Μετά από μια εντυπωσιακή άνοδο ως το 2000, υπάρχει μια, εξίσου
εντυπωσιακή, πτώση της αριστεράς, σε όλες τις μορφές της, στην Ευρώπη.
Αν εξαιρέσει κανείς την Ελλάδα και την Πορτογαλία, στις υπόλοιπες, σημαντικές, χώρες της Ευρώπης, η εικόνα της αριστεράς είναι απογοητευτική.
Στη Γαλλία, ουσιαστικά, ο υποψήφιος της «κυβερνητικής αριστεράς», αυτός, δηλαδή, που θα μπορούσε να διεκδικήσει με αξιώσεις την προεδρία, έχει τεθεί εκτός παιχνιδιού, στις εκλογές της 23ης Απριλίου. Η περίπτωση Μελανσόν είναι ιδιόμορφη. Ουσιαστικά είναι μια πάγια καταγραφή αριστερών ρευμάτων που εκφράζονται από τον χαρισματικό αυτό πολιτικό.
Στη Γερμανία, δεν είναι τόσο η Άγκελα Μέρκελ που κρατά καθηλωμένους τους ψηφοφόρους στη δεξιά Χριστιανοδημοκρατία, ούτε η εμβέλεια του υποψηφίου του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Μάρτιν Σούλτς, αλλά, η απουσία εναλλακτικής πρότασης από την αριστερά και η απογοήτευση από την προηγούμενη κυβερνητική της θητεία.
Στη Μεγάλη Βρετανία, όπου ο ηγέτης των Εργατικών δεν είναι κάποιος τυπικός ευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης ή κεντροαριστερός αλλά, περισσότερο ριζοσπάστης αριστερός, ο Τζέρεμυ Κόρμπιν, το Εργατικό Κόμμα έχει καταβαραθρωθεί και αναμένεται να υποστεί μεγάλη ήττα στις εκλογές του Ιουνίου.
Και στην Ελλάδα, μετά την εμπειρία του Συριζα αναμένεται η αριστερά να υποστεί μεγάλη καθίζηση.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που κάνει την αριστερά να υποχωρεί τόσο πολύ στην ευρωπαϊκή ήπειρο;
Κατ αρχάς ο...
καιροσκοπισμός της, όπως διαπιστώνουμε με οδυνηρό τρόπο στην Ελλάδα.
Και κατά δεύτερον, το ότι δεν μπόρεσε να διαμορφώσει αξιόπιστη πρόταση για τη διαχείριση της μεταβατικής περιόδου από τον καπιταλισμό, όπως τον γνωρίζαμε, στις νέες μορφές που παίρνει με την καταλυτική επίδραση των νέων τεχνολογιών.
Το δυστύχημα είναι ότι αυτήν την κρίσιμη περίοδο οι κοινωνίες χρειάζονται μια καλά οργανωμένη και ειλικρινή, ως προς τις προθέσεις και τον πολιτικό της λόγο αριστερά, ώστε να περιοριστούν οι αρνητικές επιπτώσεις από τις νέες μορφές του καπιταλισμού.
Αλλά, δυστυχώς, ο χώρος αφέθηκε σε καιροσκόπους και εξουσιομανείς που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τον απαξιώσουν προκειμένου να βρίσκονται στην κυβερνητική εξουσία.
Μήπως, μέχρι να αποκτήσουν συνεκτική εναλλακτική πρόταση, θα ήταν προτιμότερο να ασκούν πίεση για μια εξισορρόπηση των αρνητικών συνεπειών της κρίσης στον λαό παρά να διαχειρίζονται την κρίση, αφού στη διαχείριση αυτή αποδείχθηκε ότι δεν τα καταφέρνουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου