ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Μόνη επιλογή τα ερείπια

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Με αφορμή τις πρόσφατες έρευνες, που καταγράφουν ενίσχυση των μεταρρυθμιστικών αντιλήψεων στους Ελληνες και απομάκρυνση από τις παραδοσιακές θέσεις υπέρ του ισχυρού κράτους-πατερούλη, είχα την ευκαιρία να θέσω σε έναν διεθνώς καταξιωμένο Ελληνα καθηγητή στην Αμερική το εξής (απλοϊκό) ερώτημα: έστω ότι αυτές οι αλλαγές πράγματι συμβαίνουν· τι άλλο θα πρέπει να συμβεί, ώστε να πάρουν συγκεκριμένη πολιτική μορφή; 

«Θα πρέπει να δουν αυτοί οι άνθρωποι μια φιλελεύθερη μεταρρύθμιση να αποδίδει στην πράξη – όχι περισσότερες, μία θα έφτανε», ήταν η απάντηση που έλαβα.

Εχει δίκιο, νομίζω. Οσο και αν στην εποχή του λαϊκισμού ο λόγος έχει αποδεσμευθεί τελείως από τις πράξεις και ακολουθεί τη δική του καριέρα, η πράξη παραμένει η μοναδική απόδειξη της ισχύος του λόγου. Πάρτε το παράδειγμα του αγγλόφωνου τριετούς προγράμματος, με δίδακτρα 8.000 ευρώ τον χρόνο, που ετοίμαζε η Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (...)  Σκεφθείτε να πετύχαινε η λειτουργία του. Φαντασθείτε, δηλαδή, οι 100 Κινέζοι φοιτητές της πρώτης φουρνιάς να γίνονταν 200, μετά 300 κ.ο.κ. ώσπου να αρχίσει να κυκλοφορεί στην αγορά ότι υπάρχει ένα καλό πρόγραμμα κλασικών σπουδών in situ, που λένε οι κλασικιστές, και να αρχίσει να αυξάνεται η ζήτηση.  

Τι θα μπορούσε, στην περίπτωση αυτή, να κάνει εκείνος που θα ήθελε να εμποδίσει το πρόγραμμα; 

Διάφορα θα μπορούσε να κάνει – δεν αμφιβάλλω. Ομως, η κατακραυγή και το κόστος θα ήταν μεγαλύτερα για τον ίδιο, επειδή η επιτυχία θα είχε προλάβει να γίνει αισθητή. Αν μάλιστα αυτός αργούσε να αντιδράσει, είναι πιθανό όταν θα παρενέβαινε να μην είχε μόνο ένα ξενόγλωσσο πρόγραμμα να κλείσει, αλλά δύο ή τρία – διότι η επιτυχία πάντα βρίσκει μιμητές και ιδίως όταν φέρνει και έσοδα.

Για τους λόγους αυτούς, ο υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου, ως σωστός και αδίστακτος σταλινικός, κάτω από τη μάσκα του συμπαθούς Τουρνεσόλ, έσπευσε να πνίξει το συγκεκριμένο πρόγραμμα στα σπάργανα: ξέρει ότι τα τερατάκια τα σκοτώνεις προτού προλάβουν να γίνουν τέρατα.  

Η ζημία που προξενεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα γίνεται με δύο τρόπους: 

Tον μακροπρόσθεσμο και τον βραχυπρόθεσμο. 

Μακροπρόθεσμα, η ζημία γίνεται συσσωρεύοντας οικονομικό κόστος από τις καθυστερήσεις, κόστος το οποίο στέλνει την ανάκαμψη πιο μακριά. 

Βραχυπρόθεσμα, πατάσσοντας κάθε απόπειρα για τη δημιουργία ενός νέου υποδείγματος ανάπτυξης, είτε πρόκειται για συνέργειες δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, όπως στην περίπτωση του «Διαζώματος» (που δέχθηκε την περασμένη εβδομάδα τη συντονισμένη επίθεση των αρχαιολόγων), είτε για προσπάθειες του ίδιου του Δημοσίου να υπερβεί τον εαυτό του, όπως στην περίπτωση της Φιλοσοφικής και των Κινέζων φοιτητών.

 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει τη λεγόμενη Νέα Αριστερά (New Left), που προέκυψε σταδιακά μετά την αποτυχία της κλασικής μαρξιστικής θεωρίας. Αφότου ο διαλεκτικός υλισμός κατέληξε στα σκουπίδια μαζί με τις προτομές του Λένιν και τα άπαντα του Στάλιν, τον αντικατέστησαν με την «Πολιτική Θεολογία» του Καρλ Σμιτ και τη μελέτη του Αποστόλου Παύλου. Χτίζουν, δηλαδή, την πολιτική τους επάνω στη διάζευξη «φίλος ή εχθρός», αναζητώντας το καθοριστικό γεγονός, «που θα φέρει την επανάσταση σαν τον κλέφτη τη νύχτα, χωρίς να την καταλάβει κανείς», κατά την ωραία διατύπωση του Αμερικανού πολιτικού επιστήμονα Μαρκ Λίλλα.  

 

 

Εντούτοις, παρότι «νέα» δεν διαφέρει από την παλιά ως προς τη στρατηγική της, που είναι πάντα το ίδιο απλή: τα ερείπια να είναι η μοναδική επιλογή...