Του ΚΚ2
Το πιο ανησυχητικό σε όλη τη φάση είναι ότι μετά από τόσα χρόνια, ακούμε πάλι για «ασύμμετρες απειλές».
Ανεξάρτητα από τι απόψεις μπορεί να έχει κάποιος για τις πυρκαγιές
του 2007 και του 2009 ή ποια γνώμη θα διαμορφώσει για τις τωρινές,
εκείνο που έχω να ρωτήσω είναι το εξής:
Όταν κάποια επίσημα χείλη και όχι περιστασιακές γραφίδες μιλούσαν τα
χρόνια της ευμάρειας ή και τώρα για «ασύμμετρες» καταστάσεις κλπ κλπ,
γνώριζαν κάτι;
Ο κος Τσίπρας όταν ξαναμίλησε χτες για αυτό που μιλούσαν άλλοι πριν πολλά χρόνια, γνωρίζει κάτι; Η απλά πετάμε μια πομφόλυγα μπας και πιάσει;
Πάμε παρακάτω για μερικές πρώτες σκέψεις.
Πρώτα να θυμίσω τις μεγάλες φωτιές στην Καλιφόρνια και αλλού όπου
λαμβάνουν χώρα παρόμοια φαινόμενα όπου γίνεται το σώσε. Η διαφορά όμως
εδώ με εκεί είναι ότι υπάρχουν μηχανισμοί και σενάρια. Υπάρχει κτηματολόγιο. Υπάρχουν δασικοί δρόμοι. Υπάρχουν αντιπυρικές ζώνες. Υπάρχουν σχέδια.
Αντίθετα, εδώ και πολλά χρόνια και ιδίως από τη δεκαετία του 80 για
κάποιο λόγο (ευτυχώς κατά πολλούς) λόγο, αντί η Αθήνα να επεκταθεί κατά
μήκος των παραλίων μετά τη Βάρη και τη Βάρκιζα, και ενώ υπήρχαν όλες οι
προϋποθέσεις, η επέκταση έλαβε χώρα προς τα Βόρεια στην αρχή, και μετά
με την κατασκευή της Αττικής οδού προς τα Βορειοανατολικά. Ετσι, η
Παραλία από τη Βάρη-Βάρκιζα και μετά θυμίζει δεκαετία του 80, σε
αντίθεση με τη Βόρεια Αθήνα και Βορειοανατολική Αττική όπου η εξέλιξη
είναι εμφανής. Εντάξει, ακόμα και επί Χούντας υπήρχαν εγκαταστάσεις και
οικισμοί σε παραδοσιακά θέρετρα όπως στον Άγιο Ανδρέα και αλλαχού. Δεν
ήταν όμως αυτο που βλέπουμε σήμερα.
Έτσι, περιοχές όπως της Αναβύσσου και Σαρωνίδας προς τα Νότια και
νοτιοανατολικά είχαν μια ας το πούμε λελογισμένη «ανάπτυξη» (από καθαρή
τύχη), και δεν ξεχείλωσαν δραματικά. Εξάλλου, όλα τα κτίσματα που είναι
επάνω στις νότιες παραλίες μέχρι το Σούνιο παραλία είναι σχεδόν από τον
καιρό της… Χούντας ενώ οι πιο σύγχρονες βίλες, όχι τόσο πολλές όσο στα
βόρεια-βορειοανατολικά) κλπ είναι αθέατες.
Ταυτόχρονα, στις πληγείσες περιοχες ενώ άλλες, από το 1980 και μετά,
νέοι οικισμοί όπως πχ η Καλλιτεχνούπολη ή ο Νέος Βουτζας προστέθηκαν σε
στους κλασικούς του Αγίου Ανδρέα, της Νέας Μάκρης, της περιοχής Μάτι,
και ούτω καθεξής.
Όλα αυτά υποβοηθούμενα από την έκρηξη της ευμάρειας τα
έτη 1980-2010, την δαιμονοποίηση της πόλης της Αθήνας και ιδίως του
γηράσκοντος κέντρου, την έλλειψη χωροταξικού σχεδιασμού και οποιουδήποτε
προσανατολισμού προς την έννοια της συνεκτικής πόλης. Έπρεπε να έχεις
ένα και δυο αυτοκίνητα για να κάνεις μεγάλες και χρονοβόρες διαδρομές σε
ανεπαρκείς υποδομές και για να υποκαταστήσεις αυθύπαρκτες συγκοινωνίες
και δρόμους για να πας στη δουλειά σου ή για να πάρεις ένα πακέτο
τσιγάρα που λέει ο λόγος αν ήσουν θεριακλής. Τι να λέμε. Τζιπ στο
χωματόδρομο ή σε δρόμο δυο λωρίδων της δεκαετίας του 60 σε πολλές
περιπτώσεις. Ιδίως πριν τους Ολυμπιακούς.
Έτσι, φτάσαμε στην απαίτηση ο καθένας να επιθυμεί να ζει κοντά ή πολύ
κοντά ή μέσα σε μεγαλούπολη των τεσσάρων εκατομμυρίων, σε συνθήκες
κωμοπόλεως. Πράγμα το οποίο ΠΑΝΤΟΥ στον πολιτισμένο κόσμο είναι μια
ΑΚΡΙΒΗ λύση εφόσον υπό αυτές τις συνθήκες έπρεπε να δημιουργηθούν νέοι
και φαρδείς δρόμοι, λεωφόροι, αυτοκινητόδρομοι, αστικές οικοδομές, κοκ.
Αυτό συνετέλεσε στο να συσσωρευτεί με νόμιμο ή μη τρόπο, πολύ δόμηση
έστω και αραιή, σε μεγάλη και ανεξέλεγκτη έκταση και με μηδέν
προδιαγραφές πυρασφάλειας πράγμα που επέτεινε την πιθανότητα να δούμε τα
όσα είδαμε. Έχουμε βιλάρες στη μέση του πουθενά, πολυτελή σπίτια
κατόχων υψηλού εισοδηματικού επιπέδου (προ κρίσης) να εμπλέκονται με
αυτά των παλαιών κατοίκων τα οποία εξυπηρετούνται από δρομίσκους και
παράδρομους αγροτικών προδιαγραφών.
Σε αντίθεση πχ με τις ΗΠΑ όπου θα υπήρχαν άνετοι δρόμοι με φαρδιά
πεζοδρόμια (οι Αμερικανοί «το έχουν» αυτό), και όπου όλοι θα έκαναν
εκόντες-ακοντες μέχρι γυμνάσια πυρκαγιάς και θα είχαν υποχρέωση με την
απειλή βαρύτατων προστίμων μέχρι την 1η Ιουνίου και ανά 15 μέρες μέχρι
την 1η Οκτωβρίου να ξεχερσώνουν τα σπίτια τους.
Ο κανόνας είναι Θέλεις να μένεις μόνος σου σε οικόπεδο σε οικισμό
κοντά σε πόλη τεσσάρων εκατομμυρίων; Πληρώνεις και έχεις ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ
σχεδόν στρατιωτικού τύπου ιδίως όσον αφορά την ασφάλεια σου και των
περιοίκων. Αλλιώς, αγοράζεις ή νοικιάζεις σπίτι σε συγκρότημα κατοικιών
οπότε οι υποχρεώσεις και τα έξοδα μοιράζονται.
Από εκεί και πέρα, ο Τσίπρας μέσα στην αμετροέπεια και την μετεφηβική
ανωριμότητα της αλαζονείας του, έκανε τη βλακεία να υποσχεθεί σε όλους
τα πάντα, και τώρα στη συγκεκριμένη περίπτωση και σε αντίθεση με άλλα
θέματα όπως το οικονομικό, το μεταναστευτικό ή τα εθνικά, θα κληθεί να
πληρώσει και για πράγματα πέραν και άνω των ευθυνών που του αναλογούν.
Ιδίως όταν όπως είναι ο χαρακτήρας του, αντί να σιωπήσει, θα
προσπαθήσει να αντιδράσει με προκλητικά σχόλια σε δηλώσεις απέναντι στη
συμφορά που τον ξεπερνάει και να εφευρίσκει νέους εχθρούς.
Και τούτο διότι...
μέσα στα τρεισήμισι χρόνια που κυβερνάει θα μπορούσε μέσα σε άλλα, να είχε τεθεί ένα προληπτικό σχέδιο
πυρασφάλειας ώστε να είχαμε αποτελέσματα τώρα.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν
έγινε. Εξάλλου αυτά τα κάνεις από την πρώτη μέρα (άντε από τον πρώτο
μήνα… άντε τον δεύτερο….) που αναλαμβάνεις την εξουσία, αντί να
ασχολείσαι με διαπραγματεύσεις με τα πουκάμισα έξω και με μηχανορραφίες
πως θα κλείσεις τα κανάλια ή θα δικάσεις τους πολιτικούς σου αντιπάλους
στηριζόμενος σε ανώνυμες κατηγορίες.
Τώρα Αλέξη, πιασ τ’ αυγό και κούρευτο. Θα πληρώσεις τα επέκεινα της ακυβερνησίας σου, φταις δε φταις.
Και κρίμα για όλους μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου