«Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία» κατά το γνωστό τραγούδι. Ο δρόμος σήμερα γράφει τη σύγχρονη ιστορία στην Ελλάδα του 2017.
Εκεί καθρεφτίζεται ο ανθρωπολογικός τύπος του σύγχρονου Έλληνα, εκεί ξεδιπλώνεται ολόγυμνη η πολιτική και κοινωνική του συνείδηση.
Ο δρόμος είναι ένας τόπος συνύπαρξης. Εκεί αναπόδραστα υπάρχει και ο «άλλος». Η συνύπαρξη προυποθέτει κανόνες και απαιτεί το σεβασμό τους.
Ο σεβασμός των κανόνων δεν είναι τυπολατρική πράξη, δεν είναι θεωρητική αναγνώριση της αναγκαιότητάς τους, είναι ο έμπρακτος σεβασμός στον άλλον.
Στους δρόμους της Ελλάδας του 2017, αυτά τα απλά και καθημερινά θεμελιώδη δεδομένα γίνονται συντρίμμια, πάνω στα οποία η καθυστερημένη ατομικότητα επιχειρεί με περισσή αδιαντροπία να στήσει το θρόνο της.
Στις εθνικές οδούς, έλληνες οδηγοί σε μεγάλο αριθμό, επιχειρούν να επιβάλλουν τη βούλησή τους. Μεγάλη ταχύτητα, παράνομες προσπεράσεις, επιθετικότητα, είναι η μέθοδός τους. Διεκδικούν τον δρόμο μόνο για τον εαυτό τους. Αυτοί και κανένας άλλος. Φυσικά, όταν η κίνηση τους παρεμποδίζει στις επιστροφές ή στις εξόδους, με βαρβαρότητα χωρίς όρια καταλαμβάνουν τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης (Λ.Ε.Α). Γνήσιοι, «περήφανοι» και αδιάντροποι νεοέλληνες.
Η ατμόσφαιρα ανομίας στους δρόμους έχει αφετηρία την ατομική συνείδηση και συμπληρώνεται από τη συνήθη απουσία ελέγχου, που είναι πια από σπάνιος μέχρι και ανύπαρκτος.
Στην πόλη, οι συμπεριφορές βαρβαρότητας έχουν ευρύ πεδίο για να εκφραστούν. Και εκφράζονται:
Οι κλειστές διαβάσεις και οι κατειλημμένες ράμπες συμπυκνώνουν τη «βία της καθημερινότητας», που αποτυπώνει συνολικά και επιβεβαιώνει τα καθυστερημένα χαρακτηριστικά του ανθρωπολογικού τύπου, που επιβιώνει στη σύγχρονη Ελλάδα.
Σε παραλληλία θα είναι πάντα και οι πολιτικές επιλογές αυτού του ανθρωπολογικού τύπου. Που με πονηρία και πανουργία αποφεύγει κάθε φορά τους «απειλητικούς» δρόμους, προφυλάσσοντας τη δουλική του συνείδηση από κάθε «επικίνδυνο» πέρασμα αλλαγής ή αλλαγής του.
Από κάθε πέρασμα σε μια επόμενη φάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου