ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η αποτυχία της Βενεζουέλας του Μαδούρο είναι και δική του αποτυχία

Του Αντώνη Πανούτσου

Στις 2 Δεκεμβρίου του 2007 ο Ούγκο Τσάβεζ προκήρυσσε δημοψήφισμα. Αντικείμενο είχε την αλλαγή 69 άρθρων του συντάγματος της Βενεζουέλας του ’99. Παρά τις δηλώσεις του Τσάβεζ ότι όποιος ψήφιζε «Ναι» ψήφιζε για εκείνον αλλά όποιος «Όχι» ψήφιζε για τον Τζορτζ Μπους οι πολίτες της Βενεζουέλας επέλεξαν με 51% το «Όχι». Ο Τσάβεζ αρχικά δέχτηκε το αποτέλεσμα. Αργότερα άλλαξε γνώμη και είπε ότι θα το επαναλάβει «μεταλλαγμένο ή απλοποιημένο».

 

Η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ που έχει παρακολουθήσει το δημοψήφισμα επέστρεψε φέρνοντας «μηνύματα επαναστατικής αλληλεγγύης». Με το Αλέξη Τσίπρα να λέει ότι η Ε.Ε έχει πολλά να μάθει από την εκλογική διαδικασία. Κάτι που μπορεί να μην έμαθαν οι Ευρωπαίοι αλλά έμαθε ο ίδιος επαναλαμβάνοντας μια ψηφοφορία στο συνέδριο του κόμματος όταν το αποτέλεσμα δεν τον είχε ικανοποιήσει.

Ταυτόχρονα ο Αλέξης Τσίπρας γινόταν ενδιάμεσος ώστε ο Δήμος Καισαριανής να προμηθευθεί φτηνό πετρέλαιο. Μετά από επαφές του Τσίπρα στο ταξίδι της Βενεζουέλας ο δήμαρχος Καισαριανή ταξίδεψε σε διάσκεψη στο Λονδίνο. Στόχος είχε την αγορά την  αγορά βενεζουελανικού πετρελαίου σε τιμή φτηνότερη έως και 40%. Αργότερα την δημιουργία δικτύου ελληνικών πόλεων που θα προμηθεύονταν πετρέλαιο σε αντίστοιχη τιμή. Το σχέδιο περιορίστηκε στην αγορά πετρελαίου για τα λεωφορεία του Λονδίνου. Μία  κίνηση που αρχικά είχε υπολογιστεί ότι θα βοηθήσει 150 χιλιάδες ταξιδιώτες και τελικά βοήθησε 10 χιλιάδες.

Τον Ιούλιο του 2012 η Ρένα Δούρου σκιώδης υπουργός εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ μετέχει σε φόρουμ της παγκόσμιας αριστεράς στο Καράκας. Κατορθώνει να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα και να βγάλει φωτογραφία με αγκαλιά με τον Ούγκο Τσάβεζ μαζί με το μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Ήσυχο.

Το  καλοκαίρι του 2013 ο Νίκος Παππάς συνοδευόμενος από τον κύπριο δικηγόρο Αρτεμίου  ταξιδεύει στην Βενεζουέλα με το ιδιωτικό τζετ του Λιβανέζου επιχειρηματία, Μαχέντ Χαλίλ. Ο Παππάς αρχικά λέει ότι αντικείμενο ήταν η αγορά κηπευτικών ειδών αλλά μετά από διάψευση του Αρτεμίου παύει να προσπαθεί να το δικαιολογήσει.  

Στις 23 Φεβρουαρίου του 2017 ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Φιλίας με την Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενουζέλας, αγλαός Τριαντάφυλλος Μηταφίδης βγάζει ομιλία στην Βουλή. Επιτίθεται σε αρθογράφο που έγραψε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πρότυπο τον Τσάβες και τον Μαδούρο και αναφέρεται στα επιτεύγματα της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας.

Στις 10 Απριλίου σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή της ΝΔ Γιώργο Κύρτσο ο Δημήτρης Παπαδημούλης προσπαθεί να σταματήσει ψήφισμα της Ευρωβουλής για τις δικτατορικές μεθόδους του καθεστώτος του Μαδούρο. Οι συμπάθειες του Παπαδημούλη στην κυβέρνηση της Βενεζουέλας άλλωστε είναι γνωστές. Τον Απρίλιο του 2013 με μία απροκάλυπτη επέμβαση στα εσωτερικά ξένης χώρας ο Δημήτρης Παπαδημούλης είχε γράψει στο twitter «Η νίκη του Νικ. Μαντούρο στην Βενεζουέλα ήταν μήνυμα ελπίδας και αλλαγής. Οι οπαδοί του δεξιού  Καπρίλες μιλούν πάλι για βία και νοθεία. Περαστικά!».

Στην κηδεία του Τσάβες ο Αλέξης Τσίπρας είχε χαρακτηρίσει την Βενεζουέλα χώρα που δεν είναι «πειραματόζωο βάρβαρων νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αλλά δημιουργικό εργαστήριο δημοκρατικής διακυβέρνησης και εθνικής ανεξαρτησίας».  

Αποδείχτηκε προφητικός. Πέντε χρόνια αργότερα το «δημιουργικό εργαστήρι δημοκρατικής διακυβέρνησης» θα σκότωνε επτά διαδηλωτές επειδή τόλμησαν να διαδηλώσουν.  

Και το κόμμα που θαυμάζει το «δημιουργικό εργαστήρι δημοκρατικής διακυβέρνησης» ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε μόκο. 

Το κόμμα που το 2008 έκαψε την Αθήνα για την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου αδιαφόρησε για τον θάνατο επτά διαδηλωτών από τον δικτάτορα που έχει στηρίξει. 

Ο Παπαδημούλης που πανηγύριζε την νίκη του δικτάτορα Μαδούρο ασχολείτο σε tweet τι γράφουν για αυτόν ο Πρετεντέρης, ο Κασιμάτης, ο Παπαναγιώτου και ο Μουρούτης.

 

 

Ο  ΣΥΡΙΖΑ πίστευε και πιστεύει στην καλή και την κακή βία. Και η βία του Μαδούρο είναι η καλή βία. Ο κύριος όμως λόγος είναι ότι...

 η Βενεζουέλα του Μαδούρο ήταν η  χώρα μοντέλο του ΣΥΡΙΖΑ. 

 

 

Η αποτυχία της είναι και δική του αποτυχία. Κάτι πολύ δύσκολο να το αποδεχτεί.  Η πραγματικότητα όμως δεν ζητάει άδειες.