα στο κέντρο της πόλης – το
μεγαλύτερο πάρκο της Αθήνας στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της
Ευρώπης;
Κανείς.
Προχθές, το δημοτικό συμβούλιο συνεδρίασε στον κλειστό
χώρο του Πανελληνίου. Φωνές, ο δήμαρχος σε θέση άμυνας, θεατρινισμοί, η
αντιπολίτευση σε ρόλο εισαγγελέα, η περιφέρεια σε ρόλο αθώας παρθένου:
«Εμείς ποτίζουμε κάθε μέρα».
Ευτυχώς δεν είμαστε μακριά από την 20ή Αυγούστου, οπότε η Ελλάς θα
απελευθερωθεί και όλα αυτά θα διορθωθούν. Ενας μήνας και κάτι μέρες
είναι. Λίγη υπομονή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου