Μου το είπαν αρκετοί γνωστοί και φίλοι
και το γράφω έτσι ακριβώς όπως το εξέφρασαν. Η τραγωδία στην Ανατολική
Αττική, έχει εντείνει την ανασφάλεια των πολιτών!
Ας το πούμε απλά. Δημιουργείται για μία
ακόμα φορά η αίσθηση ότι σε αυτή τη χώρα, η τύχη ή η ατυχία παίζει
καθοριστικό ρόλο. Ακόμα και για τη διασφάλιση της ανθρώπινης ζωής. Ότι
ζούμε από τύχη... Αλήθεια, πόσοι δεν έφεραν στο νου την πιθανότητα να
βρίσκονταν εκείνοι στη θέση των άτυχων συνανθρώπων μας που κάηκαν ή
έχασαν στην πυρκαγιά παιδιά, συζύγους, γονείς; Ή όσων είδαν τις
περιουσίες τους να γίνονται στάχτη;
Ας είμαστε ειλικρινείς. Πάρα
πολλοί.
Γιατί όλοι λιγότερο ή περισσότερο έχουμε
ασφαλώς βιώσει συνθήκες διακοπών και ανεμελιάς όπως οι δύστυχοι
συμπολίτες μας που δοκιμάζονται. Το εξοχικό, ιδιόκτητο ή φίλου, ή
ενοικιαζόμενο μέσα σε κατάφυτη περιοχή, η συνήθης επιλογή να αφήνουμε τα
παιδιά με τον παππού και τη γιαγιά, ή τη σύζυγο και να πηγαινοερχόμαστε
κλπ κλπ. Και φυσικά σε κανέναν δεν πήγαινε ποτέ το μυαλό στο κακό. Να
όμως που έγινε το κακό!
Και δυστυχώς, όσο και αν έχουμε επιλέξει
όλοι μας να εθελοτυφλούμε, κάποια στιγμή θα γινόταν. Όπως έχει
ξανασυμβεί, έστω και όχι σε αυτό το εύρος, με αυτή τη βιαιότητα, σε αυτή
την κλίμακα δίπλα στην Αθήνα... Το κακό όμως, κάποια στιγμή θα
γινόταν. Μόνο που όλοι το αναλογιζόμαστε αυτό αφού συμβεί.
Ίσως είναι
στο DNA της φυλής να σκεφτόμαστε επιπόλαια και να αγνοούμε την έννοια
"πρόληψη", ίσως να είναι τα βιώματα και τα κακά διδάγματα και
συμπεριφορές με τις οποίες έχουμε όλοι μεγαλώσει, ίσως να είναι το (κάθε
είδους) συμφέρον που υπερβαίνει διαχρονικά τη νομιμότητα, ίσως, ίσως,
ίσως...
Ίσως να βόλευε όλες τις πλευρές η...
διαχρονική συναίνεση στην παρανομία ή την ημιπαρανομία, η οποία κάποια
στιγμή θα νομιμοποιούταν. Όπως και να νομιμοποιούταν... Μια και στόχος
ήταν τα έσοδα και όχι η... κανονικότητα. Η κανονικότητα που θα έπρεπε να
επιβάλλει για παράδειγμα στους οικισμούς να έχουν σωστή ρυμοτομία και
όχι να χτίζει καθένας, όπως θέλει και ανάλογα με το οικόπεδο που
διαθέτει, με κάθετους και παράλληλους, πλατείες, αντί να ακολουθούν τα
δρομάκια τις μάντρες των σπιτιών φιδωτά, αντί να υπάρχουν αδιέξοδα και
μικρά στενάκια. Μία κανονικότητα που ίσως να επέβαλλε και τα δομικά
υλικά κάθε περιοχής, ανάλογα με το φυσικό περιβάλλον και όχι την κάθε
αυθαιρεσία. Μία κανονικότητα που θα επέβαλλε ίσως στην τοπική
αυτοδιοίκηση να καθαρίζει τακτικά, να συλλέγει τακτικά τα απορρίμματα,
να επιβάλλει στους κατοίκους, ή τους ιδιοκτήτες οικοπέδων να τα
καθαρίζουν και να τα αποψιλώνουν. Μία κανονικότητα που θα επέβαλλε
κυρώσεις σε όσους αγνοούσαν κανόνες. Προς όλες τις κατευθύνσεις. Στους
πολιτικούς, τις κυβερνήσεις, τους δημάρχους, τους πολίτες...
Και δεν αναφέρομαι ειδικά στο Μάτι. Ούτε
αποτελούν οι σκέψεις αυτές μομφή για την άναρχη πράγματι δόμηση εκ των
υστέρων... Άλλωστε δεν γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα με το
καθεστώς δόμησης στην περιοχή. Το πρόβλημα δεν δημιουργήθηκε... χθες,
προχθές. Πρέπει να γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω... Κανείς δεν κατηγορεί
κανένα. Αυτή δυστυχώς είναι μία δεδομένη κατάσταση. Αλίμονο. Ιδιαίτερα
αυτή την ώρα της θλίψης. Θέλουμε όμως έστω και τώρα να την αλλάξουμε;
Απλώς το άτυχο Μάτι είναι η τραγική αφορμή για ορισμένες σκέψεις. Απλές
σκέψεις. Και αν πραγματικά θέλουμε ως πολίτες, ως χώρα, ως Πολιτεία, να
αντιμετωπίσουμε με σεβασμό τη μνήμη όσων χάθηκαν, πρέπει η τραγωδία αυτή
να αποτελέσει αφορμή για ουσιαστικές παρεμβάσεις και δράσεις. Η "θυσία"
τους να είναι η τελευταία. Όχι ότι δεν θα υπάρξουν ξανά τραγωδίες,
Δυστυχώς... Ας έχουμε ωστόσο κάνει από την πλευρά μας ό,τι μπορούμε για
να τις αποφύγουμε ή να τις περιορίσουμε...
Το τι πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει,
υπάρχουν ειδικοί να μας το πουν. Και δεν αφορά μόνο στις πυρκαγιές.
Μήπως στη Μάνδρα δεν υπήρχαν διαχρονικά "εγκλήματα" που οδήγησαν στην
καταστροφή;
Το ζήτημα ωστόσο είναι άλλο. Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε ή
και να υποστούμε κατά περίπτωση, το βάρος των αποφάσεων που πρέπει να
ληφθούν; Να εφαρμόσουμε και ως Πολιτεία, αλλά και ως πολίτες όσα θα
υποδείξουν καταξιωμένοι ειδικοί; Ακόμα και αν αυτό είναι εις βάρος του
προσωπικού συμφέροντος του καθενός;
Δεν είμαι βέβαιος. Δυστυχώς.
Στη χώρα αυτή, όταν συμβαίνει μία
τραγωδία, βγάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Συμπάσχουμε, βοηθάμε,
προσπαθούμε ειλικρινά να συνδράμουμε στον διπλανό μας που βρίσκεται σε
απόγνωση. Έχουμε όμως και την κακή συνήθεια να βγάζουμε μετά από λίγο
καιρό και τον κακό μας εαυτό. Όταν απομακρυνθούμε από το συμβάν,
θεωρούμε ότι πάει, αυτό ήταν και τέλειωσε. Δεν μας άγγιξε άμεσα, πάει
πέρασε. Σιγά μην συμβεί σε εμάς... Όλες οι ανασφάλειες που βιώσαμε όταν
έγινε το κακό, ξεχνιούνται, ξορκίζονται... Πάλι στην τύχη το αφήνουμε...
Μέχρι να ξανασυμβεί...
Όλα αυτά δεν δίνουν άλλοθι σε τυχόν
παραλήψεις, έλλειψη έγκαιρης αντίδρασης, ή και έλλειψης ικανοτήτων, αν
και όπου αποδειχθεί ότι έχουν παρατηρηθεί. Και αυτό θα αποτιμηθεί όταν
ολοκληρωθεί η πολύ μεγάλη προσπάθεια που ακόμα καταβάλλεται για να
αποτιμηθεί η ζημιά και να αποσαφηνισθεί τι γίνεται με ανθρώπινες ζωές
που ακόμα αγνοούνται... Όμως αυτό δεν πρέπει να λάβει τη μορφή
κομματικής αντιπαράθεσης. Οι ευθύνες ας αποδοθούν όπου υπάρχουν, αλλά
εκείνο που προέχει είναι...
η χάραξη μίας εθνικής στρατηγικής. Η οποία θα
πρέπει να υπερβαίνει κόμματα, κυβερνήσεις, αλλά και κάθε λογής μικρά ή
μεγάλα, τοπικά ή ευρύτερα, συμφέροντα. Όμως πρέπει όλοι να το
αναλογιστούμε. Και όχι μόνο για τα συγκεκριμένα ζητήματα, αλλά και
ευρύτερα. Είμαστε πραγματικά διατεθειμένοι να αλλάξουμε;
Είναι για παράδειγμα οι κάτοχοι ή οι
διεκδικητές κάθε εξουσίας διατεθειμένοι να αδιαφορήσουν για το
περίφημο... "πολιτικό κόστος";
Είναι διατεθειμένοι οι πολίτες να τους
"απελευθερώσουν" από το άγχος του πολιτικού κόστους;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου