Πρέσβης ε.τ., πρ. γεν. γραμματεύς ΥΠΕΞ,
εκπρόσωπος της Ελλάδος στο ΔΔΧ επί της προσφυγής της ΠΓΔΜ κατά της χώρας
μας (2008-2011).
Τώρα που η πρόταση δυσπιστίας της Ν.Δ. προς την κυβέρνηση για το
Σκοπιανό απορρίφθηκε και η περιπόθητη συμφωνία των Πρεσπών υπεγράφη,
χρήσιμο πιστεύω θα ήταν να γίνει μία νηφάλια αναφορά στην απόφαση του
Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΠΓΔΜ εναντίον Ελλάδος), την οποία ο
Ελλην υπουργός Εξωτερικών επικαλέσθηκε ενώπιον της Βουλής (15/6/2018),
για δύο λόγους:
Πρώτον, για να υπογραμμίσει ότι η χώρα μας καταδικάστηκε
για ένα βέτο (Βουκουρέστι), το οποίο στην πραγματικότητα δεν ήσκησε και
δεύτερον ότι η καταδίκη αυτή δυσχέρανε τη διμερή του διαπραγμάτευση για
το ονοματολογικό, με τον ομόλογό του Σκοπιανό ΥΠΕΞ.
Με τις ιδιότητες που οι κατά καιρούς πολιτικές ηγεσίες του ΥΠΕΞ μου
ενεπιστεύθηκαν και τις οποίες αποφεύγω, για λόγους συντομίας να παραθέσω
ενταύθα, απαντώ και στους δύο ανωτέρω ισχυρισμούς του Ελληνος ΥΠΕΞ, οι
οποίοι δυστυχώς είναι ανακριβείς και αστήρικτοι.
Εξηγούμαι:
Πρώτον: H ομόφωνη απόφαση της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στο
Βουκουρέστι (2008) ορίζει ότι η ΠΓΔΜ θα κληθεί να διεξαγάγει ενταξιακές
διαπραγματεύσεις στη Συμμαχία μετά την επίλυση του ονοματολογικού της. Η
Ελλάς είχε καταστήσει σαφές ότι δεν θα συναινούσε για πρόσκληση της
ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ χωρίς προηγούμενη επίλυση. Η επιτυχία μας στο Βουκουρέστι
ήταν ότι, χωρίς ελληνικό βέτο, η απαίτησή μας έγινε ομόφωνη νατοϊκή
απόφαση.
Δεύτερον: H ομόφωνη απόφαση του Βουκουρεστίου κατά λέξιν επανελήφθη
στις επόμενες πέντε Συνόδους Κορυφής της Συμμαχίας μέχρι και το 2016.
Τρίτον: Ενώπιον του πολιτικού σοκ που υπέστη στο Βουκουρέστι, η τότε
σκοπιανή κυβέρνηση αποφάσισε (σε μια προφανή κίνηση φυγής προς τα
εμπρός), να φέρει το ζήτημα εντάξεως της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, στο ΔΔΧ.
Γνωρίζοντας ότι της ήταν πολιτικά αδύνατον να εγκαλέσει την ίδια τη
Συμμαχία, για την ομόφωνη απόφασή της, προσέφυγε κατά της Ελλάδος για
παραβίαση της διμερούς Ενδιάμεσης Συμφωνίας του 1995.
Τέταρτον: Ούτε τα Σκόπια μέσω της προσφυγής τους, ούτε πολύ
περισσότερο το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης μέσω της αποφάσεώς του,
ζήτησαν ή αποφάσισαν (αντιστοίχως) καταδίκη της Ελλάδος για δήθεν
παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Για να είμαι πιο συγκεκριμένος, το
μεν σκοπιανό αίτημα ήταν διακηρυκτικού χαρακτήρος, η δε απόφαση του
Δικαστηρίου απλώς διαπιστωτική και δη κατά το ένα σκέλος της, δεδομένου
ότι το δεύτερο σκέλος ήταν απλώς απορριπτικό όλων των άλλων ισχυρισμών
και αιτημάτων των Σκοπίων.
Πέμπτον: Και ειδικότερα, τα μεν Σκόπια ζήτησαν, πρώτον, από το ΔΔΧ να
αποφασίσει (adjudge) και να διακηρύξει (declare), ότι η Ελλάς με τη
στάση της στο Βουκουρέστι παρεβίασε το σχετικό άρθρο της Ενδιάμεσης
Συμφωνίας, που απαγορεύει εναντίωσή μας (objection) σε ένταξή τους σε
διεθνείς οργανισμούς με το προσωρινό όνομα (FYROM), και δεύτερον το
Δικαστήριο να καλέσει την Ελλάδα να μην πράξει το ίδιο στο μέλλον στο
ΝΑΤΟ και σε κανέναν άλλον Διεθνή Οργανισμό (π.χ. Ε.Ε.).
Εκτον: Σε σχέση με τα ανωτέρω το Δικαστήριο δέχθηκε εν μέρει το πρώτο
σκοπιανό αίτημα, αλλάζοντας όμως το λεκτικό του από διακήρυξη σε
διαπίστωση (finds) και απέρριψε ρητά (ή χρησιμοποιούμενη λέξη του είναι
rejects) όλα τα υπόλοιπα σκοπιανά αιτήματα που αφορούσαν στο μέλλον.
Εβδομον:
Με βάση τα προαναφερθέντα, η απόφαση του ΔΔΧ είναι απλώς
διαπιστωτική (και δη κατά το ένα σκέλος της), πλήρως απορριπτική (κατά
το δεύτερο σκέλος της) και πουθενά και καθ’ οιονδήποτε τρόπο
καταδικαστική για τη χώρα μας. Υπογραμμίζω και πάλιν ότι λέξεις
condemnation ή condemns, δεν υπάρχουν πουθενά στο κείμενο της αποφάσεως
του Δικαστηρίου αλλά ούτε καν και στα σκοπιανά αιτήματα.
Ογδοον: To γεγονός ότι η απόφαση δεν είναι καταδικαστική για τη χώρα
μας, αλλά συνιστά μια απλή φωτογραφία του Βουκουρεστίου και τίποτα
παραπάνω αποδεικνύεται και από τις μετέπειτα σχετικές δηλώσεις όλων των
γεν. γραμματέων του ΝΑΤΟ, καθώς και των πέντε Συνόδων Κορυφής που
επηκολούθησαν, ότι δηλαδή για τη Συμμαχία δεν αλλάζει τίποτα και το
κεκτημένο του Βουκουρεστίου παραμένει ακλόνητο.
Ενατον: Με δεδομένο ότι ελληνική καταδίκη στη Χάγη δεν υπήρξε (κατά
τα προαναφερθέντα), ότι το τεθέν θέμα από την ΠΓΔΜ στο Δικαστήριο ήταν η
παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας (άρθρο 11 παράγραφος 1), και όχι η
επίλυση του ονόματός της και τέλος ότι η απόφαση του ΔΔΧ (όπως
προεξετέθη), έμεινε χωρίς καμία πρακτική συνέπεια, είναι απορίας άξιος ο
ισχυρισμός ότι η δήθεν καταδίκη της Ελλάδος δυσχέρανε την ελληνική θέση
κατά την πρόσφατη διαπραγμάτευση.
Είναι πολύ λυπηρό να διαπιστώνει κανείς ότι παρόμοιες ανακρίβειες και
διαστρεβλώσεις, εκφερόμενες από τα πλέον επίσημα χείλη και στο θεσμικό
περιβάλλον της Εθνικής Αντιπροσωπείας, δεν απαξιώνουν απλώς πρόσωπα,
εθνικές στρατηγικές, πολιτικές επιλογές, και υπηρεσιακούς χειρισμούς που
υιοθετήθηκαν, και επιτυχώς εφαρμόσθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά
τείνουν να εμφανίσουν τη συμφωνία των Πρεσπών ως προϊόν (ανυπάρκτου)
πειθαναγκασμού από διεθνείς θεσμούς, όπως το ΔΔΧ, στο οποίο η χώρα μας
μπορεί στο μέλλον να κρίνει σκόπιμο να προσφύγει για άλλα σπουδαιότατα
ζητήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου